“ทำไมมาแต่เช้ามืดเลยล่ะครับ”แพทย์หนุ่มเอ่ยถาม
“ไอเพิ่งเลิกงานค่ะ เลยแวะมา เดี๋ยวเยี่ยมพ่อตอนเช้าคงจะกลับบ้านเลยน่ะค่ะ”
“ทำไมงานเลิกดึกจังเลยครับ”
“ร้านอาหารน่ะค่ะ เปิดช่วงสองทุ่มปิดตีสองกว่าจะเก็บของเสร็จก็ปาไปตีสามแล้วค่ะ”อธิบายให้ฟัง
“แบบนี้เหนื่อยแย่เลยนะครับ”
ไอรินทร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มให้กับเขา เธอรู้สึกเพลียเกินกว่าจะทำอะไร ตีห้าแพทย์อนุญาตให้เข้าเยี่ยมเครื่องช่วยหายใจถูถถอดออกแล้วแต่พ่อก็ยังไม่ฟื้น ครบหนึ่งชั่วโมงร่างบางสาวเท้าออกมาจากห้องฉุกเฉิน คงต้องกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนที่ตัวเองจะล้มป่วยตามบิดาไปอีกคน
ก้าวเดินตามทางระหว่างตึกสวนทางกับหมอรามิช ไอรินทร์หยุดเท้าเช่นเดียวกับแพทย์หนุ่ม
“ไอขอตัวกลับก่อนนะคะ”บอกลา
“ครับ เดินทางดีๆ นะครับ”
ไอรินทร์ก้มศีรษะอีกครั้งแล้วเดินผ่านเลย ถึงเจ้าหน้าที่หน้าเคาท์เตอร์ขวางไว้อีกครั้งแล้วยื่นกระดาษให้ มือบางสั่นเทาไม่อยากรับมาความกลั
