ชายหนุ่มขยับสะโพกจากแผ่วเบาจนเริ่มเร่งแรงมากขึ้น แม้ความเจ็บจะมากแต่กลับรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามา ไอรินทร์กรีดร้องร่างกายสั่นสะท้านไปหมด จนอีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหวซุกซบใบหน้าลงแล้วพลิกกายนอนตะแคงข้างกัน เสียงหายใจทั้งคู่ยังคงดังต่อเนื่องและเงียบหายไป ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ
“อย่าลืมที่สัญญากับฉัน!”บอกอีกฝ่ายทันทีที่ข้อตกลงจบลง ยกมือปาดน้ำตาที่กำลังรินไหลออก
เซย์พลิกกายหันมองขณะร่างบางพยายามรั้งผ้าห่มคลุมกายเพื่อปกปิดเรือนร่างตนเอง
“ฉันไม่ลืมหรอกไอรินทร์ คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว” เหลือบมองเนินอกเป็นรอยแดงจากริมฝีปากตนเอง แล้วนึกกระหยิ่มในใจ “ว่าแต่เธอ... ไม่เคยทำไมไม่บอก”
“ทำไมฉันต้องบอก!”ขยับกายออกห่าง พยายามมองหาผ้าเช็ดตัวผืนนั้น
“ถ้าบอกฉันจะได้ถนอมเธอมากกว่านี้ไง”
“ไม่จำเป็น!”
ยกท่อนแขนเท้าคางตนเองแล้วมองใบหน้าของหญิงสาวไม่วางตา ไอรินทร์รีบพลิกกายหนี ทั้งโก
