“เอาน่า คิดว่าช่วยให้พี่มีเงินใช้หนี้ก็แล้วกัน พี่ไปนะ...” แล้วลิขิตก็รีบเผ่นแน่บออกไปนอกห้องทำงานของเฟเบียนด้วยความเร็วแสง
“คราวนี้ก็ถึงเวลาของเราแล้ว ลัลนา...”
เฟเบียนเค้นเสียงออกมาจากไรฟันขาวสะอาด เขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานกดปุ่มอินเตอร์คอมแล้วออกคำสั่งกับเลขาฯ สาวหน้าห้องด้วยน้ำเสียงดุกระด้างน่ากลัว
“ผมไม่รับแขกหนึ่งชั่วโมง อย่าให้ใครเข้ามาใกล้ห้องทำงานของผมเชียวนะ แม้แต่คุณ...”
เขาออกคำสั่งที่ไร้ที่ตินั้นจบก็ใช้มือใหญ่กวาดเอกสารที่เกะกะอยู่บนโต๊ะทำงานไม้โบราณออกไปอย่างไม่ใยดี จากนั้นก็หันกลับมาจ้องหน้าหล่อน ด้วยสายตาหิวกระหาย เดินเข้ามาหาอย่างคุกคาม
ลัลนาถอยหนี ถอยหนีด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไม่พ้นอีกเช่นเคยเมื่อไม่นานนักหล่อนก็ชนเข้ากับกำแพงห้องที่เย็นเฉียบ แต่... มันยังเย็นสู้หัวใจของหล่อนตอนนี้ไม่ได้เลย
“คุณจะทำอะไร...?”
“อย่าถามโง่ๆ น่าสาวน้อย...”
ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบใบหน้า
