ตอนที่ 06 รู้แค่เพียงเราสอง

1513 Words

EP02 1/5 . . . ใบหน้าหวานถูกสะบัดออกแรงๆ พร้อมกับร่างหนาที่ถอยออกห่าง จีเซลยกมือขึ้นกอบกุมหัวใจตัวเองเอาไว้เธอกำลังสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น เด็กผู้ชายที่ดูไม่มีพิษภัยอะไรเมื่อคืนนี้ แต่ทำไมกลับกลายเป็นชายหนุ่มที่ไม่ควรเอาชีวิตไปเล่นด้วย… “ไว้เจอกันนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมาหา” น้ำเสียงนุ่มนวลชวนหลงใหลเอ่ยขึ้นในตอนที่คิมกำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมทีละชิ้นด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ ทำให้จีเซลที่กำลังดำดิ่งลงสู่ห้วงความคิดหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองเขา “อึก…” เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แววตาสั่นระริกมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกจากห้องนอนตัวเองออกไปหมาดๆ ลับร่างของคิมมือเรียวจึงยกขึ้นเสยผมระบายอารมณ์กับความผิดพลาดของตนเอง… หนึ่งสัปดาห์ต่อมา… มหาลัย R-U-B-M… (คณะนิเทศศาสตร์) แฉะ! แฉะ!… “สวยครับ โพสต์อีก” เสียงของตากล้องรุ่นพี่ในคณะเอ่ยชมพร้อมกับกดชัตเตอร์ไปด้วย ภายในห้องสตูดิโอแห่งนี้ถูกใช้เป็นสถานที่ถ่ายแบบของผู้ที่ถูกคัดเลือกให้เป็นตัวแทนในแต่ละคณะเพื่อเรียกความสนใจให้เด็กปีหนึ่งรุ่นถัดไปที่กำลังจะเข้าการศึกษา เป็นการโปรโมทมหาลัยไปภายในตัว… “เสร็จแล้วครับน้องจี” “ขอบคุณค่ะ” จีเซลเดินออกมาจากบริเวณถ่ายแบบ มือเรียวเอื้อมหยิบรับขวดน้ำจากรุ่นน้องทีมงาน อีกด้านมีคนคอยซับเหงื่อให้ ไม่ไกลกันนักคือวันใสที่ยืนมองเหยียดยิ้มเชิงหยอกล้อให้เธอ “จี…ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับแกหน่อย” “จีขอตัวก่อนนะคะ” “น้องจี…ถ่ายเสร็จแล้วไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ” “พอดีจีมีธุระกับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ ไว้วันหลังนะคะพี่โจ” “ได้ครับ” เจ้าของชื่ขานรับด้วยท่าทีขวยเขินกับรอยยิ้มหวานของจีเซลที่คอยโปรยเสน่ห์ให้ใครต่อใคร วันใสจึงเอื้อมมือดึงแขนเพื่อนแล้วลากออกมาจากห้องมาหยุดที่บริเวณโรงรถ… “ มีเรื่องอะไรร้ายแรงรึเปล่า…ถึงได้ลากออกมาแบบนี้” “มี ร้ายแรงมากด้วย มึงเป็นอะไรวะจีช่วงนี้มึงดูแปลกๆ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า มันผิดปกติตั้งแต่มึงขอมาค้างกับกูแล้วนะ…” “เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” “นี้ กูเป็นเพื่อนมึงนะทำไมจะดูไม่ออกว่ารอยยิ้มหวานๆ บนหน้ามึงตอนนี้เขาเรียกว่าฝืน” “…” “เล่าออกมาให้หมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” จีเซลเซมองไปทางอื่นหลีกเลี่ยงไม่อยากตอบคำถามของวันใส