ตลอดครึ่งเดือนที่แคทเธอรีนย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด เธอก็เอาแต่นอนอ่านหนังสือ ที่ซื้อมาเก็บไว้นานมากแล้ว แต่ไม่มีเวลาอ่านสักที เพราะเอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้ตัวเอง
ความเสียใจค่อยๆ จางหายไปจากใจของเธอ แต่ก็ยังไม่ได้ช่วยให้เธอลืมเพทายได้ขนาดนั้น เธอยังมีบางช่วงเวลาที่คิดถึงเขาอยู่ แล้วมันก็พาให้เธอจมลงสู่ความเสียใจแต่ก็เพียงไม่นาน
“แคท!” เสียงร้องเรียกจากนอกบ้าน ทำให้แคทเธอรีนต้องลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินออกไปดูว่า ใครกันที่มาตะโกนเรียกเธออยู่ที่หน้าบ้าน
“ป้าจิต...” แคทเธอรีนตกใจนิดหน่อย เมื่อได้เห็นชัดๆ ว่าคนที่มาหาเธอเป็นใคร จิตคนนี้เป็นญาติฝ่ายแม่ของเธอ แคทเธอรีนจำได้ว่าตอนที่แม่ของเธอเสียชีวิตจิตคือคนที่เป็นเดือดเป็นร้อน ว่าจะส่งเธอให้กับพ่อ เถียงกับย่าของเธออย่างดุเดือด จนสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้เพราะย่าของเธอยืนยันว่าจะเลี้ยงเธอเอง
“แคทจริงๆ ด้วย โตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นจนป้าจำแทบไม่ได้” จิตพูดพล
