คอนโด CHOPPER
เวลา 15.23 น.
“พี่ชอป พี่ชอป พี่…” ฉันสะกิดเรียกพี่ชอปเปอร์ที่นอนมาหลายชั่วโมงแล้ว ตัวของเขามันร้อนแต่ไม่ร้อนมากเท่าก่อนหน้านี้
“พี่ชอป ลุกมากินโจ๊กกินยาก่อนแล้วก็ไปนอนในห้องดี ๆ เดี๋ยวนุ่มจะกลับบ้านแล้ว” ฉันยังคงสะกิดเรียก และตอนนี้พี่ชอปเปอร์เริ่มขยับตัว
“ปวดหัว” พี่เขายกมือขึ้นกุมที่ศีรษะตัวเอง
“ปวดมากไหมอะ ไปหาหมอไหม” ฉันถามพลางยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของพี่เขา
“ไม่เอา พี่ไม่ชอบโรงพยาบาล” พี่ชอปเปอร์พลิกตะแคงหันมากอดฉันที่นั่งอยู่
“ถ้างั้นก็ลุกมากินโจ๊กค่ะ จะได้กินยา นุ่มลงไปซื้อโจ๊กกระปุกมา”
“พี่ปวดหัว ป้อนพี่ได้ไหมเด็กดีของพี่” พี่เขาพูดเสียงอ้อน
“ก็ได้ค่ะ งั้นลุกขึ้นนั่งไหวไหม” ก็เพราะความใจอ่อนและเป็นห่วงล้วน ๆ
และฉันก็เป็นคนพยุงพี่ชอปเปอร์ลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟา เอาโจ๊กที่กดน้ำร้อนใส่ไว้มานั่งเป่าป้อนเขา
“อ้าปากสิคะ พี่ยิ้มอะไร” ฉันจ่อช้อนที่ปากแต่พี่เขาก็มองหน
