บทที่ 6 สืบ
882 Words
"หลังเลิกงานคุณภามตรงกลับคอนโดทันทีครับ" สายรีบรายงานให้คุณหญิงทราบทันที
"มันต้องมีอะไรแน่ๆ ลูกชายฉันซ่อนใครไว้หรือเปล่า" คุณหญิงถามกลับด้วยความสงสัย ปกติแล้วลูกชายจะออกไปดื่มกับเพื่อนบ้างแต่นี่ไม่ออกไปไหนสักพักแล้ว
"อะ เอ่อ..."
"บอกฉันมาตามตรงอย่าคิดจะปิดบังกัน"
"มีผู้หญิงมาค้างอยู่ที่คอนโตคุณภามเกือบจะหนึ่งอาทิตย์แล้วครับ"
"ว่าไงนะ ไม่ใช่แค่วันไนท์แล้วก็จบหรอกหรอ"
"ไม่ครับ ดูท่าคนนี้จะอยู่กับคุณภามยาว"
"ไม่มีทางฉันไม่ยอม ไม่ได้การแล้วฉันต้องไปจัดการไอ้ลูกตัวดีของฉันสักหน่อย"
"อย่าบอกคุณภามว่ารู้มาจากผมได้ไหมครับคุณหญิง" ลูกน้องของชายหนุ่มรู้สึกเสียวสันหลังหากเขารู้ว่าเรื่องราวของหญิงสาวรั่วไหลไปจากตน
"เอาหน่าฉันไม่บอกลูกชายฉันหรอกว่ารู้มาจากใคร สบายใจได้"
"ขอบคุณครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ตามสบาย" หล่อนคิดไว้อยู่แล้วว่าลูกชายของตัวเองแปลกไป แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นมีใครเป็นตัวเป็นตนแบบนี้ นางเลือกที่จะเดินทางมาหาลูกชายที่บริษัทเพราะที่คอนโดหล่อนให้สิทธิ์ความเป็นส่วนตัวกับลูกเพราะลูกชายก็อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว
"คุณแม่มาได้ยังไงครับ" เขาอดแปลกใจไม่ได้กับการปรากฏตัวของมารดา
"ก็เพราะลูกไม่ไปหาแม่แม่เลยต้องมาหาลูกถึงที่นี่ไงล่ะ"
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"มีความลับอะไรจะบอกแม่ไหม"
"ไม่มีครับ" ภรัณยูตอบกลับทันที
"แม่ไม่เชื่อ"
"คุณแม่ต้องการให้ผมตอบแบบไหนล่ะครับ"
"ผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันกับลูกที่คอนโดคือใคร บอกแม่มาเดี๋ยวนี้"
"อะ เอ่อ..."
"บอกแม่มาตามตรงนะ"
"เพื่อนผมน่ะครับพอดีเขามาจากต่างจังหวัดแล้วไม่มีที่พัก"
"เหอะ อย่าคิดจะโกหกแม่"
"ผมพูดจริงๆนะครับแม่"
"จริงแน่นะ"
"จริงสิครับ"
"งั้นก็แล้วไป ที่แม่ยอมเชื่อเนี่ยเพราะแม่ไว้ใจลูกนะ รีบๆให้เพื่อนย้ายออกไปให้เร็วที่สุดล่ะ" ภรัณยูรู้สึกโล่งอกที่คนเป็นแม่ยอมถอยเพราะปกติแล้วท่านจะเค้นจนเขายอมจำนนบอกความจริง
"คร๊าบบ"
"วันนี้ไปทานข้าวกับทุกคนนะภาม ตาเปรมหนูจันจิเขาก็มารอทานอาหารด้วย"
"จินนี่ละครับ"
"เวลานี้หลานก็ต้องไปโรงเรียนน่ะสิถามได้"
"โถว่อย่าดุผมสิครับ ผมไม่เคยมีลูกเลยไม่รู้เวลา"
"เก็บของเร็วได้เวลาแล้ว แม่ไม่อยากให้ทุกคนรอนาน"
"เที่ยงนี้หรอครับ"
"ใช่"
ภามโดนคนเป็นแม่ลากออกมาทานอาหารที่ร้านอาหารสุดหรูร่วมกับคนอื่นๆในครอบครัว คุณพ่อของเขานั่งอยู่ที่หัวโต๊ะถัดมาคือคุณแม่และเขา ต่อจากคุณแม่คือพี่เปรมและภรรยา
“ไม่ค่อยมีเวลาออกมาทานอาหารพร้อมหน้ากันอย่างนี้เลยนะครับ” ประโยคของเปรมทำให้ทุกคนคิดได้ว่างานที่มีมันล้นมือเหลือเกิน เปรมดำรงตำแหน่งรองกรรมการบริหาร ซึ่งคุณเป็นแม่ประกาศลั่นว่าตำแหน่งประธานบริหารต้องเป็นของภรัณยูเท่านั้นนั่นทำให้ลึกๆแล้วเปรมอดน้อยใจไม่ได้แต่ก็ไม่อยากจะคิดอะไรมาก
“พี่เปรมก็พักบ้างสิครับหาเวลาพาน้องจินนี่ไปเที่ยวบ้าง”
“แม่เพิ่งบอกไปหยกๆว่าเปรมเขาพาครอบครัวไปเที่ยว”
“จริงด้วยครับผมลืมไปเลย ไปเที่ยวมาสนุกไหมครับ”
‘สนุกมากค่ะคุณภาม น้องจินนี่บ่นอยากจะไปอีกให้ได้”
“หลานชอบก็ดีแล้วล่ะครับ วันๆเอาแต่เรียนหนังสือได้ไปผ่อนคลายบ้างหลานจะได้มีความสุข”
“พี่ได้พักแล้วเมื่อไรภามจะไปพักบ้างล่ะ พี่เห็นทำงานตลอด”
“ไม่รู้จะไปไหนนี่ครับครอบครัวก็ยังไม่มี”
“แม่หาสาวให้ไหมล่ะ ถ้าลูกสนใจ”
“ไม่เอาดีกว่าครับอยู่คนเดียวสบายใจกว่า” ภรัณยูรีบปฏิเสธทันที เขาไม่อยากมีห่วงคล้องคอ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้วอิสระดีจะตายไป
วันเวลาผ่านไปเร็วมากตอนนี้หญิงสาวออกจากงานมาพักอยู่ที่คอนโดของภรัณยูเต็มเวลา เธอพร้อมแล้วสำหรับการตั้งท้องลูกให้ชายหนุ่ม เขาพาเธอกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งซึ่งคุณหมอลินดาก็ให้การต้อนรับอย่างดีเหมือนเคย
“คุณกระท้อนสวัสดีค่ะ สบายดีนะภาม”
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
“สบายดีอยู่แล้ว
“พร้อมแล้วใช่ไหมคะคุณกระท้อน”
“พร้อมแล้วค่ะ”
“ลินจะบอกวิธีการต่างๆคร่าวๆให้ฟังก่อนนะคะ”
“ค่ะ” พอเข้าใจในสิ่งที่คุณหมอบอกแล้วเธอก็เริ่มทำตามที่คุณหมอสาวบอกทันที เธอลองฉีดกระตุ้นครั้งแรกและรอดูผลว่าจะมีการปฏิสนธิเกิดขึ้นหรือไม่ หญิงสาวแม้จะต้องเจ็บตัวแต่ก็ยินดีให้ความร่วมมือเต็มที่
- Writer
