ลุ้นรักฉบับรันเวย์

ตอนที่ 3 เจ้าชู้เกินไป

หลังจากที่เรียนเสร็จฉันก็ตรงกลับมาที่ห้องทันที วันนี้มีเรียนสองวิชาตอนบ่ายและตอนเย็น กว่าอาจารย์จะปล่อยก็ค่ำแล้ว เมื่อคืนก็นอนน้อย วันนี้เลยตั้งใจว่าจะไม่ออกไปไหนขอนอนพักอยู่ที่ห้องดีกว่า

ฉันที่ตอนนี้กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงและไถไอจีไปด้วย ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะกดไปตรงช่องค้นหา ละพิมพ์ชื่อไอจีของบางคนลงไป

RUNWAY.Y

ใช่แล้ว ฉันกำลังส่องไอจีของรันเวย์อยู่ ._.

แต่ไม่ได้อะไรหรอกนะ ก็แค่เข้ามาดูเฉยๆ แค่นั้น (ร้อนตัว) พอเลื่อนดูเขาเองก็เป็นคนที่อัพโซเชียลบ่อยพอตัวเลยนะ ถ้าเทียบกับฉันที่ไอจีมีไม่เกิน 20 รูป แต่รันเวย์มีตั้งหลายร้อย แถมคอมเมนต์ก็เป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่

ฉันเลิกสนใจรูปในไอจีของรันเวย์ แต่สายตาก็ดันไปเห็นว่าเขามีสตอรี่ที่เพิ่งอัพพอดี ขอส่องอีกนิดแล้วกันนะ อิอิ

สตอรี่รันเวย์ที่เพิ่งลงเหมือนจะเป็นบาร์ที่ไหนสักที่ ที่ดูแล้วไม่น่าจะใช่แถวมอเรา เอาเถอะมันเรื่องของเขานะโมอา เลิกสนใจได้แล้ว ฉันบอกกับตัวเองก่อนจะกดออกจากไอจี

ติ๊ง~

เสียงไลน์ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นพี่ณกร รุ่นพี่ปี 4 คณะเดียวกับฉันนั่นเอง

ฉันรู้จักกับพี่ณกรตั้งแต่ช่วงที่เข้าเรียนมาใหม่ๆ พอดีพี่เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับสายรหัสของฉันก็เลยได้เจอกันอยู่บ้าง

ณกร: กินข้าวหรือยังคะ?

โมอา: ยังค่า

โมอา: เพิ่งเรียนเสร็จก็ตรงกลับมาห้องเลย เหนื่อยมากวันนี้ : (

ณกร: งั้นไปกินข้าวกัน เดี๋ยวพี่ไปรับ

โมอา: เย่! ลาภปากแล้ววันนี้ ฮิๆ

สงสัยใช่มั้ยคะว่าทำไมพี่ณกรถึงทักมาชวนฉันไปกินข้าว เราไปไหนมาไหนด้วยกันค่อนข้างบ่อยค่ะ

ฉันมองพี่ณกรเป็นพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง ส่วนพี่ณกรน่ะ ใครๆ ก็บอกว่าเขาตามจีบฉันอยู่ แต่ฉันไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นอีกทั้งพี่ณกรเองก็ไม่เคยพูดออกมาตรงๆ ด้วย ฉันก็เลยไม่ได้ไปคาดคั้นอะไร ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว

เพราะถ้าพี่ณกรออกตัวว่าจีบฉันขึ้นมาจริงๆ อาจจะเป็นฉันเองที่ถอยห่างออกมาจากพี่เขาก็ได้ จะว่ายังไงดี ฉันยังไม่พร้อมละมั้ง

ฉันจัดการเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปกินข้าวกับพี่ณกร วันนี้ฉันเลือกใส่เสื้อกล้ามขนาดพอดีตัวกับกางเกงยีนขายาว รวบผมขึ้นเป็นหางม้าเพราะขี้เกียจมาจัดทรงใหม่ แล้วก็เติมหน้าเล็กน้อยเป็นอันเสร็จเรียบร้อย พร้อมออกแล้ว

ฉันมายืนรอพี่ณกรที่หน้าทางเข้าหอ เพื่อที่พอเขามาถึงจะได้ไปได้เลยไม่ต้องเสียเวลามารอกันอีก

กึก!

ในขณะที่กำลังยืนรอพี่ณกรอยู่ ฉันก็เจอกัน รันเวย์..

เขามากับผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง และตอนที่เขาเห็นฉันก็เหมือนจะตกใจเล็กน้อยซึ่งฉันเองก็ได้แต่ยิ้มบางๆ ให้ก่อนที่เขากับผู้หญิงคนนั้นจะเดินเข้าไปข้างในหอพัก

ปี๊น~

“รอนานมั้ยคะ?” พี่ณกรที่ขับรถมาจอดพอดีเปิดกระจกถามฉันที่ยืนรออยู่

“ไม่นานค่ะ ไปกันเลยนะ” ฉันตอบก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูขึ้นรถอีกฝั่ง

ใช้เวลาไม่นานพี่ณกรก็ขับรถพาฉันมายังร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ติดริมแม่น้ำ ถ้าทุกคนจะคิดว่ามันเป็นร้านอาหารหรูๆ ก็ผิดแล้วล่ะ เพราะมันคือร้านจิ้มจุ่มร้านโปรดของฉันเอง

ที่จริงพี่ณกรกับฉันไลฟ์สไตล์ต่างกันมากนะ พี่ณกรจะเหมือนเป็นลูกคุณหนูที่กินแต่ของตามห้าง ตามภัตตาคาร แต่พอเขาเริ่มมาชวนฉันไปกินข้าวด้วย วันหนึ่งฉันก็ยอมรับกับพี่ณกรไปตรงๆ ว่าฉันไม่ชอบอาหารอิตาเลี่ยน มันกินเยอะแล้วเลี่ยน ด้วยความใส่ใจช่วงหลังๆ พี่ณกรก็จะตามใจฉันพามาร้านโปรดประจำ

ร้านนี้ถึงจะเป็นร้านจิ้มจุ่มที่ดูธรรมดา แต่ว่าบรรยากาศดีมากเลยนะ ร้านตั้งแบบเอาท์ดอร์ใต้สะพานและอยู่ริมน้ำ ทำให้มีทั้งวิวแม่น้ำและแสงไฟจากบนสะพานให้ได้มองเพลินๆ บวกกับมีสายลมเย็นๆ ที่คอยพัดมาตลอดอีกด้วย

“โมอาเอาเหมือนเดิมมั้ยคะ?” พี่ณกรที่นั่งดูเมนูอยู่ถามฉันขึ้น

“เหมือนเดิมเลยค่ะ ^^” หลังจากที่ฉันตอบพี่ณกรไป เขาก็จัดการสั่งอาหารให้

“มากี่ทีๆ โมอาก็กินแต่แบบเดิมๆ” พี่ณกรพูดขึ้น

“โมอาชอบแบบนี้นี่คะ ชอบอะไรก็ชอบอยู่แบบนั้นแหละ ว่าแต่.. พี่ณกรพามากินแต่ของที่โมอาชอบ พี่ณกรโอเคใช่มั้ยคะ?” ฉันถามออกไป เพราะดูแล้วเขาไม่น่าจะมากินอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

“สารภาพตรงๆ เลยก็ได้ ตอนครั้งแรกที่โมอาพาพี่มากินที่นี่กลับไปพี่ท้องเสียเลย ฮ่าๆๆ แต่ตอนนี้พี่ชินแล้ว และก็ว่ามันอร่อยดี แถมบรรยากาศก็ยังดีด้วย”

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกโมอาล่ะคะ งั้นรอบหน้าเดี๋ยวตามใจพี่ณกรบ้างไปกินอาหารอิตาเลี่ยนกันก็ได้ค่ะ” ฉันบอกไป จะให้เขาพามากินแต่ของโปรดฉันตลอดก็แอบเกรงใจ

“ดีเลยค่ะ ฮ่าๆ งั้นรอบหน้านี่เป็นวันไหนดี พรุ่งนี้เลยมั้ย” พี่ณกรพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“พี่ณกร ดีใจออกนอกหน้าไปมั้ยคะ โมอารู้สึกผิดแล้วเนี่ย T^T” เมื่อเห็นพี่ณกรดูดีใจเกินเหตุ ฉันก็แอบรู้สึกผิดเล็กน้อยนะที่ให้เขาพามากินแต่อะไรแบบนี้

“ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่น เลิกหน้างอได้แล้ว” พี่ณกรหัวเราะร่วนพร้อมกับเอามือมาจับหัวของฉันเล่น

“พอเลยๆ”

ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ทยอยยกมาเสิร์ฟ เลยทำให้บทสนธนาก่อนหน้านี้ต้องหยุดลงเพราะสิ่งที่ล่อตาล่อใจมากกว่าก็คืออาหารตรงหน้านั่นเอง ฮิๆ

เราสองคนนั่งกินกันไปคุยเล่นกันไป หลังจากที่กินเสร็จแล้วพี่ณกรก็มาส่งฉันที่หอทันทีเพราะว่าพรุ่งนี้ฉันมีเรียนแต่เช้า

พอเข้าในห้องฉันจัดการอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน แต่ก่อนจะหลับตาก็หยิบมือถือขึ้นมาเช็กข้อความ และก็พบว่า…

RUNWAY.Y started following you.

