ตอนที่่่ 8 แกท้องกับใคร ไปลากหัวมันมา

2717 Words

บทที่ 8 แกท้องกับใคร ไปลากหัวมันมา หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ฉันปิดเงียบทุกอย่าง แต่ภายในใจมันยังคงมีความเครียดสะสม น้องสาวนางก็คะยั้นคะยอให้ฉันโทรไปบอกชานนท์ให้ได้ ทุกวัน วันละหลายรอบ ครอบครัวก็ยังไม่รู้ พอมาหลังๆ ก็เริ่มหากับข้าวกับปลากินเอง เพราะสิ่งที่แม่ทำมักจะกินไม่ได้ ทั้งที่เมื่อก่อนกินได้หมด แล้วยิ่งของโปรด ก็ยิ่งกินไม่ได้เข้าไปใหญ่ แค่เห็นก็จะอ้วกแล้ว ต่อหน้าพ่อแม่ก็ทำตัวปกติ ช่วงนี้จะใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ หน่อย แต่มันโชคดีที่ไม่มีใครจับติด แต่รู้สึกได้ว่าที่หน้าท้องมันเริ่มนูนเหมือนก้อนเนื้อก้อนเล็กอะ “ พี่มิลินวันนี้พ่อให้เงินมา บอกให้หนูกับพี่ไปซื้อของที่ห้าง พี่ไปไหม หนูว่าออกจากห้องก็ดีนะ จะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง ” มิลานพูด “ อืม ไปกี่โมง ” จริงๆ ก็อยากไปที่ไหนสักแห่งเผื่อในใจจะลดความวิตกกังวลได้บ้าง “ ตอนนี้ไงแต่งตัวเลยนะ ” มิลานสั่ง “ แล้วชวนยัยชะเอมไปไหมอะ ” ถามออกเพราะปกติเราจะไปกันสามคนตลอด “ ชวนได้เหรอ? ” มิลานพูดแล้วก้มมองท้องฉัน “ ฉันไม่พูด แกไม่พูด ยัยชะเอมไม่รู้หรอก ” “ โอเค งั้นหนูไปแต่งตัวแป๊บ ” หลังจากที่มิลานออกจากห้องฉันเพื่อไปแต่งตัวในห้องตัวเอง ฉันก็ลุกขึ้นจะไปเข้าห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำ ทำตัวให้สดชื่นกว่านี้สักหน่อย บ้านฉันหลังใหญ่ก็จริง แต่เป็นบ้านชั้นเดียว กินพื้นที่หลายตารางวาเลย ในตัวบ้านมีสี่ห้องนอนสองห้องน้ำ หนึ่งห้องอาบน้ำ หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องนั่งเล่นห้องนี้จะใหญ่หน่อยมีทีวี คอมพิวเตอร์ ตู้เก็บหนังสือ หน้าบ้านก็จะมีโรงรถไว้จอดคันใหญ่และคันเล็ก หน้าบ้านก็เหลือพื้นที่กว้างๆ โล่งๆ และก็มีรั้ว แค่นั้น สำหรับคนบ้านนอกก็คิดว่าหรูแล้วนะ ถึงในบ้านจะไม่มีแอร์ก็เถอะ ฉันยืนรอหน้าห้องน้ำ น่าจะมีคนเข้าก่อน ฉันเลือกที่จะมาเข้าห้องน้ำใกล้ห้องครัว อีกห้องมันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ตรงนั้นน่าจะมีพ่อนั่งอยู่ ไม่สะดวกจะเดินผ่านพ่อไปหรอก ช่วงนี้ยิ่งหลบหน้าหลบตาท่านอยู่ ‘ แอ๊ด ’ “ ทำไมช่วงนี้ลูกดูอิดโรยจัง ” แม่เปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วถามทันทีที่เห็นหน้าฉัน “ หนูก็ปกติดีนี่ค่ะ ” พยายามพูดให้ดูสดใส ยิ้มแย้มส่งกลับไป “ ไม่สบายหรือเปล่า? ถ้ามีอะไรก็บอกแม่นะ ช่วงนี้เห็นเก็บเนื้อเก็บตัวจัง ไม่ค่อยจะออกมาคุยกับพ่อกับแม่บ้างเหรอ? ” แม่พูดพร้อมสำรวจตัวฉันไปด้วย “ อ๋อ หนูติดนิยายน่ะแม่ ไม่มีอะไรหรอก555 ช่วงนี้กำลังอินๆ เพราะมันถึงฉากสำคัญด้วย ” พูดแล้วฝืนหัวเราะกลบเกลื่อนไปด้วย “ จริงนะ ถ้าป่วยก็บอกแม่ แม่จะได้พาไปรักษาทันเวลา ” แม่พูดจบก็เดินไปทันที “ เฮ้อ ” ถึงกับถอนหายอย่างโล่งอก กลัวแม่จะจับพิรุธได้ รีบอาบน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วออกจากห้องน้ำไปแต่งตัวในห้อง ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ เสื้อยืดตัวนี่ไม่รัดรูปไม่เป็นไรหรอก “ ไปเถอะพี่ ” มิลานพูดเมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากห้องนอน “ อืม ” พยักหน้ารับแล้วเอายาดมมาสูดเข้าจมูก เปลี่ยนเป็นคนติดยาดมไปแล้วตอนนี้ ฉันท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว อีกประมาณสองอาทิตย์ก็จะเข้าสามเดือน แต่ท้องเล็กมาก มองไม่ออกเลยว่าท้อง “ พี่จะขับเองหรือให้หนูขับ ” ยัยมิลานถามขึ้น เพราะฉันเป็นคนที่ห่วงรถมาก ไม่ค่อยให้ใครแตะต้องเลย “ แกขับสิ ฉันไม่ค่อยไหว ” แค่พูดก็เหนื่อยแล้ว คงขับรถไม่ไหวหรอก “ แน่ใจ? หนูไม่มีอะไรชดใช้ให้พี่นะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ” มิลานพูด คงเพราะรู้ว่าตัวเองยังขับไม่คล่อง “ ก็ขับเบาๆ สิ ” พูดจบก็เดินไปเปิดประตูนั่งข้างคนขับ มิลานขับเรื่อยๆ ไปหาชะเอมที่หมู่ 7 ระหว่างนั้น สายตาฉันก็มองไปยังบ้านของชานนท์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกันกับบ้านชะเอม “ หวัดดีพี่มิลิน ” ทันทีที่ประตูรถด้านหลังเปิดชะเอมก็เอ่ยทัก “ อืม ” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงผ่านลำคอแต่ไม่ได้หันกลับไปมอง “ พี่ชวินเขาจะขอติดรถไปด้วยได้ไหม? ” ชะเอมพูดต่อ ชวินก็คือลูกของลุงชิดผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านหมู่ 7 ซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของชะเอม พี่มอส และชานนท์ ลุงชิดเป็นพี่ชายของลุงเชาว์พ่อของชานนท์และเป็นพี่ชายของอาชมพูแม่ของยัยชะเอมด้วย “ ได้สิ แต่ให้พี่เขามาขับรถนะ ” มิลานพูดขึ้นแทนฉันที่นั่งพยักหน้าให้ยัยมิลานประมาณว่า ได้ ถึงจะหวงรถมากแต่ตอนนี้ยังไงก็ได้เพราะแรงจะพูดก็็็็็็็็็แทบไม่มี แค่หายใจก็เหนื่อยแล้ว “ จะให้พี่ขับเหรอ? ” พอยัยมิลานเปิดประตูลงไป พี่ชวินก็ถามทันที “ ค่ะ ” มิลานตอบ “ หวัดดีมิลิน ” ทันทีที่พี่เขาเข้ามานั่งรถก็เอ่ยทักทายกันทันที “ ค่ะ ” ฉันหันไปส่งยิ้มให้พี่เขา “ ให้พี่ขับแน่นะ ” “ … ” ไม่ได้พูดตอบกลับเพียงแค่พยักหน้าให้ พร้อมเปิดฝายาดมขึ้นมาสูดเข้าจมูกอีกครั้ง “ เดี๋ยวๆ พี่มิลินไม่ชอบกลิ่นยาดมไม่ใช่เหรอ? ” ยัยชะเอมพูดขึ้นอย่างสงสัย “ แล้วแปลกเหรอ ถ้าจะหันมาชอบอะ แกอะขี้สงสัยไปเรื่อย ” เป็นมิลานที่พูดแทน ชะเอมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ “ ยัยชะเอมบอกพี่ว่า มิลินอะรักรถมาก ไม่ค่อยให้ใครแตะต้องเลย แล้วนี่ พี่ขับได้เหรอ? ” พี่ชวินก็ยังไม่ออกรถ แต่กลับถามต่อ “ วันนี้อนุญาตให้ขับหนึ่งวันค่ะ ไม่ต้องถามอะไรแล้วนะคะ ขับออกไปได้แล้ว” พูดดักไว้ก่อน เพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรแล้ว หลังจากนั้น พี่เขาก็ขับออกไป ภายในรถไม่ได้เงียบอย่างที่คิด ยัยชะเอมพูดมาก ส่วนยัยมิลานก็ถามเยอะ มีแค่ฉันกับพี่ชวินที่นั่งเงียบๆ จนถึง ร้านซ่อมรถ พี่ชวินก็ชะลอรถเก๋งจนมันหยุดนิ่ง “ ขอบใจนะที่ให้พี่ติดรถมาด้วย พี่ไปก่อนนะ ” “ รถพี่เสียเหรอคะ? ” มิลานถาม “ ครับ รถพี่เสีย วันนี้ร้านนัดให้มารับรถเพราะซ่อมเสร็จแล้ว ” พี่ชวินตอบ “ พี่จะไปไหนต่อเหรอ? ” ชะเอมถาม “ ว่าจะเข้าไปในเมืองสักหน่อย ” “ หนูขอตังหน่อยนะคะ ” ยัยชะเอมทำเสียงเล็กด้วยท่าทีออดอ้อน “ หึหึ อะๆ อย่าไปบอกชะแอ้มล่ะ ว่าพี่ให้เงินเราอะ ” พี่ชวินพูดกับชะเอม ชะแอ้มก็คือน้องสาวพี่ชวินนั่นแหละ “ ค่ะ ” ชะเอมตอบรับ หลังจากนั้นเราทั้งสามก็พากันไปเดินเล่นในโลตัส มันเป็นขนาดกลางๆ ไม่ใหญ่เหมือนที่ตั้งอยู่ในเมือง เพราะอำเภอที่พวกเราอาศัยอยู่มันก็เหมือนชนบท พอถึงห้าง บอกเลยว่าเหนื่อยมาก ก็มิลานกับชะเอมเล่นเดินไปทั่ว แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาก จนมาถึงโซนเด็กเล็ก ทำให้ฉันยืนนิ่งมองชุดเด็ก “ พี่ พี่มิลิน ” สะดุ้งหันไปตามเสียงเรียก ยัยมิลานเป็นคนดึงสติฉันกลับมา “ ว่าไง ” รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วถามน้องสาว “ หนูเห็นพี่ยืนจ้องชุดเด็กอยู่นานมาก มีอะไร