ห้องนอนนุ่มนิ่ม
เวลา 00.30 น.
ครืด ครืด ครืด…
ครืด ครืด…
ครืด…
“ไอ้พี่นี่มันดึกแล้วไหม” ฉันงัวเงียคว้าโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมากดรับ
(มึงมาทำไมไม่โทรบอกกูก่อน แล้วมึงกลับยังไง) น้ำเสียงดูร้อนรน
ร้อนรนตอนเที่ยงคืนครึ่ง นี่คงเล่นกิจกรรมบนเตียงแบบมาราธอนสินะ
“ซื้อข้าวต้มไปฝากไง อุ่นกินยัง”
(กำลังอุ่น มึงกลับยังไงทำไมไม่เอารถไป)
“นิ่มนั่งแท็กซี่ ก็เผื่อพี่ใช้รถไง มีไรอีกไหม นิ่มง่วง”
(มึง…) เรียกแล้วเงียบ ไม่เข้าใจคนเพลียบ้างหรือไง
“ว่า”
(มึงเห็นอะไรไหมวะ คือมันไม่ได้…)
“ไม่ได้อะไร ที่พี่ตีก้นเด็กพี่อะเหรอ โอ๊ย พี่จะทำอะไรมันก็ความสุขของพี่ไหม แล้วนิ่มก็ดันแตะคีย์การ์ดเข้าไปเอง พี่ไม่ได้เล่นควบม้ากันกลางแจ้งสักหน่อย…เออพี่ นิ่มฝากคีย์การ์ดของพี่ไว้ที่นิตินะ” ฉันบอกเมื่อนึกขึ้นมาได้
(อะไรของมึงวะ ทำไมไม่เก็บไว้ มึงโกรธกูใช่ไหม) พี่เคลิ้มเริ่มชักน้ำเสียงฉุนเฉียว
“นิ่มจะโกรธอะไร ไปกินข
