5
320 Words
"ห๊ะ ท่านอ๋อง"
"ท่านอ๋องมา องค์ชาย"
"คารวะ อ๋องเจียอี"
"คารวะอ๋องเจียอี"
อ๋องเจียอี มาทำไมตอนนี้ หรือว่า ไม่นะ คงไม่ได้ยินที่ข้าพูดเมื่อกี้
"ข้าซื้อตัวนางจากองค์ชาย แล้ว"
"แม่นางซูมี่ ท่านอ๋องถามเจ้า"
"เพคะ "
"ในเมื่อนางเป็นคนของข้า พวกเจ้าก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับนาง "
"อืม" ด้วยคำถามของของท่านอ๋อง ทำให้องค์ชายจางหมิ่นโกรธเคืองในตัวนาง ที่แม้ตอนนี้นางก็มีท่านอ๋องหนุนหลัง
"ไปกันเถอะ"
"ห๊ะ เรียกข้าหรือ"
"เจ้านั่นแหละ" อ๋องเจียอี เมื่อเห็นนางไม่กล้าเข้ามาหาตน จึงกระชากตัวเข้ามา แต่มันเกิดเป็นภาพที่ทั้งคู่สวมกอดกัน และพานางเหมาะกลับไป ด้วยการใช้วิชาตัวเบา
จากที่ชุลมุนวุ่นวายเมื่อกี้ ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับและขายของกันต่อไป
ตำหนักอ๋องเจียอี
"ว้าววว เยี่ยมไปเลย"
"เป็นไง"
"เป็นไง "
"วิชาตัวเบาของข้า"
"นิ่งและเบายังก้อนเมฆ นี่ครั้งแรกของข้าเลย "
"ข้าช่วยเจ้าสองครั้ง"
"ขอบพระทัยฝ่าบาท"
"เจ้าจะตอบแทนข้ายังไง "
"ตอบแทน"
"ใช่ตอบแทน"
"ข้าไม่มีเงิน"
"ข้าไม่ต้องการเงิน "
"ท่านอ๋อง ท่านต้องการอะไรพูดมาตรงๆ ดีกว่า "
"กอด"
"อะไรนะ"
"เข้ามากอดข้าสิ"
ด้วยท่าทางลังเลของนาง ไม่ทันใจเขา เขาจึงกระชากแขนนางเข้ามากอด
"ครั้งที่หนึ่ง"
"ครั้งที่หนึ่ง หมายความว่าอะไร นี่ต้องมีครั้งที่สองหรือไง "
ว่าแล้วท่านอ๋อง จึงปล่อยนางเดินไป เธออยากจะถามเขาให้แน่ใจ แต่
"องค์หญิง ข้าจะนำอาหารมื้อเย็นไปส่ง"
"อืม"
"ของที่ท่านลืมที่ตลาดข้าจะนำคนไปเอา "
"ลืมที่ตลาด ตายล่ะ ข้าลืมสหายของข้า "
"เมื่อไร องค์หญิง จะมารับตัวพวกเรานะ ข้าหิวแล้ว "
"นั่นสิ ข้าด้วย"
- Writer
