บทที่ 3 ตอนที่ 4

1036 Words

แคว้ก! แล้วในที่สุดบราเซียสีหวานลายลูกไม้ก็กลายเป็นสิ่งไม่จำเป็นอีกชิ้นที่ถูกชายหนุ่มฉีกดึงแล้วโยนทิ้งไปตามแรงกระชาก สองมือของเขากอบโกยกำสองเต้าอวบที่ดีดตัวพ้นจากปราการ เคล้นไปตามแรงกระหายจนก้อนเนื้อทะลักออกมาตามร่องนิ้ว ความนุ่มหยุ่นและกลิ่นเนื้อสาวช่างเร้าอารมณ์ยิ่งนัก "อย่า...อย่าทำแบบนี้..." สำหรับผู้ชายที่ผ่านโลกมาค่อนชีวิตแล้ว...น้ำเสียงและท่าทีขององค์อินทร์ในยามนี้คือความตกใจ หวาดหวั่นปนตื่นเต้น ไม่ใช่เพราะความกลัวว่าจะถูกทำร้าย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าหล่อนยังคงจำรสชาติของความสัมพันธ์เมื่อครั้งที่แล้วได้เป็นอย่างดี... แม้มันจะไม่ได้อ่อนโยนสวยหรูนัก แต่มากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นราวินมั่นใจว่าหล่อนเองก็มีความสุขล้นเหลือเช่นกัน และมันก็แปลกใหม่ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนสำหรับหล่อน แล้วมีหรือจะลืมได้ลง... หล่อนหายใจแรง...อกกระเพื่อมไหวอยู่ในกำมือของเขาตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ยิ่งสร้างความฮึกเหิมลำพองให้กับชายหนุ่มผู้กระหายในรสรักอย่างบ้าคลั่งในยามนี้ฃ แม้จะผละจุมพิตออกจากกันแล้ว แต่เรียวลิ้นร้ายก็ยังโลมเลียอยู่โดยทั่ว ลากไล้เอาความเปียกชื้นเรื่อยลงมาตรงปลายคางและต้นคอขาวผ่อง... "อืม..." "อย่าเกร็ง...ผัวจะทำให้มีความสุขเหมือนคืนนั้นไง อา...อาจจะมีความสุขมากกว่าหลายเท่าก็ได้" เสียงทุ้มครางอู้อี้บ่นไม่เป็นศัพท์ในขณะที่กำลังเล้าโลมตักตวงเอาความสุขจากหล่อน องค์อินทร์เกร็งตัวจนแข็งทื่อ...สองมือกำเข้าหากันแน่นกลั้นหายใจในบางจังหวะด้วยความเสียวซ่านและอารมณ์หวาดหวั่นที่ยังคั่งค้างหลงเหลืออยู่ หล่อนไม่ได้ผลักไสเขาแล้ว...เพราะถูกหลอกล่อให้ความรู้สึกนั้นสับสนปรวนแปร บางอย่างในตัวหล่อนกำลังวูบวาบหวามไหว "อืม...ใหญ่เต็มไม้เต็มมือ แถมยังเต็มปากอีกต่างหากปายจ๋า พี่ติดใจปาย อยากเอาปายมาตลอดหลายคืนมานี้ อืม...เดี๋ยวจะเอาให้หายคิดถึงเลยคอยดู...ทูนหัวของพี่" องค์อินทร์ไม่ได้จับใจความสำคัญหรอกว่าชายหนุ่มพร่ำเพ้ออะไรในยามนี้ หล่อนร้อนรุ่มไปหมด ทั้งยังรู้สึกปลาบแปลบจนหัวใจเหมือนจะหยุดเต้น หรือไม่...ก็จะเต้นระทึกจนหลุดออกมานอกทรวง ร่างของหล่อนนอนอยู่บนเก้าอี้ใต้ซุ้มนั่งเล่น ความเจ็บที่ถูกกดทับแทบไม่รู้สึกรู้สาเมื่อเขาลงแรงบีบเคล้นเต้าถันของหล่อนตามแรงอารมณ์...ครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะเดียวกันที่ริมฝีปากหนาก็ไล่พรมจูบดูดเลียลงมาเรื่อยๆ เสียงครางฮืออย่างพึงพอใจดังขึ้นเป็นระยะ หัวแม่มือและนิ้วชี้ของมือทั้งสองข้าทำหน้าที่บีบขยี้ยอดถันที่เกร็งเครียด หล่อนสะดุ้งรับและดิ้นหนีเป็นระยะ "อา...