KILL THAT WITNESS

C3

"Pardon?" parang nabibingi kong sabi. Did they just said i have a mission.

"I said you have a mission Kasia," pag-uulit ni Mommy. Excitement rose up on me. Ang tagal ko ng hinihintay ang pagkakataon na 'to.

Minulat ako nila Mommy at Daddy sa mundo nila, kaya hindi na sikreto sa 'kin ang trabaho nila noon. They killed people with bad blood running on their veins. Yung mga wala ng karapatan sa mundo pero namumuhay pa rin ng matiwasay.

Matagal na 'ko ng gustong subukan kumuha ng mission because they trained me for it. But they didn't let me. Lagi nilang sinasabi sa 'kin 'Kasia, you'll have your own mission too. When the right time comes. Just wait okay'.

So I guess this is the right time they're talking about.

"What mission Mom?" I asked excitedly. Gosh I waited for this right time to come for so long and I can't wait any longer.

"Kill that witness," Dad answered.

Namilog ang mga mata ko at umawang ang labi dahil sa gulat. Did they just said that i will kill an innocent person? It's a witness kaya siguradong hindi naman 'yon damay, at may nakita lang hindi dapat makita.

"What the hell Dad!?'' I exclaimed. "No i will not do that," agad na tanggi ko.

Gustong-gusto ko man magkaroon ng mission, hindi pa naman ako ganon ka-desperado para patulan ang inaalok nila.

"Calm down Kasia," Mom said. "Let us explain everything to you first before deciding if you'll do the mission or not," dagdag niya pa.

"I-i'll listen Mom," i said to her. Wala namang masama at mawawala sa 'kin kung makikinig ako sa kanila right? Malay ko banag bakaa masama din ang witness na 'yon kaya kailangan na siyang pagpahingahin. 'Tsaka sa huli ako at ako pa rin naman ang magde-desisyon kung tatanggapin ko ang alok nilang misyon. I'm one hundred percent sure na hindi nila ako pipilitin. Tumango si Mommy bago tumayo.

"Follow us," she commanded bago sila naglakad ni Daddy papunta sa pangalawang palapag ng bahay. With a confused face i obliged.

Nakasunod lang ako sa kanila, hanggang sa tumigil silang dalawa sa harap ng study room namin. Pumasok sila kaya ako din. Pumunta si Mommy, sa isa sa mga book shelf pagkatapos ay may hinila siyang libro.

So just like on the movies i watched may biglang bumukas na parang sikretong lagusan. Agad na pumasok don sila Mom at Dad. Samantalang ako ay naiwan sa bukana nito at sinubukang sumilip kung anong meron sa loob nito. But all i just can see is a dark hallway. Pero naaninag ko pa rin naman ang pulang carpet nito.

"Come on my Princess," tawag ni Dad ng makitang nakasilip lang ako sa kanila. Nakailang lunok ako bago sumunod, i'm so excited with an unknown emotion.

Napataas pa ang balikat ko ng biglang sumara ang pintuan, pagpasok ko.

Hindi ko alam kung saan sila nakakuha ng flash light pero may hawak silang dalawa, at 'yon ang nagsilbing ilaw namin hanggang sa makarating kami sa dulo ng pasilyo. Kunot ang noo ko dahil wala naman akong nakita.

Nagulat ako ng lumuhod si Daddy, at tinaas ang dulo ng carpet. Tumambad sa 'kin ang bakal na pinto sa sahig. Itinaas niya 'to at binuksan 'tsaka ko naman nakita ang hagdan pababa.

Unang bumaba si Daddy, at inalalayan niya si Mommy. Ako naman ang sumunod at nakaabang sila sa 'kin at parehas akong inalalayan.

"f**k," i cursed under my breath ng tumambad sa 'kin ang nakakamanghang tanawin. May iba't ibang mga baril, na nakalagay sa pader. At iba pang sandata. This is the room i'm dreaming for tapos may ganito naman pala kami.

Dala ng pagkamangha ay lumapit ako don at isa-isa 'yong pinasadahan ng tingin at hawak. Hindi sila maalikabok kaya siguradong laging nilinisan. Kailan nila 'to nililinis? Pag wala ako at nasa trabaho?

"Kasia," tawag sa pangalan ko. Agad akong nagising sa pag-iisip at humarap sa kanila. "Maupo ka na dito at ipapaliwanag na namin ang lahat sa 'yo," sabi ni Mommy, at inimwestra sa 'kin ang sofa. Hindi ko napansin ang sofa set kanina at isang katamtamang laking lamesa sa gitna.

Tumango ako at umupo. Nakaupo na rin si Daddy, si Mommy naman ay may kinuhang envelop at inilagay sa lamesa bago din siya maupo.

Akala ko ako ang magbubukas pero siya na rin ang gumawa. Naglabas siya don ng dalawang litrato ng mga mukhang doctor dahil nakasuot sila ng lab coat. Isang babae at lalaki.

"Sino sila? " kyuryoso kong tanong.

"They are our last mission 15 years ago," seryosong sagot ni Daddy. "We killed them, because they deserve it." That statement shivers down my spine.

"Paanong they deserve it Dad?"

