ตอนที่ 7 ห้ามพูดว่าใครคือพ่อเด็ก

1535 Words

บทที่ 7 ห้ามพูดว่าใครคือพ่อเด็ก “ พี่! ทำไมหน้าซีดจังเลย ” พอก้าวเท้าออกจากห้องตรวจแล้วเดินไปหาน้องสาว นางก็ถามทันที “ ปะ…เปล่า ” ฉันนั่งลงอย่างคนอ่อนแรง “ รอรับยาก็กลับบ้านได้เลยใช่ไหม ” มิลานหันมาถาม “ ... ” ฉันพยักหน้าลงอย่างช้าๆ “ ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ? ดูพี่ทำหน้าเข้าซิ ” มิลานยังถามต่อด้วยความสงสัย “ เฮ้อ! ” ทำได้แค่ถอนหายใจแต่ไม่พูดอะไร มิลานคงเห็นว่าฉันเงียบไม่อยากพูด นางก็เงียบปากไป เราทั้งคู่นั่งกันไปประมาณสิบนาที ก็มีคนไข้รายใหม่เปิดประตูเข้ามา ทำให้ฉันต้องสะดุ้งแล้วนั่งตัวตรงทันที แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เขาเดินไปหยิบบัตรคิวทันทีที่ก้าวเข้ามา “ สวัสดีค่ะ ป้าชุ มาหาหมอเหรอคะ? ” ยัยน้องสาวเอ่ยทักคนรู้จักทันที ฉันว่าจะนั่งนิ่งๆ ไม่ทักแล้วแต่ยัยมิลานนี่รู้จักใครไม่ได้เลย นางทักหมด นางเฟรนลี่กับทุกคน ฉันเลยต้องยกมือขึ้นพนมไหว้ตามมารยาทด้วย “ ก็ชานนท์ไม่ค่อยสบาย ป้าเลยพามาหาหมอ ” ป้าชุก็เมียผู้ใหญ่บ้านหมู่7 นั่นแหละ “ อ๋อค่ะ ป้าชุนั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ ว่างอยู่ ” มิลานชี้เก้าอี้ตัวที่ใกล้ๆ นางให้ป้าเขานั่ง “ แม่ครับ… อ้าว มิลาน มิลิน มาหาหมอด้วยเหรอ? ” ชานนท์เขาไปเอาบัตรคิวแล้วคงไปกรอกชื่อด้วยมั้ง พอหันมาอีกทีก็เจอฉันกับน้องสาวและแม่ตัวเองนั่งอยู่ แต่ฉันเชื่อเขาจริงๆ เขาไม่คิดจะมองซ้ายขวาหรือมองข้างบ้างเหรอ? หูตาไม่ไวเลย หรือจริงๆ แล้วพวกเราไม่ได้เป็นคนสำคัญเขาเลยมองไม่เห็น!!! แต่ฉันเห็นเขาตั้งแต่หน้าประตูแล้วนะ “ อืม ” ฉันพยักหน้า “ ค่ะ ” มิลานตอบ “ ได้คิวที่เท่าไหร่เหรอ? ” ป้าชุถามลูกชายเขาที่ยืนอยู่ “ ที่ 25 ครับ ” เขาพูดกับแม่ แล้วหันมองเก้าอี้ที่ว่าง มันก็เหมือนจะตั้งใจหรือบังเอิญไม่รู้ คนที่นั่งข้างๆ ฉัน หมอเรียกให้ตรวจพอดี “ ผมนั่งตรงนั้นนะ ” เขาพูดกับแม่ตัวเองแล้วเดินมานั่งใกล้ฉัน ฉันพยายามนั่งนิ่งๆ เฉยๆ แต่ใจมันสับสนวุ่นวายมาก อยากจะพูดอยากจะถาม และอยากจะบอกในสิ่งที่เจอและได้ฟังมาเมื่อกี้ แต่ปากมันดันเงียบสนิท “ ใครเป็นอะไรเหรอ? ” พอเขาหันมาถามฉัน มิลานก็หันมามองแว๊บนึง นางไม่พูดแต่อมยิ้ม รู้เลยว่าน้องสาวตัวดีคิดอะไรอยู่ นางนะรู้ว่าฉันอะแอบชอบชานนท์มานานแล้วเหมือนกันแต่โชคดีคือมิลานนางแบบเฉยๆ ถ้าเป็นชะเอมฉันคงนั่งไม่ติด ยัยนั่นคิดจะพูดอะไรก็พูดทันที บางทีก็ล้อไม่ก็แซว “ มิลิน! มิลิน! ” “ ห้ะ! ” ฉันหันไปเมื่อเขาเรียกซ้ำๆ “ เป็นอะไรหรือเปล่า เราถามทำไมไม่ตอบ ” เขาพูด “ อ๋อ เปล่านะ เอ่อ…เราไม่สบายนะก็เลยมาหาหมอ ” “ ก็ว่าอยู่ รถเก๋งหน้าคลินิกมันคุ้นตา รถมิลินใช่ไหม? ” เขานี่รู้ดีเหมือนกันนะ รถคันนั้นพ่อซื้อให้วันเรียนจบ ราคาเหยียบล้านเลยนะ รถเก๋งคันสีขาวแต่งด้วยนิดหน่อย มันคือความชอบของฉันล้วนๆ แบบโหลดให้มันต่ำเปลี่ยนแม็กซ์ติดฟีล์มทึบก็แค่นั้น “ อืม ” ตอบเหมือนคนพูดน้อยเลยอะ แต่ภายในใจอยากจะระเบิด อยากจะพูดให้มากกว่านี้ อยากจะบอกว่าฉันท้องกับเขาด้วย แต่ก็ไม่มีความกล้าพอ “ เชิญ คุณชญาภา ปุณณดา มารับยาด้วยค่ะ ” เสียงเรียกชื่อจรืงของฉันดังขึ้น “ พี่ไม่ต้อง เดี๋ยวหนูไปเอาเอง ” มิลานพูด “ เดี๋ยวพี่ไปเอง ” “ ไม่ต้อง! เดี๋ยวก็หน้ามืดหรอก ให้หนูไปเอง พี่นั่งรอตรงนี้แหละ ” มิลานพูดจบก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ทันที “ มิลินหน้ามืด วิงเวียนศรีษะด้วยเหรอ? ” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นพร้อมกับเอียงตัวเข้ามาฉันเล็กน้อย “ อุบ…. ” เอามือปิดปากปิดจมูกทันที คือเหม็นน้ำหอมในตัวเขามาก มันพาขึ้นทันที อยากอาเจียน แล้วเขาดูจะตกใจมาก “ มิลิน เธอเป็นอะไรเหรอ? ” “ หนูเป็นอะไรหรือเปล่า ” ป้าชุขยับมานั่งที่มิลานแล้วถาม “ … ” ไม่พูดแต่ส่ายหน้าทันที มือยังปิดปากอยู่ แต่ตัวฉันนั้นเอียงออกห่างจากเขาทันที เขาก็ยิ่งทำหน้างง “ มิลิน เธอโอเคไหม? ” เขาทำท่าจะยื่นมือมาหา ฉันรีบลุกขึ้นแล้วพาตัวเองออกจากคลินิกทันที ทำท่าโก่งคออาเจียนแต่ก็ไม่ มีเพียงน้ำลายที่เหมือนจะมากกว่าเดิม “ แม่ว่าหนูมิลินแปลกๆ นะ เหมือนตอนแม่ตั้งท้องเจ้าชาแนลเลย ” แม่ของเขาพูดขึ้น หลังจากที่มิลินรีบออกจากคลินิกไป “ หะ..ห้ะ ทะ..ท้องเหรอครับ? ” เขาหันกลับไปจ้องหน้าแม่ตัวเองทันที “ ก็ใช่ แม่ว่าท้องชัวร์ ” “ แม่อย่าเอาไปพูดกับใครนะครับ เดี๋ยวถ้าเกิดเป็นเรื่องไม่จริงจะแย่เอา ลุงกำนันสืบได้ว่าใครพูด พ่อจะมองหน้าลุงกำนันไม่ติดเอานะ ” “ แม่ไม่พูดหรอก แต่แม่ก็อยากให้ท้องนะเพราะแม่อยากรู้ว่าพี่กำนันจะเป็นอะไรไหม ลูกท้องก่อนแต่ง …ว่าแต่ใครเป็นพ่อของลูกยัยหนูมิลินนะ ” แม่เขาทำท่าครุ่นคิดแต่เขานี่กลับเครียดยิ่งกว่าเก่า เขาก็รู้มาบ้างว่ามิลินโสด ไม่เคยมีแฟน แล้วเธอจะท้องกับใครได้…ถ้าไม่ใช่เขา!! แต่ไม่รู้ว่าท้องหรือแค่ไม่สบายก็อาจจะเป็นไปได้ เขาไม่น่าตีตนไปก่อนไข้เลย! “ อ้าว พี่สาวหนูอะ ” มิลานหันมาถามเขาทันที ที่จ่ายค่ายาเสร็จ “ ออกไปแล้ว หนูไปดูพี่สาวหน่อยสิ เมื่อกี้ป้าเห็นเหมือนพะอืดพะอม น่าจะอ้วกแตกมั้ง ” “ แม่! ” เขาเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนจะปรามไม่ให้พูดเยอะ “ ค่ะ งั้นหนูกลับก่อนนะคะ พี่ชานนท์ ป้าชุ ” ผมพยักหน้าให้แต่ไม่พูดอะไร “ พี่..