อื้อ!" หล่อนประท้วงเสียงหวีดหวิวอย่างเสียไม่ได้ ขยับขาบิดส่ายตัวไปมาตามการเคลื่อนไหวของร่างใหญ่ที่บงการอยู่ด้านบน หล่อนรู้สึกได้...ถึงบางอย่างที่เบียดแทรกอยู่ระหว่างขาแม้เขาจะยังสวมกางเกงอยู่ สิ่งแปลกปลอมนั้นกระตุ้นให้หน้าท้องน้อยของหล่อนหดเกร็งและมีกระแสร้อนวูบไหลวนเป็นระลอก แพนตี้ตัวน้อยไม่มีผลในการกีดขวางอะไรได้เลย "ปาย...อืมปายจ๋า..." ราวินผละใบหน้าออกจากผิวเนื้อนวลเนียนเล็กน้อย สายตาจับจ้องอยู่ที่เต้าอวบในอุ้งมือที่กำลังมอบทัณฑ์ทรมานให้กับหล่อน ส่วนปลายที่ชี้ชันเพราะถูกบีบเค้นเนื้อส่วนนั้นล้นนูนผิดรูป อวดยอดถันสีสดที่ชูชันอวดอวดยอดเชื้อเชิญ "อืม..." "อ๊า!! ปละ...ปล่อย อย่าทำ...อืม..." หล่อนไม่รู้หรอกว่าการห้ามปรามโดยไร้จริตแต่อยู่ในอาการสับสนนั้น กระตุ้นกำหนัดเถื่อนให้ฉีดพล่านได้มากแค่ไหน เพราะผู้หญิงที่ไม่เคยผ่านมือชายใดเลยย่อมมีอะไรหลายอย่างที่น่าค้นหาและท้าทาย...ให้อยากพิชิตความรู้สึกทุกซอกทุกมุมของหล่อน "อื้ม!!" "อา...." ยอดอกเครียดเกร็งถูกอุ้งปากอุ่นชื้นครอบงำเต็มคำ หล่อนดีดตัวผึงขนลุกชันไปทั้งตัว ผิวเนื้ออ่อนถูกดูดเม้มขบกัดเบาบ้างแรงบ้างสลับไปตามความปรารถนาของเขา องค์อินทร์รู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบช่างแคบนักในยามนี้ หล่อนหายใจไม่ออก...เร้าร้อนไปทั้งสรรพางค์กาย ซ่านกระสัน แปลกแปลบราวกับถูกเผาหลอมด้วยอัคคีภัย... "อืม...หวานหอม นุ่มลิ้นดีจริงๆ อืม..." อาจเพราะความเมามายราวินถึงได้พร่ำเพ้อไปตามความรู้สึกอย่างไม่คิดจะปิดบังใดๆ เขาหมกมุ่นนัวเนียอยู่แต่กับการได้ดื่มกินยอดปทุมอันหวานล้ำจนไม่ลืมหูลืมตา ร่างบอบบางอ่อนยวบบิดส่ายไปตามกระแสสวาทที่ไหลเวียนอยู่ในตัวซึ่งกำลังครอบงำให้หล่อนแพ้พ่ายต่อความตั้งมั่นในใจ เมื่อหล่อนโอนอ่อนไม่มีท่าทีขัดขืนอีกแล้ว ราวินจึงผละออกและจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองด้วยความว่องไว โดยที่หล่อนยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำไป ร่างเล็กนอนปรือตาที่พร่าพราง...หล่อนหายใจหอบกระเส่ามองเขาที่โน้มตัวลงมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกมึนซึม จับต้นชนปลายไม่ถูก มือก็ยกขึ้นมากอดปิดอกเปลือยสล้างเอาไว้ ร่องรอยสัมผัสจากเขายังคงฝากฝังเอาไว้จนรู้สึกได้... "อย่า..." เสียงแหบครางห้าม แต่ราวินก็รู้ว่าจิตใจหล่อนไขว้เขวจนยากดึงกลับ ดูได้จากท่าทางที่อ่อนยวบและแววตาเป็นประกายทอดมองเขาเยิ้มหวาน "ปาย..." หล่อนนอนราบไปตามความยาวของม้านั่ง เขาจึงลงมายืนบนพื้นและจับให้หล่อนอยู่ในท่านั่งหลังพิงไปกับพนัก ผมขององค์อินยาวเฟื้อย ประไปสยายไปทั้งติดตามผิวเนื้อที่ชื้นเหงื่อของหล่อน อกตั้งชูชันห้อยลงตามแรงโน้มถ่วงเล็กน้อยกระเพิ่มไหวเมื่อหล่อนหายใจหอบกระเส่า... ล่อตาล่อใจเสียเหลือเกิน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more