เล่ห์สันนิวาส

บทที่ 3 ตอนที่ 3

ร่างเล็กนอนกระสับกระส่าย...หล่อนหลับไปในบางครั้งและสะดุ้งตื่นเป็นระยะ อาการแบบนี้หลอกหลอนมาตลอดสี่ห้าคืนที่ต้องพักอยู่ ณ สถานที่ซึ่งไม่รู้จัก เหมือนถูกจองจำอยู่ในอีกโลกหนึ่งไม่มีผิด เป็นฝันร้ายที่ตื่นมาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่ยอมหายไป

           สิ่งที่พอจะทำให้หลับสนิทได้ในแต่ละวันแต่ละคืนก็ไม่พ้นยาคลายเครียดและครั้งนี้ก็เช่นกัน...หล่อนเริ่มนิ่งสงบเมื่อยาออกฤทธิ์ลมหายใจที่เคยกระวนกระวายสม่ำเสมอเป็นจังหวะไปตามลำดับ แต่ยังไม่ถึงกับหลับลึก เนื่องด้วยจิตสำนึกมันมีความกดดันไม่สร่างซา หล่อนจึงอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น...

           กริ๊ก! หูของหล่อนได้ยินเสียงแว่วเหมือนประตูกำลังถูกเปิด ในภวังค์กึ่งๆ ระหว่างนิทนรานั้นองค์อินทร์แยกแยะไม่ออกว่ามันคือความฝันหรือความจริง หล่อนคิดว่านั่นคือพอน...พยาบาลที่ได้รับคำสั่งจากราวินให้เฝ้าหล่อนอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างและนอนอยู่ในห้องนี้ด้วย

           เสียงฝีเท้า...ย่ำเข้ามาใกล้แต่ดวงตาและสติมันหนักอึ้งเกินกว่าจะให้ความสำคัญ จนกระทั่งที่นอนยุบยวบลงเล็กน้อยจากน้ำหนักของอะไรบางอย่างที่ทิ้งเทลงมานั่นแหละ ถึงทำให้หล่อนสะดุ้งตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้สติตื่นเต็มตา

           "องค์อินทร์...ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..." เสียงนั้นแผ่วหวิวและอยู่ใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

"อื้อ!!!" ร่างเล็กดีดผึงสองมือพลางผลักบางอย่างที่กำลังครอบงำหล่อนและพลิกตัวตื่นลุกนั่งทันทีทั้งที่ยังงุนงงมึนซึมไม่หาย

           "ราวิน!"

           "เรียกพี่โรมจะดีกว่า...ฟังดูสนิทสนม"

           "ออกไปนะ! พอนไปไหน”ห้องทั้งห้องมืดสนิทสายตาของหล่อนลนลานมองหาพยาบาลสาวเพื่อนหนึ่งเดียวของหล่อน แต่พอนกลับไม่ได้อยู่ในห้องนี้อีกแล้ว

           แน่นอน...ทุกคนในที่นี้เป็นคนของราวิน ดังนั้นต่อให้วางตัวน่าเชื่อใจขนาดไหนพวกเขาก็ย่อมฟังคำสั่งจากราวินแต่เพียงผู้เดียว

           "ไม่เอาน่า...อย่าทำเหมือนเห็นพี่เป็นตัวประหลาดแบบนั้นสิปาย...ไม่เจอหลายวันคิดถึงจะแย่" ร่างใหญ่เป็นเงาทึ้มคืบคลานขึ้นมาบนเตียงท่ามกลางความมืด องค์อินทร์ได้กลิ่นแอลกอฮอลล์โชยฟุ้งเข้าจมูกก็รู้ทันทีว่าชายหนุ่มคงอยู่ในอาการเมามาย

           อีกทั้งน้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้มั่นคงนัก...หล่อนได้ยินเสียงลมหายใจแรงๆ ในขณะที่เขาคลานเข้ามาหา

           "อย่ามายุ่งกับฉันนะไอ้คนบ้า!"

           "อืม...คำก็บ้าสองคำก็เลว ด่าผัวแบบนี้มันไม่ดีนะทูนหัว" เขาเข้ามาใกล้หล่อน...ใบหน้าพุ่งเข้าแนบชิดร่างระหงแล้วสูดดมกลิ่นสาวอันหอมหวนก่อนจะครางฮือในลำคอ องค์อินทร์ถอยร่นจนร่างติดกับหัวเตียง แต่ค่อยๆ ตะกายไปยังทางด้านข้างก่อนจะกระโดดลงจากเตียงเสียเพื่อให้พันจากอันตราย

