เพทายกับเชสต์ไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก ต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบคนละมุม เพื่อรอเวลาที่แคทเธอรีนจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“หน้าตามึงดูเพลียๆ นะไอ้เพทาย กลับไปนอนพักก่อนก็ได้ ถ้าคุณแคทฟื้นแล้วกูจะบอกเธอให้ ว่ามึงมาเยี่ยมแล้ว” เชสต์พูดขึ้น
“ไม่ต้อง มาแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้เจอ มึงนั่นแหละ...เฝ้าแคทมาทั้งคืนแล้วไม่ใช่หรือไง กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวกูดูต่อเอง” เพทายตอบอย่างไม่ยอม
“กูคุยกับคุณแคทแล้ว เธอจะจ้างพยาบาลเฝ้าไข้ กูอยู่รอพยาบาลมา เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว” เพทายรู้สึกไม่พอใจเลย ที่เชสต์ได้จัดการทุกอย่างทั้งหมด แต่ก็เข้าใจเพราะตัวเองมัวไปทำเรื่องบัดสีอยู่กับคนอื่น
“ยังไงกูก็ขอบคุณมากนะ ที่จัดการทุกอย่างให้หมดเลย”
“ก็ทำเพื่อคุณแคท ยังไงเธอก็เป็นเหมือนเพื่อนของกูคนหนึ่ง” เพทายมองหน้าคนพูด เขาค่อนข้างจะมั่นใจว่าเชสต์คิดกับแคทเธอรีนมากกว่านั้น แต่แค่รอเวลาที่เขาจะเบื่อแล้วเขี่ยเธอทิ้ง
เสียงไอของหญิงสาวที่น
