แล้วก็ใจเต้นรัวเมื่ออยู่ๆ ปลายนิ้วเรียวใหญ่ก็เชยคางเธอขึ้นมาสบตา เขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาหวาดหวั่นของเธอนิ่งๆ ด้วยแววตาแสนอบอุ่นราวกับจะปลอบโยน
“คุณกำลังตื่นกลัว อย่ากลัวผมเลยนะ ผมไม่ทำอันตรายคุณหรอก ผมเป็นเจ้าของบ้าน มีหน้าที่ต้องดูแลแขก และหน้าตาของผมก็ไม่เห็นน่ากลัวเลย จริงไหม”
‘ไม่น่ากลัว จริงๆ น่ะเหรอ เธอขอค้านเอาหัวชนฝาเลย สำหรับเขาช่างดูลึกลับน่ากลัว ก็ดูชุดที่เขาใส่สิ อย่างกับพระเอกในภาพยนตร์แวมไพร์หลายเรื่องที่เคยดู ผิวก็ขาวซีด ริมฝีปากก็แดงจัด ดวงตาก็คมอย่างกับใบมีดโกน ตัวหรือก็สูงใหญ่ หนำซ้ำเขายังเข้าไปอยู่ในความฝันของเธออีกด้วย’ ณิชานันท์คิดในใจ ขณะที่จ้องมองเขาตาไม่กะพริบเหมือนถูกตรึงด้วยมนต์สะกด
“หึๆ”
ได้ยินเสียงเขาหัวเราะด้วย เธอไม่ได้หูฝาดไปแน่ๆ เขาขำอะไร
“คุณเล่นเป็นนางเอกใช่ไหม” อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องแล้วปล่อยมือจากการสัมผัส
“ปละ...เปล่าค่ะ ฉันเล่นเป็นนางร้าย”