RUNWAY.Y liked your photo.

ตอนเช้า

ฉันจัดการเช็กหน้าผมและการแต่งตัวอีกครั้งก่อนที่จะเตรียมออกจากห้อง วันนี้ช่วงเช้าฉันมีเรียนวิชาพีอาร์ [1] ซึ่งอาจารย์จะชอบให้นักศึกษาแต่งตัวจัดเต็มเพื่อเสริมความมั่นใจเวลาพรีเซนต์งานในแต่ละครั้ง

ฉันเปิดประตูห้องออกมา เตรียมพร้อมที่จะไปเรียนแต่สายตาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังห้องฝั่งตรงข้าม

แกร๊ก~

จังหวะดีเกินไปมั้ย!! รันเวย์เปิดประตูออกมาพอดี!!!!

และที่ตามรันเวย์ออกจากห้องมาติดๆ ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นคนละคนกับที่ฉันเห็นเขาพาเข้าหอไปเมื่อคืน

เจ้าชู้เกินไปแล้วนะ...

ฉันได้แต่คิดในใจ : (

รันเวย์เองที่เห็นฉันมองอยู่เขาเพียงแค่ยักคิ้วให้เหมือนทักทาย ก่อนจะเดินลงลิฟต์ไปกับผู้หญิงคนนั้น

@มหาวิทยาลัย W

“ไงอาร์ต คนอื่นๆ นั่งอยู่ตรงไหน” ฉันที่มาถึงใต้ตึกคณะทักอาร์ตที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่

“แถวๆ ที่ประจำแหละ” อาร์ตพ่นควันออกก่อนจะหันมาตอบ ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปเพื่อไปหาเพื่อนๆ

“เดี๋ยว! รอก่อนเสร็จพอดี” อาร์ตเรียกฉันไว้ก่อนจะดับบุหรี่และเดินมาพร้อมกัน

“ไง.. วันนี้มาช้าเชียว ตื่นสายเหรอหรือว่าเดทจนดึกจ๊ะ” ทันทีที่ฉันเดินมาถึงโต๊ะ ไผ่หลิวก็แซวฉันทันที

“ไม่ได้เดทสักหน่อยก็แค่ไปกินข้าวมั้ย” ฉันตอบไป ก็เรื่องที่ไปกินข้าวกับพี่ณกรนั่นแหละ ฉันเห็นอยู่ว่าเขาลงสตอรี่และแท็กฉันมา

“พี่ณกรหล่อครบเครื่องแถมแสนดีขนาดนั้น แกยังใจแข็งอยู่ได้ยังไงกัน” ไผ่หลิวยังคงบ่นฉันต่อ

“พี่ณกรไม่ได้บอกนี่ว่าจีบฉัน แต่อย่าเพิ่งบอกเลยฉันยังไม่พร้อม” ฉันตอบไปตามความจริง

“ไม่พร้อม? ฮ่าๆๆ หรือว่าแกแอบไปมีใจให้คนเจ้าชู้ที่ไหนหรือเปล่าโมอา!”

“ฉันไม่ได้มีใจให้ใครทั้งนั้นแหละ ขึ้นเรียนกันเถอะวันนี้มีพรีเซนต์งาน”

ฉันพูดตัดบทก่อนจะเก็บของเตรียมตัวขึ้นเรียน ขืนอยู่แบบนี้ต่อไผ่หลิวก็จะซักไซ้ไม่เลิกนั่นแหละ

ฉันรู้ว่าคนเจ้าชู้ที่ไผ่หลิวพูดถึงคือใคร แต่ฉันจะไปมีใจให้คนแบบนั้นทำไมกันล่ะ ยิ่งวันนี้เห็นกับตาตัวเองด้วยแล้ว กลางคืนเข้าไปกับอีกคนตอนเช้าออกมากับอีกคน ฉันล่ะยอมใจหมอนั่นจริงๆ

ฉันอยู่ในที่ของฉัน พยายามอย่าพาตัวเองไปอยู่ในวงโคจรแบบนั้นเป็นดีที่สุดแล้วล่ะโมอา ถึงจะแอบเสียดายอยู่หน่อยๆ ก็เถอะ แต่ก็อย่างที่ไผ่หลิวบอกไว้ว่าถ้าเอาใจลงไปเล่นคนที่เสียใจก็คงไม่พ้นตัวฉันเอง

[1] PR (Public Relations) – วิชาประชาสัมพันธ์และสื่อสารการตลาด ในไทยภาควิชานี้มีทั้งในคณะบริหารและคณะนิเทศศาสตร์ ในส่วนของคณะบริหารวิชานี้จะมีระบุไว้ในหลักสูตรของสาขาการตลาด