เหมือนกระบวนการทำงานของร่างกายพังพินาศไม่เป็นท่า สายตาที่สะท้อนเข้ากับร่างสูงตรงหน้าซึ่งกระดกน้ำลงคอด้วยท่าทางห่ามๆ จำเป็นต้องลากลงต่ำเพื่อหลบเลี่ยงอาการตื่นเต้นที่กำลังโจมตีฉันอย่างหน่วงหนัก
ฉะ ฉันรู้น่าว่านี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่แบบ...เข้าใจฉันไหม ก็พี่อาร์น่ะเขาไม่เคยดูดปากขวดแบบนี้เลยนี่นา แล้วทำไมตอนนี้เขาถึง...โอ๊ย หัวใจจะพัง! พี่อาร์ทำอะไรกับความรู้สึกของฉันอีกแล้วเนี่ย
“อึก...” ฉันก้มหน้ามองเงาตัวเองอยู่นานและมีเพียงความเงียบที่ครอบคลุมเราสองคน บรรยากาศยามเย็นไม่ได้ร้อนอบอ้าวเลยสักนิด แล้วทำไมหยาดเหงื่อมากมายถึงได้ผุดพราวเต็มกรอบหน้าเลยเนี่ย
ยิ่งไปกว่านั้นนะ...ในตอนที่ฉันแอบเหลือบสายตาขึ้นมองร่างสูง ฉันถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง เมื่อสายตาเจ้ากรรมดันโฟกัสลำคอแข็งแกร่งของพี่เขาพอดิบพอดีน่ะสิ เลยเห็นว่าตอนที่เขากลืนน้ำลงคอช้าๆ ลูกกระเดือกมันก็เคลื่อนตัวตามแรงกลืนจนเห็นคลื่นเล็กๆ จ
