“ยายคนนั้นไปไหนซะแล้วล่ะครับ ป้าเดซี่”
จู่ๆ คนที่นั่งรับประทานอาหารค่ำอยู่ก็เอ่ยขึ้นมา และถ้าไม่เอ่ยถึงวรันธาราป้าเดซี่ก็คงไม่ต้องตกใจจนหน้าซีดเผือดแบบนี้
“เอ่อ... กลับ... กลับที่พักไปแล้วล่ะค่ะ”
เควินพยักหน้ารับ
“ว่าแต่คุณเคน... ถามหายายแกทำไมเหรอคะ”
ไหล่กว้างของเควินไหวน้อยๆ ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะช้อนขึ้นจ้องไปที่คู่สนทนา
“ผมก็แค่อยากจะชมเชยน่ะครับ ห้องผมสะอาดมาก”
ป้าเดซี่ลอบเป่าปากอย่างโล่งอก “อ๋อ ถ้าเรื่องแค่นี้ เดี๋ยวป้าบอกยายแกให้พรุ่งนี้นะคะ”
เควินอมยิ้ม พลางรวบช้อนกับส้อมเข้าหากัน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนตระหง่าย “ผมไม่รบกวนป้าเดซี่หรอกครับ”
“คุณ... คุณเคนจะไปไหนเหรอคะ”
พอเห็นเควินลุกขึ้นยืน ป้าเดซี่ก็ตกใจตาตั้งเลยทีเดียว
“ผมจะไปเยี่ยมยายที่ห้องนะครับ อ้อ... แล้วป้าเดซี่ไม่ต้องตามมานะครับ ผมจะไปเป็นการส่วนตัว”
“ตะ แต่ว่า...” ป้าเดซี่ช็อกแทบทรุด
“ป้าเดซี่ทำหน้าเหมือน... ก
