ได้ยินคำตอบเบลข่มใจฝืนยิ้มออกมา แม้น้ำตาอยากไหลติดตาม เธอจะโทษใครในเมื่อไม่เคยพยายามทำอะไรเลย มัวแต่ชะล่าใจว่าเขาจะไม่มีใครแต่สุดท้ายกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
“เบลดีใจด้วยนะคะ ขอให้คุณหมอสมหวัง”อวยพรให้แม้ใจจะเจ็บปวดกับมัน
“ขอบคุณมากนะครับ” ยิ้มอ่อนโยน แล้วหันมองบิดาของไอรินทร์ “มาให้ยาคนไข้อีกแล้วเหรอครับ”รามิชเอ่ยถาม
“ค่ะ”
“พยาบาลเบลดูแลเคสของคุณเตโม่ด้วยเหรอ?”ถามด้วยความแปลกใจ
“ใช่ค่ะ พอดีคุณนิด้าเธอติดธุระ ฉันเลยมารับผิดชอบแทน”
“แบบนี้ก็ดีสิครับ”สบตาพยาบาลสาว เบลใจสั่นขึ้นมาเขาเป็นแบบนี้อีกแล้ว
“เอ่อ... ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”รีบเดินเลี่ยงออกมา เปิดประตูเข้าห้องรู้สึกประหม่า แทนที่จะตัดใจได้เพียงแค่เห็นสายตาแบบนั้นกลับทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ แย่จริงๆ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกรู้สึกแบบนี้
ห้างใหญ่ใจกลางเมืองเวนิช ร่างบางยืนสูดหายใจเพื่อสร้างความกล้าให้กับตนเอง ก้าวเดินเข้าด้านในจนถึงแผน
