ให้ผมดูแล..นะครับ
819 Words
ตอนที่ 5
เมื่อเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ คุณหมอหนุ่มก็เดินไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารด้านหน้าให้กับเธอ พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ให้ผมขับรถให้นะครับ คุณกำลังบาดเจ็บอยู่” หญิงสาวทำท่าลังเลอยู่สักครู่ แต่เห็นแววตาที่จริงใจของคุณหมอเธอก็ยอมขึ้นไปนั่งเป็นผู้โดยสาร
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากนั้นคุณหมอก็รีบไปนั่งฝั่งคนขับแล้วออกรถไปทันที ระยะทางจากตรงนั้นถึงโรงพยาบาลก็ประมาณสี่ถึงห้าโล แต่บังเอิญว่ารถติดมาก หญิงสาวที่ขับรถมาคนเดียวตั้งแต่เชียงรายจนถึงกรุงเทพฯ รวดเดียวจบทำให้เธอเพลียแล้วก็หลับไป เขาเห็นที่หัวเขาของเธอมีเลือดไหลซึมออกมา จึงรีบเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาแล้วเอื้อมไปซับเลือดที่หัวเข่าให้กับเธอ และก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเรียวขาขาวเนียนของเธอจนได้
“ซับเอาไว้ก่อนนะครับ เลือดคุณกำลังไหล” เขารีบบอกเมื่อเห็นเธอขยับตัวตื่นขึ้นมา
“ขอบคุณค่ะ”
สุชาครีย์ขับรถพาหญิงสาวเข้าไปที่โรงพยาบาล ตรงบริเวณห้องฉุกเฉิน เขารีบให้พยาบาลเวรพาเธอนั่งรถเข็นไปทำแผล เมื่อทำแผลเสร็จพยาบาลก็เดินออกมาหาเขาที่รอเธออยู่ด้านนอก
“คุณเป็นญาติคนไข้หรือเปล่าคะ พอดีว่าตอนนี้เธอปวดร้าวไปที่บริเวณสะโพก”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมช่วยเธอมา เพราะเมื่อสักครู่เธอได้ถูกกระชากกระเป๋า เธอถูกคนร้ายผลักจนล้มไปกับพื้นครับ ถ้ายังไงผมรับเธอเป็นคนไข้ของผมเองครับ” สุชาครีย์จึงรีบอธิบายกับพยาบาลว่าเขาเป็นหมอ จะขอใช้ห้องเอกซเรย์ของโรงพยาบาล และเขาก็แจ้งว่าเขาเป็นหลานของนายแพทย์ศักดิ์สิทธิ์เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้
จากนั้นคุณหมอหนุ่มก็พาหญิงสาวไปเอกซเรย์ต่อ เขาขอใช้ห้องตรวจที่โรงพยาบาลของคุณลุงของเขา เมื่อได้ฟิล์มเอซเรย์มา เขาจึงมานั่งอธิบายให้กับเธอฟัง
“เท่าที่ดูเบื้องต้นจากผลเอกซเรย์ ร่างกายของคุณไม่มีกระดูกหัก หรือว่าแตกร้าวนะครับ อาการที่เจ็บของคุณน่าจะมาจากการล้มกระแทกพื้นอย่างรุนแรงครับ หมอจะให้ยากิน แล้วก็ยาทานะครับ คุณจะได้หายปวดเร็ว ๆ
“ขอบคุณนะคะ..คุณหมอ”
“ว่าแต่ดิฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณหมอเลย”
“ผมชื่อสุชาครีย์ครับ แล้วคุณล่ะ”
“ดิฉัน สกาวใจค่ะ” มาถึงตอนนี้เธอยังไม่กล้าบอกว่าเธอเป็นใคร
“เรียกผมว่าคีย์ก็ได้ครับ”
“แล้วชื่อเล่นคุณล่ะ”
“ชื่อเล่นของดิฉันยาวค่ะ”
“บอกมาเถอะครับ”
“ละอองดาวค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณละอองดาว ชื่อเล่นกับชื่อจริงคุณคล้องจองกันมากเลยครับ ละอองดาว สกาวใจ” แซวชื่อของเธอเสร็จก็คุณหมอก็รีบพูดต่อ
“ผมอยากจะขอดูอาการของคุณอีกสักคืนจะได้มั้ยครับ ถ้าพรุ่งนี้..ไม่มีอะไรผิดปกติก็กลับบ้านได้เลยครับ”
“อืม..แต่ว่าอาการแบบนี้ ถึงขั้นต้องแอดมิดเลยเหรอคะ..คุณหมอ” เธอยิ้มปรายให้เขาเหมือนรู้ทันอะไรบางอย่าง
“ให้ผมดูแลคุณนะครับ ผมเป็นห่วงคุณครับจริง ๆ” คุณหมอหนุ่มรีบเสนอตัวก่อนที่จะยิ้มบางหวานให้หญิงสาว แล้วก็พูดต่อทันทีโดยไม่รอให้เธอเอ่ยปากปฏิเสธ
“คุณจะโทรบอกทางบ้านก่อนก็ได้นะครับ ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันมาที่นี่ตัวคนเดียว”
“อ่าวเหรอครับ... เอ่อ..แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”
“ดิฉัน...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้รู้อะไร โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของคุณหมอก็ดังขึ้นเสียก่อน เขาล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะรับสาย แต่ก็ยังไม่วายที่จะบอกกับเธอด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะมาดูอาการคุณอีกที และนี่นามบัตรผมครับ ถ้าคุณมีอะไรก็เรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ”
‘ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ คุณไม่ยังไม่รู้จักฉันดีพอเลย ขอแนะนำตัวนะคะ’
‘ดิฉันแพทย์หญิงสกาวใจค่ะ ดิฉันเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลเชียงรายค่ะ’
‘อ่าวเหรอครับ ผมเป็นอาจารย์นายแพทย์ ต้องมาอบรมหลักสูตรให้นักศึกษาแพทย์แล้วก็หมอที่จบใหม่ในวันพรุ่งนี้ครับ
‘อย่าบอกนะว่า...’
‘อะไรเหรอครับ’
‘คุณคือ...คุณหมอที่เป็นอาจารย์นายแพทย์ที่จะอบรมในวันพรุ่งนี้’
‘คุณหมอสาวได้แต่นึกในใจว่ามันจะเป็นแบบนั้น และเรื่องราวนี้ก็เกิดขึ้นในหัวของเธออย่างกะทันหันหลังจากที่รู้ชื่อจริงของเขา เธอถอนหายใจออกมา
- Writer
