ร่างบางสมส่วนหมุนดูตัวเองหน้ากระจก วันนี้เธอสวมโค้ทตัวยาวสีน้ำตาลเข้ม สวมทับเสื้อแขนยาวไหมพรมสีขาวกับกางเกงยีนสีซีดอีกทีพร้อมผ้าพันคอสีเทาที่ทอด้วยมือ โดยไม่ลืมที่จะสวมหมวกไหมพรมสีเดียวกับผ้าพันคอ เดินไปสวมรองเท้าบูทสูงแค่เข่า เท่านี้ก็ออกไปเที่ยวได้แล้ว
เช้านี้อากาศครึ้ม หวังว่าฝนจะไม่ตกลงมา แต่พอลงจากรถแท็กซี่เท่านั้น เม็ดฝนก็เริ่มตกลงมาป๊อกแป๊กๆ ไม่กี่นาทีต่อมาก็ตกหนักขึ้นขณะที่ณิชานันท์ยังเดินไปไม่ถึงซอยเข้าหมู่บ้านของเอลิต้าด้วยซ้ำ เธอจึงต้องวิ่งหลบฝนเข้าไปซุกอยู่มุมหนึ่งของตึกเก่าๆ
“ทำไมต้องมาตกเอาตอนนี้ด้วยเนี่ย ร่มก็ไม่มี”
ฟึ่บ!
อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเหมือนกางร่ม หญิงสาวมองไปข้างหลังก็เห็นบุรุษนิรนามคนหนึ่งยืนกางร่มบังละอองฝนให้ เขาสวมแจ๊กเก็ตหนังสีดำมีหมวกครอบศีรษะด้วย สวมกางเกงยีนสีซีดรองเท้าหนังสีดำ ตัวสูงมากทีเดียวเธอแหงนมองหน้าเขาแล้วกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณมากค่ะ” แต่ก็ขยับออ