ก่อนที่เพื่อนสาวจะยัดเธอเข้าไปในรถแล้วจัดการเปิดแอร์ทิ้งไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว สายตาจ้องมองคาดคั้นเอาคำตอบจากจีเซล… “หน้ากูมันแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ…” “ก็ไม่ชัดหรอก แต่กูรู้สันดานมึงดีไง เพราะเด็กนั้นใช่มั้ยที่ทำให้มึงเสียศูนย์แบบนี้…” “อื้อ…” “เล่าด่วน มึงเก็บไว้คนเดียวแบบนี้กูเป็นห่วงนะเว้ย” จีเซลกลืนก้อนน้ำลายลงคออย่างเลี่ยงไม่ได้เธอตัดสินใจหยิบมือถือออกมาปลดรหัสแล้วยื่นให้วันใสดู ข้อความใหม่ 20+ Xxx : send pictures Xxx : send pictures Xxx : send pictures Xxx : send pictures Xxx : send pictures “นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะจี…” วันใสเลื่อนดูรูปภาพที่ถูกส่งมาจากแอคเคาท์ปริศนา เป็นรูปของแฟนเก่า คนเคยคุย หรือแม้กระทั่งรุ่นพี่ที่เคยเข้ามาจีบนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ลักษณะของศพเหมือนกันทุกอย่าง ใกล้กันมีสัญลักษณ์กากบาทสีเลือดขนาดใหญ่… “…” จีเซลนิ่งเงียบเธอยกมือขึ้นมาขยุ้มผมตัวเองราวกับคนเสียสติ คำพูดของคิมคอยวกวนเข้ามาในโซนประสาทไม่หยุดมันหลอกหลอนทำให้เธอไม่แม้แต่จะกล้ากลับเข้าไปเหยียบที่บ้านของตนเองหลังจากจบความสัมพันธ์แค่ชั่วข้ามคืน… “อย่าบอกนะว่า…ฝีมือน้องคิม” “กู ไม่รู้เหมือนกัน” “มึงกำลังเล่นอยู่กับอะไรกันแน่…” “อึก…” วันใสก้มมองภาพในหน้าจอมือถืออีกครั้งหากเป็นเธอที่เจอกับเหตุการณ์แบบนี้คงมีท่าทีช็อกไม่น้อยไปกว่าจีเซล “จี” “…” “กูว่ามึงพลาดแล้วว่ะ…” คำพูดของวันใสทำให้จีเซลที่มีท่าทีตื่นกลัวอยู่ช้อนตามองคนข้างกายที่กำลังยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ พลันขอบตามันก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างยากที่จะอดกลั้น… “กูต้องคุยกับน้องให้รู้เรื่อง…” “มึงคิดว่าคุยแล้วน้องมันจะยอมจบเหมือนกับคนก่อนๆ หรอ?” “แล้วมันมีทางไหนบ้าง…” “ถ้าไม่อยากมีจุดจบเหมือนคนพวกนั้น มึงก็แค่หยุด…แล้วยอมรับชะตากรรมของตัวเอง…” “เหอะ…” จีเซลเค้นหัวเราะในลำคอนึกสมเพชตัวเองที่ทำอะไรไม่คิดจนกลายมาเป็นปัญหาให้ตนเองทีหลัง เรียวแขนยกขึ้นมากอดอกเอาไว้ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกมาจากรถ วันใสจึงเดินตามลงไปติดๆ … “แล้วนี่มึงจะไปค้างห้องกูก่อนไหม” “ไม่อ่ะ ยังไงกูก็ต้องกลับบ้าน” “เออ ไว้เจอกัน มึงมีอะไรก็โทรมา” สองสาวอำลากันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ จีเซลเดินมายังรถของตัวเองด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย พลางสอดตัวเข้าไปข้างในแล้วขับออกมาจากบริเวณคณะนิเทศจนถึงบ้านของตนเอง… เธอยืนอยู่หน้าบ้านชั่งใจอยู่เพียงครู่ก็กดรหัสเข้าไปข้างใน มือเรียวกำสายกระเป๋าแน่นสายตากวาดมองผ่านความมืดด้วยความรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย เธอสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกแล้วก้าวเดินต่อไป บ้านหลังนี้มีแค่จีเซลที่รู้รหัสคนอื่นคงเข้ามาไม่ได้… หมับ!