หรือกังวลอะไรอีก ” มิลานถาม “ ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ ” “ อ้าว พี่ชานนท์ พี่แก้มใส มาซื้ออะไรกันคะ ” เสียงของชะเอมดังขึ้น ทำให้ฉันกับมิลานที่กำลังเดินไปหาชะเอมต้องหยุดนิ่งแล้วหันหน้ามองกันอย่างพร้อมเพียง “ เดี๋ยวหนูไปพูดเรื่องนี้ให้ เอาไหม? ” มิลานเสนอตัวช่วยทันที “ ไม่ๆ ฉันว่าเดินเลี่ยงไปอีกทางแล้วกัน ” คว้ามือยัยมิลานแล้วเดินไปอีกทาง ห้างก็มีอยู่ทั่วไป คนหนึ่งก็ไปทำงานในตัวเมืองอีกคนบ้ายก็อยู่ในเมือง แต่ก็ยังดันมาเจอกันอีก พยายามมากที่จะไม่เจอชานนท์ แค่เห็นหน้าเขาก็อึดอัดจะแย่แล้ว มันจุกในอกด้วย อยากจะบอกกับสิ่งที่เจออยู่ตอนนี้ด้วย แต่ก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวจนเกินไป เพราะเขากำลังจะแต่งงานกันแล้ว“ พี่ทำแบบนี้แล้ว รู้สึกดีเหรอ? ” มิิิิิิิลานถามอย่างสงสัย “ อืม ” ตอบแค่นี้น “ พี่ๆ พ่อโทรมา ” เสียงมิลานทำให้ฉันหยุดเดินแล้วหันไปหานางที่กำลังกดรับสายผู้เป็นพ่อ ( มิลาน : ค่ะ พ่อ มีอะไรหรือเปล่าคะ ) ( มิลาน : พี่มิลินเหรอคะ นี่ไงอยู่กับหนู ) ( มิลาน : อ้าว พวกเรายังซื้อของไม่ครบเลยนะคะพ่อ จะให้รีบกลับทำไม ) ( มิลาน : ค่ะ ) มิลานทำหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วหันมาหาฉันพร้อมกับถอนหายใจอย่างคนมีทุกข์ “ ทำไม พ่อต่อว่าอะไรอีกเหรอ? ” ถามขึ้นทันทีเมื่อใบหน้าน้องสาวแสดงออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ พ่อให้รีบกลับอะ แล้วยังถามด้วยว่าพี่อยู่กับหนูไหม ” มิลานพูด “ มีอะไรหรือเปล่า? ” “ ไม่รู้สิ แต่ดูท่าพ่อจะอารมณ์เสียมาก พวกเรากลับกันเถอะ ไม่งั้นโดนพ่อบ่นหูชาอีกแน่ ” มิลานพูดและฉันก็เห็นด้วยกับนาง “ แกไปตามยัยชะเอมนะ พี่จะรอตรงนี้ ” คิดดีแล้วถ้าเดินไปเดินมาเดี๋ยวก็เจอคนไม่อยากเจออีก สู้ยืนรอตรงนี้แหละ คงไม่เจอแน่ ‘ พรึ่บ!!! ’ “ เฮ้ย! ” ต้องสะดุ้งเพราะมีมือใครไม่รู้มาวางบนไหล่ แต่พอหันกลับไปมองก็ยิ่งตะลึงกว่า เจอกันจนได้สินะ “ เราเอง มิลินมาซื้อของเหรอ? ” เขาเอ่ยทักพร้อมกับส่งยิ้มให้อีกด้วย “ อืม ” ตอบแค่นั้น แล้วหันกลับ “ ดูไม่ค่อยเหมือนมิลินเลย ทำไมวันนี้ดูเงียบๆ ” เขาก็ยังอุตส่าห์เดินมาอยู่ตรงหน้าฉอีก “ แหะๆ พอดีเราปวดหัวนิดหน่อยนะ ” หัวเราะอย่างฝืนๆกลับไป “ อาการวันนั้นยังไม่หายเหรอ? ” เขาน่าจะถามเรื่องที่เจอกันที่คลินิกแหละ “ หายแล้ว แต่เราคงน่าจะตาลาย วันนี้คนเยอะมากในห้อง ” เลือกจะพูดโกหกออกไป “ อ๋อ นี่จะกลับแล้วเหรอ? ” เขาถามต่อ หึก ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงรู้สึกดีมากถ้าเขามาถามอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้คืออึดอัดมาก “ อืม ” พยักหน้าให้ “ ดูหน้าซีดๆ เป็นอะไรหรือเปล่า? ” เขาเซ้าซี้มาก เมื่อก่อนตอนที่ชวนคุยเป็นเขาที่ไม่รอฟัง แต่พอตอนนี้ตัวฉันไม่อยากคุย เป็นเขาที่ชวนคุยอยู่ได้ หงุดหงิดงะ! “ ไม่หรอก แฟนนายไปไหนแล้วอะ ” พอถามออกไปแบบนั้น เขาก็ทำหน้าแปลกใจ “ รู้ได้ไงว่าเรามากับแฟน ” ใบหน้าเข้มเลิกคิ้วสูง “ ก็เห็นไง ” ตอบไปตามความเป็นจริง “ อ๋อ เห็นแล้วไม่ทักกันเลยนะ ” “ อ๋อ…ตอนนั้นยัยมิลานนางลากเราพาไปดูเครื่องใช้ไฟฟ้า เราเลยไม่ได้ทักนะ ” พูดโกหกไปแบบเนียนๆ “ ไม่ใช่ว่าหลบหน้าเหรอ? ” นั่นไง…เขาไม่เชื่อ สงสัยคงต้องไปเรียนโกหกมาใหม่แล้วสิ “ ปะ…เปล่า หลบทำไมก่อน 555+ ” ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน “ พี่ชานนท์คะ ซื้ออะไรอีกไหม ” จู่ๆ เสียงใสก็ดังแทรกขึ้นมาพร้อมกับปรากฏกายใกล้ๆ ชานนท์ ‘ ดูแล้วในรูปสวยกว่าตัวจริงอะ ’ ฉันคิดในใจ ไม่เคยเห็นตัวจริงหรอก เห็นแค่ตอนที่ชานนท์ลงภาพคู่แฟน แต่วันนี้มาเจอตัวจริง มันก็อึ้งไปนิด ตัวจริงไม่ได้ขาวเหมือนในรูป จมูกก็ไม่ได้โด่งขนาดนั้น “ นี่เพื่อนพี่ ชื่อมิลิน ” เขาหันไปแนะนำกับแฟนสาวทันที “ อ๋อ วันนี้เจอตัวจริงสักที สวัสดีค่ะ พี่ชานนท์พูดถึงพี่มิลินบ่อยๆ เลยช่วงนี้ ตัวจริง…น่ารักกว่าในรูปนะคะ! ” แฟนของชานนท์พูดแล้วแสร้งยิ้มแย้ม รู้แหละว่าคำพูดเธอมันแฝงความนัยต์อยู่ ผู้หญิงด้วยกันแค่มองตาก็รู้ใจกันแล้วว่าที่พูดออกมาคือพูดจากใจหรือตอแหลกันแน่ “ อืม หวัดดี ” ฝืนยิ้มกลับไปแล้วยกมือทักทายขึ้นแบบเซฮาย “ มิลินนี่คือแก้มใส แฟนเราเอง ” ชานนท์แนะนำแฟนเขาทันที “ อืม ตัวจริง…น่ารักเหมือนกันนะ ” จริงๆ ก็พูดโกหกออกไป ตามที่คิดไปแรกๆ คือในรูปสวยมาก “ ขอบคุณค่ะ พี่มิลิน เอ่อ..