ทำไมต้องหลอกกันด้วย
635 Words
ตอนที่ 6
คุณหมอหนุ่มเดินออกจากห้องผู้ป่วยที่เขาเป็นเจ้าของไข้ด้วยตัวเอง ซึ่งเขาก็ได้ขออนุญาตกับคุณลุงซึ่งท่านเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้นั่นเอง คุณศักดิ์สิทธิ์ ผู้เป็นบิดาของไกรสร และมีศักดิ์เป็นลุงแท้ของหมอสุชาครีย์ คุณหมอหนุ่มเดินมาไกลจากผู้คนได้สักระยะก็รีบรับโทรศัพท์
“ขอบคุณนะครับคุณลุงที่ช่วยเรื่่องคนไข้ของผม แต่ผมรบกวนคุณลุงบอกนิสิตแพทย์ให้หน่อยนะครับว่าวันนี้ผมจะเข้าช้าประมาณสักชั่วโมง” สุชาคีย์รีบบอกคุณลุงของเขาผ่านทางโทรศัพท์มือถือขณะที่เขาเองก็รีบขับรถไปที่บ้าน เขาถือวิสาสะเอารถของสกาวใจไปด้วยความรีบร้อน ระหว่างที่ขับรถไปเขาก็คุยโทรศัพท์ไปด้วย
ชายหนุ่มที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลหมาดๆ เขาจึงกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านและทำธุระส่วนตัว เพราะตอนที่สู้กับคนร้ายเหงื่อเขาออกมาเยอะจนตอนนี้รู้สึกเหนียวตัวไปหมด แม้จะค่อนข้างฉุกละหุกไปสักหน่อย แต่สุชาครีย์ก็ไม่อยากทำให้เสียงานตั้งแต่วันแรก
“แล้วหลานเป็นอะไรมากหรือเปล่าตอนที่ไปช่วยเธอจากคนร้าย"
"ผมไม่เป็นไรครับคุณลุง"
"อันที่จริงคีย์ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบมาเลย พักก่อนก็ได้ เอาไว้วันพรุ่งนี้โน่นนะถึงจะเริ่มอบรมจริงจัง วันนี้ลุงแค่อยากให้หลานมาแนะนำตัวกับนิสิตแพทย์เท่านั้นเองแหละ”
“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ผมไม่อยากนอนอยู่บ้านเฉยๆ ครับ”
“งั้นก็แล้วแต่หลานก็แล้วกัน”
คุณหมอหนุ่มรีบอาบน้ำและจัดการธุระส่วนตัว จากนั้นเขาก็ขับรถไปมหาลัยเพื่อแนะนำตัวกับน้อง ๆ นิสิตแพทย์ ด้วยดีกรีระดับ รศ.ดร.นพ.สุชาครีย์ ธนเกียรติ์โภคิน การันตีได้เลยว่าชื่อนี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วยอย่างแน่นอน มันเกิดจากความสามารถ ความขยันและอดทนของเขานั่นเอง
เมื่อแนะนำตัวกับน้อง ๆ นิสิตแพทย์แล้ว เขาก็เดินทางกลับไปที่โรงพยาบาลด้วยความเป็นห่วง หญิงสาวที่ชื่อละอองดาวคนนั้น
เขาแวะซื้ออาหารมามากมาย เพื่อมาให้เธอและก็กะว่าจะทานเป็นเพื่อนเธอเลย แต่พอเข้าห้องไปก็เจอกับความว่างเปล่า เพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลเสียแล้ว คุณหมอหนุ่มเดินออกมาพยาบาลด้านหน้า จนได้รู้ว่าความจริงว่าสถานะของเธอคือแพทย์หญิงของโรงพยาบาลเชียงราย เธอเป็นหมอสูตินารีของที่นั่น และกำลังจะมาอบรมในวันพรุ่งนี้ เพราะถ้าเธอไม่บอกพยาบาลไปแบบนั้น พวกน้อง ๆ พยาบาลคงไม่ให้เธอออก สุชาครีย์เสียใจที่เธอหลอกลวงเขา
“จะเอายังได้ดี เบอร์โทรก็ไม่ได้ขอไว้ซะด้วย” เขาพึมพำและพลางเดินออกจากห้องไป เขาขับรถไปที่บ้าน และโทรปรึกษากับไกรสร
“ถ้าเธอต้องอบรมพรุ่งนี้กับแกจริง ๆ ละก็ ค่อยคืนรถวันพรุ่งนี้ก็ได้นี่น่า ไม่เห็นจะยาก”
“ผมก็ไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ แต่ผมเป็นห่วงว่าเธอจะไปที่ไหนอย่างไรต่างหาก”
“อะไรกัน แท็กซี่ออกจะเยอะแยะ เธออาจจะเรียกกลับห้องไปแล้วก็ได้ แล้วถ้าฉันเดาไม่ผิด แกเซ็งที่กลับมาแล้วไม่เจอเธอมากว่าล่ะมั้ง”
“เฮ่อ!!! ก็ทำนองนั้นแหละครับพี่”
“เอาน่า...อย่าคิดมากเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว”
วางสายจากไกรสรได้ไม่นาน ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา สุชาครีย์จึงรีบรับสายเพราะคิดว่าเธอคงหาเบอร์เขาจนได้ แต่แล้วเขาก็ต้องผิดหวัง
- Writer