           "ชอบเล่นไล่จับเหรอ อา...ก็สนุกดีนะอะไรที่มันครึกครื้นอาจจะทำให้เรามีลูกกันเร็วขึ้น" ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากแววตาส่อสื่อถึงความกระหายโดยที่หญิงสาวรับรู้ได้เป็นอย่างดีแม้จะตกอยู่ในความมืดก็ตาม หล่อนวิ่งไปทางประตูกระจกที่ด้านนอกเป็นสวนหย่อมเล็กๆ และซุ้มเหล็กดัดสีขาวปกคลุมด้วยเถาดอกเล็บมือนางสีชมพูสด หล่อนเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปพร้อมกับปิดล็อคประตูกระจกเลื่อนนั้นอย่างแน่นหนา ไม่ให้เขาตามออกมาได้

           ลมเย็นพัดกระทบผิวเนื้อและชุดนอนผ้าไหมซาดินสีขาว จนชายกระโปรงพลิ้วไหว ที่นี่คงปลอดภัยสำหรับหล่อนสักระยะจนกว่าจะถึงเวลาเช้า แต่ก็ไม่อาจออกไปไหนได้เพราะรอบๆ ด้านนอกก็เป็นกำแพงสูงลิบ มีต้นดอกราตรีปลูกเป็นแนวจนงอกเงยเป็นพุ่มขนาดใหญ่

           กลิ่นของมันหอมตลบอบอวน...แต่ไม่ได้บรรเทาหัวใจที่กำลังเต้นระส่ำเพราะความหวาดกลัว

           หล่อนทรุดตัวลงนั่งติดกับกำแพงห้องสองมือรวบเข่ามากอดเอาไว้ อีกนานแค่ไหน...ถึงจะได้หลุดพ้นไปจากนรกขุมนี้เสียที             ปังๆ!! ปัง! เสียงทุบประตูดังติดต่อกันชั่วครู่...ยิ่งทำให้องค์อินทร์ตื่นตระหนกหล่อนเหลือบมองอย่างระแวดระวังจนกระทั่งแน่ใจว่าราวินได้จากไปแล้วจึงพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก...

ถึงกระนั่นก็ไม่คิดจะเข้าไปในห้องหรอก...อยู่ด้านนอกนี้เห็นจะปลอดภัยกว่า

           แต่แล้วเสียงฝีเท้าที่กระทืบเดินเข้ามาใกล้ก็ทำให้ความไว้ซางใจก่อนหน้าสูญหายไปทันควัน...ราวินกลับมาอีกครั้งและหล่อนแน่ใจว่าเขาคงหาวิธีตามหล่อนออกมาจนได้

           กริ๊ก! ร่างเล็กลุกยืนขาสั่นเมื่อเสียงไขกุญแจดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเลื่อนประตูเพื่อเปิดออก หล่อนเห็นเงาที่กำลังเคลื่อนไหวผ่านแสงจันทร์ในคืนที่ใกล้จะเต็มดวง

           "นี่บ้านฉัน... ทำไมเธอถึงคิดว่าจะหนีรอดล่ะหืม...องค์อินทร์" เขาเดินโซเซใช้มือค้ำกับผนัง ไม่ลืมปิดประตูแล้วหมุนล็อคแล้วโยนดอกกุญแจทิ้งไปบนสนามหญ้า

           สายตานั้นไม่ได้ละเลยจากหล่อนในขณะที่กำลังเดินเข้าไปหาด้วยท่าทีมุ่งร้าย

           "ว้าย!!"

           "อื้ม!..." เขาครางด้วยน้ำเสียงขัดใจเล็กน้อยเมื่ออ้าแขนตะครุบร่างเล็กแล้วหล่อนสามารถเล็ดลอดพลิกตัววิ่งหนีไปได้ แต่พื้นที่เพียงไม่กี่วาเท่านี้ หล่อนไม่มีทางรอดพ้นหรอก

           "คุณเมาแล้วก็กลับไปพักซะ อย่ามาทำอะไรบ้าๆ กับฉันนะ!!!!"     "ที่เมาก็เพราะคิดถึงเรื่องของเราสองคนนี่แหละ เมื่อไหร่จะตอบตกลงพี่เสียทีละปาย..." ราวินเคลื่อนไหวไม่เร็วนัก...แต่เขากำลังมองหาจังหวะและโอกาสให้ได้เข้าถึงตัวหล่อน

           หญิงสาววิ่งหนีวนไปวกมาในพื้นที่สวนหย่อมขนาดไม่กี่ตารางวานั้นอย่างไม่มีทางเลือกนัก

           "คุณมันบ้า กรี๊ด!!" ตุบ!! หล่อนก้าวเท้าหนีเมื่อเห็นว่าราวินใกล้เข้ามาด้วยความว่องไว โดยไม่ทันระวังจึงสะดุดขาตัวเองล้มกลิ้งไปบนสนามหญ้าและชายหนุ่มก็เข้ามาถึงตัวพอดี