พี่ชานนท์คะ พวกเราไปหาแม่พี่เถอะค่ะ เมื่อกี้แม่โทรมาตามแล้ว ” แก้มใสพูด “ อืม งั้นเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่ ” ชานนท์พูด แล้วก็เดินตามแฟนตัวเองไป ทำไมเขาพูดถึงเราบ่อยๆด้วย ขนาดแฟนตัวเองเขาก็ยังพูดให้ฟัง ไม่ใช่ว่า เขาบอกแฟนเรื่องของเราทั้งคู่แล้วนะ! คิดได้แบบนั้นรีบเอามือปิดปาก พร้อมกับทำตาโตเท่าไข่หาน ไม่หรอกม้างง! 15:59 น. หลังจากส่งยัยชะเอมกลับบ้าน ฉันกับมิลานก็รีบบึ่งกลับบ้านทันที เพราะพ่อโทรจิกมาก ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ แต่ดูแล้วมันน่าจะสำคัญด้วยนะ “ พ่อกับแม่ยืนรอหน้าบ้านเลยเหรอ? มันต้องมีเรื่องสำคัญมากๆแน่ ” พูดขึ้นเมื่อเห็นพวกท่านยืนรออยู่ ปกติก็ต้องนั่งรอในบ้านแหละ แต่นี่ดูท่าจะรอเราสองคนโดยเฉพาะ “ เอารถไว้ในโรงรถเลยไหมพี่ ” มิลานถามขึ้น “ อืม ” ปากก็ตอบไปแต่ภายในใจยิ่งมีความกังวล มันรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์แปลกๆ “ พี่ เป็นอะไรเหรอ? รีบลงจากรถสิ พ่อกับแม่รออยู่นะ ” มิลานหันมาพูด “ พี่รู้สึกใจหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูกอะ ” พูดพลางเอามือจับหน้าอก “ ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็รู้ว่าพ่ออะหวงพวกเราจะตาย ” มิลานพูดแค่นั้นก็เปิดประตูลงไป และฉันก็ลงเดินตามหลังมิลานไปติดๆ “ มีอะไรเหรอคะ พ่อ แม่ ดูหน้าเครียดจังเลย ” มิลานถามขึ้น ฟิ้วว~ จู่ๆ พ่อก็เขวี้ยงถุงสีขาวๆ ใส่หน้ามิลานทันที ถ้าจำไม่ผิดมันคือถุงใส่ยาของคลินิกนี่แหละ “ โอ๊ย พ่ออะ มันเจ็บนะ ” มิลานร้องเสียงดัง พร้อมมือลูบใบหน้าไปด้วย “ แกรู้เรื่องพี่แกด้วยใช่ไหม! ” น้ำเสียงห้วนเปล่งออกมาจากปากผู้เป็นพ่อ “ เรื่องอะไรเล่า เรื่องพี่มิลินหรือเรื่องพี่มิล่า ” มิลานพูดอย่างใส่อารมณ์ แต่ฉันเริ่มกลัวแล้ว พ่อกับแม่หันมาจ้องหน้าฉันเป็นตาเดียวกันหมด “ ก็พี่สาวที่ยืนหลบหลังแกไง!! ” พ่อพูดเสียงดัง ฉันสะดุ้งวาบเลย น้ำเสียงของท่านคือโมโหสุดๆ ฉันก้มมองถุงยา ข้างหน้ามันเป็นชื่อฉัน และมันก็คือยาบำรุงครรภ์ ฉันค่อยๆ ทำใจดีสู้เสือมายืนข้างๆมิลาน รู้แหละเวลาพ่อโมโห พ่อจะพาลหาเรื่องไปหมด ทั้งบ้านคือกลัวพ่อหมด เวลาใจดีก็ดีแบบใจหาย แต่เวลาโมโหคือน่ากลัวมาก “ มิ…มิลานไม่รู้เรื่องอะไรของหนูหรอกคะ ” พูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ มิลานหันมาสะกิดทำนองว่าเรื่องอะไร “ แกท้องกับใคร? ใครเป็นพ่อเด็ก แกไปลากหัวมันมาเดี๋ยวนี้! ” ใบหน้าของพ่อแดงคล้ำ เวลาพูดที่คอมีเส้นเอ็นปูดขึ้น พ่อคงโมโหมาก ❤️______________❤️ นามปากกาธัญญวรินทร์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more