บทที่ 2
782 Words
"โอเคๆ กระท้อนออกปุ๊บบั๊บเขาคงยังคงหาคนมาแทนไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ภามเข้าใจ"
"..."
"พวกเขานะเพราะถ้าบริษัทของภามจู่ๆพนักงานมาขอลาออกก็ต้องเตรียมหาคนใหม่มาทำงานแทนจะได้ไม่ขาดตอน"
"ใช่เลย วันนี้เราแวะซื้อของสดมาด้วยนะจะทำอะไรให้ทาน"
"จริงหรอ ทำเลยได้ไหมหิวแล้ว" ชายหนุ่มทำงานจนลืมเวลาเขาจึงไม่ได้ทานมื้อกลางวัน
"ได้เลย วันนี้ขอเป็นแกงส้มชะอมแล้วกันสูตรยายกระจ่างรับรองอร่อยที่สุด"
"แค่ชื่อเมนูก็กินขาดแล้ว ฮ่าๆ ให้ภามช่วยอะไรไหม"
"ไปนั่งหล่อๆตรงนู้นก็พอ" เธอพยักพเยิดให้เขาไปนั่ง ภรัณยูยิ้มออกมาเต็มใบหน้าอยากช่วยคนตัวเล็กแต่เธอก็ไม่ยอม รอไม่นานอาหารทุกอย่างที่เธอทำก็พร้อมทาน
"หอมจัง"
"ไม่ใช่แค่หอมนะแต่อร่อยมากจะบอกให้"
"ตักข้าวมาเร็วจะชิมหน่อยว่าขี้โม้หรือเปล่า"
"ฮ่าๆ ท้าให้พิสูจน์เลย" หญิงสาวลุกขึ้นจัดแจงตักข้าวสวยร้อนให้ชายหนุ่ม เขาตักน้ำซุบคำแรกเข้าปากแล้วก็อุทานกับตัวเองในใจว่ามันอร่อยมาก
"ใส่ผงชูรสแน่ๆ"
"ไม่จำเป็นต้องใส่ค่าเพราะวัตถุดิบต่างๆมันเริศอยู่แล้ว"
"โอเคๆยอมรับก็ได้ กระท้อนก็ทานบ้างเถอะ"
“โอเค” ชายหนุ่มขอเติมข้าวจานที่สองเพราะมันติดใจในรสชาติสุดๆ
“อิ่มมาก”
“วันหลังอยากทานอะไรบอกนะ”
“โอเค ใครโทรมานะ” เขายกโทรศัพท์ชึ้นมาดูก็พบว่าเป็นสายของมารดา
“ขอตัวไปธุระข้างนอกนะคุณหญิงแม่โทรตาม”
“อาการแบบนี้ไม่ค่อยกลับบ้านน่ะสิ”
“อย่ารู้ทันกันสิ ไปก่อนนะ”
“อืม ขับรถดีๆ” หลังจากทานอาหารจนอิ่มชายหนุ่มก็ขอตัวออกไปทำธุระข้างนอก ส่วนหญิงสาวก็คว้ากระดาษออกมานั่งขีดเขียนการ์ตูน หญิงสาวหันมองไปทางสระว่ายน้ำก็รู้สึกอยากว่ายน้ำมากแต่ชายหนุ่มเองก็ยังไม่ค่อยมีเวลาอันดับแรกที่เธอทำได้คือเตรียมมองหาชุดว่ายน้ำดีๆสักชุดแล้วล่ะ
ภรัณยูกลับมาที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเพราะโดนคนเป็นแม่ตามตัวหลังจากที่ไม่ได้พบหน้าลูกชายมาอาทิตย์กว่าแล้ว ความจริงแล้วที่ไม่มาเพราะเขาไม่อาจได้ยินคุณแม่บ่นเรื่องหลานแล้วก้เรื่องมรดกนั่นตั้งหากเล่า
"สวัสดีครับทุกคน สบายดีนะครับ อ้าวเขาไปไหนกันหมดละครับคุณแม่" เขามองไปรอบๆไม่เห็นใครเลยมีแต่มารดาเขาคนเดียว
"เรานี่มันจริงๆเลยนะตาภาม ถ้าแม่ไม่ตามก็ไม่คิดจะโผล่หน้ามาให้เห็นว่ายังอยู่ดีไหม แม่เป็นห่วงเคยรู้บ้างไหม"
"ผมขอโทษนะครับก็งานมันยุ่งนี่หน่า" ชายหนุ่มแก้ตัวข้างๆคูๆ
"ยุ่งขนาดนี้แล้วจะมีหลานให้แม่ได้ยังไงกัน ไม่กลัวแม่ตัดออกจากกองมรดกหรอแม่เอาจริงนะลูกก็รู้ดีนี่"
"คุณแม่อดใจรอก่อนนะครับ จริงๆหลานคุณแม่ก็มีน้องจินนี่ลูกพี่เปรมแล้วนี่ครับ"
"มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ" มารดาของชายหนุ่มตอบกลับหน้ามุ่ย น้องจินนี่เธอก็เห็นเป็นหลานคนหนึ่งแต่เธอก็อยากมีหลานที่เป็นสายเลือดแท้ๆของตัวเองนี่มันผิดด้วยหรอที่คิดแบบนั้น
"ครับๆ ผมกำลังรีบผลิตหลานให้คุณแม่อยู่"
"หมายความว่าไง"
"เอาเป็นว่าตามกำหนดแม่ก็จะได้อุ้มหลานสมใจแน่นอนครับ"
"จริงๆนะ"
"จริงสิครับผมเคยโกหกคุณแม่ด้วยหรอครับ"
"ก็ไม่เคย"
"นั่นแหละครับ"
"มาทานข้าวกับแม่หน่อยลูก" ชายหนุ่มแอบตาโตเพราะเขาเพิ่งจะทานข้าวฝีมือว่าที่แม่ของลูกมาเต็มที่เลย งานนี้ไม่รู้จะยัดลงไปได้อีกสักแค่ไหน
"อาหารวันนี้อร่อยทุกอย่างเลยนะลูก ปลาทอดนี่ก็อร่อย" นางตักอาหารใส่จานลูกชายอย่างเอาอกเอาใจ ปากบ่นไปอย่างนั้นแหละแต่รักลูกชายคนนี้เหลือเกิน หล่อนเป็นคนมีลูกยากจึงไปรับเปรมมาเลี้ยงเป็นลูก แต่ใครจะคิดล่ะว่าหลังจากนั้นสี่ปีหล่อนก็ตั้งท้อง มันเหมือนชะตาฟ้าลิขิตยังไงอย่างนั้น แม้จะมีลูกเป็นของตัวเองแล้วหล่อนก็ยังดูแลเอาใจใส่เปรมเหมือนเดิม เพียงแต่จะชอบตัวติดกับลูกชายคนเล็กของนางอย่างภรัณยูเท่านั้นเอง
- Writer