           เขาหัวเราะร่วนก่อนจะก้มลงรวบร่างของหล่อนขึ้นมาอุ้ม ก้มซุกเข้าหาร่างเล็กในอ้อมแขนโดยไม่รีรอ พรมจูบสะเปะสะปะไปทั่วใบหน้างามที่พยายามบ่ายหนีลนลาน

           "อย่านะ ปล่อย!" คนตัวใหญ่ไหนเลยจะยอมฟังความ เขาสนุกกับการควบคุมร่างเล็กที่ดิ้นเร่าอยู่ในอ้อมแขนของเขาเสียด้วยซ้ำไป

           กลิ่นเหล้าโชยฟุ้ง...แตะจมูกจนหล่อนต้องดิ้นหลบขลุกขลัก

           "อืม...กลิ่นเธอมันหอมจนฉันติดใจลืมไม่ลงเลยทีเดียวล่ะปาย อย่าฝืนตัวเองนักเลยเพราะฉันรู้ว่าคืนนั้นเธอก็มีความสุขเหมือนกัน" ชายหนุ่มกล่าว...พร้อมกับวางร่างของหล่อนลงบนที่นั่งไม้ซึ่งอยู่ภายในซุ้มนั่งเล่น

           กลิ่นบุพชาติเลือนลางไปหมดแล้วสำหรับหล่อน...และถูกแทนที่ด้วยกลิ่นกายของบุรุษเจือด้วยแอลกอฮอลล์อย่างเข้มข้น                         "อื้อ!" พอหลังแนบถึงพื้นเก้าอี้ไม้...ด้านบนก็ถูกร่างใหญ่ทาบลงมากักอิสรภาพของหล่อนให้อยู่ในเงื้อมมือของเขาอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง หัวใจเต้นระทึก...ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังนัวเนียซุกใบหน้าไปตามกลิ่นสาวที่หอมหวาน...เชิญชวน

           น้ำเมาในเลือดกระตุ้นกำหนัดให้แล่นพล่าน ขับเคลื่อนความกระหายในรสสวาทให้สูบฉีดไปทั้งตัว ทุกสัมผัสในคืนนั้น...เขายังจำได้ไม่เคยลืม ความอิ่มเอมทั้งกายและใจในตอนนั้นรสชาติของมันล้ำเลิศกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยผ่านมา

           "ปายจ๋า...อืม..." มือใหญ่เริ่มรุกขึ้นมาทาบบนอกอวบ แม้หล่อนจะสวมบราเอาไว้แต่ความรู้สึกมันก็หยั่งลึกจนไม่อาจปฏิเสธได้ เขาเริ่มออกแรงขยำเคล้น...

           เพราะความเมามันทำให้ตัณหาดุเดือดดิบเถื่อนและไร้สติมากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงร้องห้าม กิริยาปัดป่ายผลักไสด้วยความหวาดกลัวรังเกียจ

           "กรี๊ด!!" แคว้ก พรึ่บ! เสื้อผ้าที่ถูกดึงทึ้งฉีกขาดและปลิวหลุดติดมือและว่อนหายไปในอากาศ และได้ยินเสียงตกลงบนพุ่มไม้พร้อมๆ กับเสียงหวีดร้องระงม

           "อา...วันนี้เธออาจจะต้องรับศึกหนักหน่อยนะปาย เพราะฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึง...ทุกตารางนิ้วที่ฉันได้สำรวจ ได้กิน ได้เข้าไปอยู่...ในตัวเธอ"

"อื้อ!!!" พูดจบริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงบนกลีบบางทันที ประกบดูดกลืนน้ำเสียงปริภาษจากหล่อนแล้วซุกลิ้นควานเข้าหาอุ้งปากอุ่นชื้น

องค์อินทร์เริ่มหายใจติดขัด...และหาทางออกให้กับตัวเองอย่างลนลาน แต่พอพยายามที่จะผละรอยจูบอันดูดดื่มเขาก็หันเหความสนใจโดยการนวดเฟ้นทรวงอกอวบ...สอดนิ้วเขาไปในขอบบราแล้วกดขยี้ยอดถันจนหล่อนสะดุ้งตัวโก่ง เสียงเล็กยังครางต่อต้านอยู่เป็นระยะ หล่อนอยู่ใต้อำนาจเขาโดยไม่รู้ว่าจุดจบมันจะสร้างความปวดร้าวให้แก่ร่างกายและจิตใจเพิ่มพูนขึ้นอีกกี่ร้อยกี่พันเท่า...