… “อ๊ะ!?” ร่างเล็กถูกคว้าขึ้นมานั่งบนโต๊ะในชั่ววินาที ริมฝีปากถูกประกบจูบหนักหน่วงราวกับคนกระหาย ร่างกายเธอสั่นเทาด้วยอาการตื่นตระหนกสติสัมปชัญญะเลือนหายไปจนต้องรีบดึงกลับมา เรียวแขนคู่สวยโอบกอดลำคอใหญ่เอาไว้พยุงตัวเองไม่ให้ล้ม… “อื้อ!” คิมที่ตักตวงความหอมหวานจากคนตรงหน้าจนอิ่มเอมผละริมฝีปากออก ปลายจมูกยังคงสัมผัสกันผ่านความมืดสลัว จีเซลจึงเลื่อนมืออังใบหน้าคมคายเอาไว้เมื่อชายหนุ่มมีท่าทีจะเข้าหาเธออีกครั้ง “คิม…อย่าพึ่งค่ะ” “ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย หายไปไหนมาครับ?” “พี่แค่ไปพักผ่อนต่างจังหวัดมา แล้วนี่เข้ามาได้ยังไงคะ” “ทำไม พี่แอบซ่อนใครไว้งั้นหรอ?” สายตาที่ซ่อนไปด้วยรังสีอะไรบางอย่างทำให้จีเซลหายใจไม่ทั่วท้อง เธอฉีกยิ้มหวานไปให้คนตรงหน้ากลบเกลื่อนอาการหวาดกลัวของตนเอง “พี่จะไปซ่อนใครไว้ที่ไหน…หื้ม” “นั้นหน่ะสิ…พี่คงไม่รนหาที่ใช่มั้ยครับ” “อึก…” จีเซลลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในหัวนึกถึงภาพสยดสยองพวกนั้นที่ถูกส่งมา ดวงตาคู่สวยหลุบมองกระดุมเสื้อนักศึกษาในตอนที่ถูกปลายนิ้วแกร่งถอดออกทีละเม็ด เธอจึงเลื่อนมือจับมือหนาเอาไว้… “ไม่เอาค่ะ พี่เหนื่อยไว้วันหลังนะ” “…นิดเดียวก็ไม่ได้หรอครับ” ใบหน้าคมคายซุกเข้าที่ลำคอระหงสูดดมกลิ่นหอมเย้ายวนใจจากกายสาวเข้าไปเต็มปอด ริมฝีปากหยักขบเม้มตามเนื้อละเอียดอ่อนเบาๆ จีเซลจึงเชิดหน้าขึ้นพยายามดันอกแกร่งออกเบาๆ … “พี่เหนื่อยจริงๆ ค่ะ” “…” คิมถอนหายใจออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์นัก พลันปลายนิ้วเรียวสัมผัสเข้าที่ริมฝีปากแล้วยื่นเข้าไปจุ๊บเบาๆ อารมณ์ก็เริ่มคลายลงมาบ้างนิดหน่อย “คิม…เรื่องของเรา อย่าพึ่งบอกใครได้มั้ย” “กลัวใครรู้หรอครับ ว่าพี่เป็นของผม…?” จีเซลหลุบตาหนี ริมฝีปากถูกนิ้วแกร่งสอดเข้ามาบดขยี้ด้วยแววตาซ่อนรอยยิ้ม ทำเอาขนอ่อนลุกชันทั่วร่างกาย “ไม่ใช่สักหน่อย…พี่แค่อยากให้รู้แค่เราสองคน” “รู้แค่เราสองคน?” คิมเอียงคอถาม ชายหนุ่มออกแรงบดขยี้กรีบปากแดงระเรื่อรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม สร้างความปวดร้าวให้กับจีเซลไม่น้อยใบหน้าหวานเบ้ขึ้นมาทั้งที่พยายามฝืนเอาไว้แล้ว “เข้าใจแล้วครับ เรื่องของเราจะมีแค่เราสองคนเท่านั้น…” “…” “แต่ถ้ามีคนที่สามเข้ามา มันจะกลายโศกนาฏกรรมทันที…” . . . เก็บเอาไว้จะได้มั้ย ให้มันเป็นความลับได้มั้ยยย~ พี่จีชะตาขาดแบบไม่มีอะไรกั้น..... น้องมันเก็บเรียบยกเซตขนาดนี้ อย่าหือเชียวนะ555555555555555 เจอคำผิดสามารถแจ้งไรท์ได้เลยนะครัชช

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more