ทำไมไม่นั่งรอบนรถล่ะ ข้างนอกอากาศร้อนจะตาย ” ทันทีที่มิลานก้าวออกจากคลินิก นางก็หันมาถามทันที “ กลับเหอะ! ” ฉันพูด พอกลับถึงบ้านก็เข้าห้องทันที โดยที่ไม่ได้คุยกับใคร แต่ในระหว่างทางยัยมิลานเหมือนมีเรื่องจะถามแต่นางก็ไม่ยอมถาม เราทั้งคู่เลยนั่งเงียบจนถึงบ้าน “ พี่มิลินเปิดประตูให้หนูหน่อย ” เสียงน้องสาวดังอยู่หน้าประตู ฉันลุกขึ้นด้วยความอ่อนเพลียไปเปิด “ หนูเอายามาให้ แต่หนูขอคุยกับพี่หน่อยได้ไหม ” มิลานพูดน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวล คิดว่านางน่าจะรู้แล้วแหละ เพราะนางเป็นคนไปรับยา “ อืม เข้ามาสิ ” มิลานมานั่งปลายเตียงใกล้ๆฉัน “ หนูขอถามอะไรพี่หน่อยได้ไหม ? ” นางหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเบา “ ว่ามาสิ ” พูดพร้อมยกยาดมสูดเข้าจมูก มันแก้อาการวิงเวียนได้ “ พะ...พี่...จริงๆเหรอคะ ” นางไม่พูดคำว่าท้องออกมา แต่ตาของนางก้มลงมองที่ท้องฉัน “ อืม ” “ ละ...แล้ว คะ...ใครคือพ่อเด็กคะ พี่สะดวกบอกหนูไหม ” มิลานดูจะตกใจที่ฉันยืนยันว่าท้องจริงๆ แต่นางยังมีความเกรงอกเกรงใจไม่ค่อยกล้าถามเท่าไร “ พี่ไม่อยากจะบอกเลย เพราะพี่กับเขาสัญญากันว่าเรื่องนี้มันคือความลับ แต่ถ้าพี่ไม่ได้พูดหรือระบายให้ใครฟัง พี่จะอึดอัดและคับในอกมาก ” น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่น พอนึกถึงตรงนี้ มันทำให้น้ำตาซึมอัตโนมัติ “ ถ้าพี่ไม่สะดวก ไม่ต้องบอกก็ได้ แล้วพี่จะเอาไงต่อคะ จะเอาออกหรือไว้ แต่ถ้าพ่อรู้ ย่าก็คงต้องรู้ด้วย ” “ ชีวิตเด็กคนหนึ่งเลยนะ พี่ไม่กล้าทำแท้งหรอก ” “ หนูก็คิดแบบนั้น พี่ไม่กล้าทำหรอก แต่พี่จะบอกพ่อเด็กไหมคะ ” “ พี่คิดว่าไม่ เพราะเขากำลังจะแต่งงานอีกสองเดือนข้างหน้า ” สิ้นเสียงฉัน ยัยมิลานเอามือปิดปาก ดวงตากลมเบิกกว้าง “ ขะ...เขามีแฟนแล้วด้วย ละ...ไม่สิ อย่าบอกนะว่าพ่อเด็กคือ....พี่ชานนท์ ” จู่ๆมิลานก็พูดขึ้น นางคงน่าจะรู้เรื่องว่า ชานนท์กำลังจะแต่งงานด้วนแหละ “ อืม ” ไม่มีอะไรจะปิดบังเพราะฉันเชื่อว่ามิลานไม่เอาไปพูดต่อแน่นอน “ จะ...จริงเหรอพี่? ” มิลานยิ่งทำหน้าตกใจเข้าไปใหญ่ นางนั่งนิ่งเงียบไปเลย แต่นางไม่ถามว่ามันตอนไหนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น “ อืม แต่แกอย่าเพิ่งบอกใครได้ไหม ถ้าพ่อรู้ว่าพี่ท้อง แกห้ามบอกเด็ดขาดว่าพี่ท้องกับใคร พี่ขอนะ ” ❤️__________❤️ นามปากกาธัญญวรินทร์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more