"They're crazy Kasia. Sikat na sikat sila noon, dahil sa katalinuhang taglay. Sila si Maggie at Andrew Alvado " si Mommy sumagot. "Ginagamit nila ang katawan ng mga bata at pinage-eksperementohan. They used children like they're lab mouse. Hindi namin alam kung anong sinusubukan nilang gawin pero marami ng mga bata ang namatay dahil don. Kaya ng binigay sa 'min ang mission na 'yon ay walang pag aalinlangan naming tinanggap because we're thinking of you. Dahil paano kung ma-tyempuhan at ikaw naman ang gawin nilang test subject. Hindi namin hahayaang mangyari 'yon ni Kito." She explained and looked at Dad.

Well i think they kinda deserve it right? Masyado na silang nadala sa malayo ng ambisyon nila na umabot sa puntong pati mga inosenteng bata ay nadamay.

"It's 15 years ago pero bakit ngayon lang lumabas yung witness?" nagtatakang tanong ko. 'Di ba dapat noon pa? Bakit ngayon lang siya lumitaw?

"It's the son of their maid, pilit niyang binubuksan ang kaso at ngayon lang siya nagtagumpay," Dad answered.

"The maid? May kinalaman din ba s'ya sa dalawang 'yon?"

"Wala, she's just collateral damage."

"What!?" hindi makapaniwala na tanong ko. "Do your your self Mom? Buhay 'yon tapos tatawagin lang collateral damage!?" hindi ko maiwasang magtaas ng boses dahil sa nalam. Now, i'm fully understand the son of the made he just want a justice for his mother.

"Kasia Divine Santos," Dad called me using my full name, it's a warning for me.

Kinalma ko ang sarili ko bago tumungo.

"Its not it's our intention to kill her. But she saw us tapos ay tumagpo siya at nahulog sa hagdan. Hindi talaga namin sinadya 'yon Kasia," paliwanag ni Mom. Kaya nakahinga ako ng maluwag. It's not their intention ibig sabihin no'n hindi nila 'yon kasalanan.

"W-what about the witness?" kinakabahan na tanong ko.

"It's their son," ani Dad. "Back then hindi namin alam na may anak sila, dahil wala 'yon sa information na binigay sa 'min. Huli na ang lahat ng nalaman namin 'yon. Pero ang ipinagtataka lang namin ay alam 'yon ng Director but he didn't tell us," confusion on his voice while he stating the last sentence.

"At ang kaso ng mag-asawa ay hindi nailabas sa media, kahit gaano pa man sila kasikat noon. Pati ang mga batang ginawang eksperimento at nawala ay hindi rin ibinalita sa publiko. Basta binalita na lamang na pumanaw na ang mga ito, ngayon lang dahil sa pulis na 'yon. Nabuksan niya ang kaso kasi nalaman niyang nandon ang anak ng mga ito ng oras na 'yon," si Mom.

Kataka-kataka nga ang lahat ng 'yon. Bakit naman nila itatago? Bakit ginawa 'yon ng Director? Ano bang gusto niya?

Hindi ako nakapagsalita dahil masyado akong nagugulat at nagtataka sa mga sinabi nila. Iniisip ko rin ang witness na kailangan kong patayin kung sakali pag tinanggap ko ang misyon.

Napaangat ang tingin ko kay Mommy, ng muli siyang maglagay ng isa pang litrato. Litrato ng isang lalaking kalahi ni Adan. He look like a greek god. He smile from ear to ear with his thin lips,his nose is so proud too but his eyes. . . It seems different. That black eyes there something on it that i can't name.

"Who. . ."

"Magnus Alvado, their son," pagpapakilala ni Mommy. "The witness," dagdag niya.

Hindi ko alam kung bakit biglang nanlamig ang mga kamay ko sa narinig then my heart skipped a bit. He looks kind and care free.

"I need to kill him?" I asked.

"Yes," sagot niya. "We can call him another collateral damage. Pero siguradong siya na ang huli," dagdag ni Mommy.

Naptitig ulit ako sa litrato. His parents blood is running on him. Malay ko bang maskara lang pala ang mga ngiti na yan. Maybe he's just pretending knowing his parents past o baka hindi niya alam. Halos sabunutan ko ang sarili dahil naguguluhan ako pero ang sigurado lang hindi ako pwedeng magpadala sa mga ngiting 'yon.

I'm sure he's just pretending to save himself. Siguradong hindi man ngayon baka sa hinaharap ay may gawin din siyang kababalaghan like his parents.

"Bakit ako ang pinili niyo?" sa wakas ay na tanong ko rin.

"It's not us Kasia," he seriously answered.

"Then who? " naguguluhan na tanong ko.

"The director," aniya. "We don't have any clue what his planning. Pero ang sabi lang niya he need a new and fresh face to do the mission. He said na baka napa-imbestigahan na kami pati ang organisasyon."

"Our organisation is not under the government. We're just doing this for the sake of innocent people, na may karapatang mabuhay. It's in your hands Kasia," Mom said and it's kinda pressure me. "Will you do the mission?"

In order to save them, you need to kill him. Can you kill him?

"I'll do it," i answered with full of determination on my voice. Inosente man o hindi ang lalaking 'yon mas maraming mamatay kung mabubuwag ang organisasyon nila Mommy.

Of course I can do it. I'll kill that witness no matter what it takes.