“ณัช...แม่ส่งลูกไปเรียนเปียโนแล้วนะ เวลาไปคุยกับเพื่อนแม่จะได้ไม่ต้องอายเขา”
“ณัช...ดื่มเข้าไป โตขึ้นไปจะได้ไม่ต้องไปเมาปริ้นที่ไหนให้พวกผู้ชายเขาลากไปปู้ยี่ปู้ยำ”
“ณัช! ทำไมถึงทำได้แค่ 99 ทำไมไม่ทำให้ได้ถึง 100 แม่จะเอาหน้าที่ไปไปคุยกับเขา!”
“ณัช! ไม่ได้เรื่อง...แค่โจทย์เลขของมหาลัยฯ ง่ายๆ ก็ทำไม่ได้ ไร้น้ำยาสิ้นดี!”
ปัง ปัง!
“คุณพ่อ! ...คุณแม่!”
“เฮือกกกกกกกกก!!” ณัชลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงในสภาพเหงื่อท่วมทั้งตัว ส่วนคนที่นอนอยู่ข้างกายก็พาลสะดุ้งตื่นไปด้วย
ประกายดาวเห็นคนพี่หอบหายใจแรงเหมือนฝันร้าย เธอก็เข้าไปโอบกอดไว้จากทางด้านหลังก่อนจะส่งมือไปลูบหัวเขาบางเบาอย่างที่รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์จะทำ
“ไม่เป็นไรนะคะ...แค่ฝันร้ายเท่านั้น” แม้เธอจะไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องนี้ไหม แต่ก็ได้ปลอบดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย
“ฉันฝันถึงพวกเขาอีกแล้ว...” ณัชลูบมื
