จะเข้าไปในห้องก็กลัวโดนขัง จะถอยก็กลัวตกระเบียง อยากจะโวยวายอยากจะทุบตี แต่เธอก็ยังพอมีสติคิดได้ว่า ตัวเองตัวเล็กแค่นี้หากสู้กับเขามือเปล่าจะเอาชนะได้อย่างไร เมื่อนึกย้อนไปตั้งแต่ที่เธอเจอเขาที่ข้างตึกเก่าๆ ตอนฝนตก กระทั่งไปหยุดพักที่บ้านของเขาในซอยเดียวกันกับบ้านของเอลิต้า แล้วก็ถูกพามาอยู่บนตึกสูงแห่งนี้ มันดูเหมือนมีการวางแผนมาแต่แรกแล้ว
‘เธอถูกสะกดรอยตาม!’
“ผมไม่ได้สะกดรอยตามคุณ ไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้น ผมแค่บังเอิญผ่านมาเจอคุณเข้าพอดีต่างหาก เลยทำให้ผมมีโอกาสพาตัวคุณมาที่นี่”
“คุณอ่านใจฉันออก แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” ถามอย่างไม่ไว้ใจ แม้ผู้ชายตรงหน้าจะหล่อสุดในสามโลก ทว่าเธอกลับรู้สึกกลัวเขาลึกๆ เขามีบางอย่างที่แตกต่างจากผู้ชายธรรมดาๆ ทั่วไป
‘เพราะว่า เขาอ่านใจเธอออกนี่แหละ!’
“ผมไม่ชอบอ้อมค้อม ผมชอบพูดตรงๆ รู้สึกอย่างไรก็พูดออกไปอย่างนั้น ใช่...ผมอ่านใจมนุษย์ธรรมดาทุกคนออก ส่วนท
