เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอันหนิงก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงคนเดียว นางมองเพดานแล้วครุ่นคิด
เมื่อคืนนี้นางจำไม่ได้แล้วว่าฉู่จวิ้นเรียกร้องจากนางกี่ครั้ง กลังจากหลับไปก็ถูกเขาปลุกขึ้นมาทำอีก
ต้องโทษที่ตัวเองใจอ่อนมากเกินไป ปล่อยให้เจ้าหมาป่าห่มหนังแกะนั้นเขมือบกินจนหมดตัว
ร่างกายของอันหนิงรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว โดยเฉพาะบริเวณเอวที่ถูกเขาจับบีบอยู่เกือบทั้งคืน
หญิงสาวนึกเรื่องเมื่อคืนแล้วก็หน้าแดงขึ้นมา เพราะเมื่อคืนพวกเขาเร่าร้อนกันมาก
"เมื่อคืนนี้เจ้าได้ยินหรือไม่" นางกลัวว่าคนอื่นๆ จะได้ยินเสียงของพวกเขา
เสี่ยวเจินกระซิบ "องค์หญิง อย่าทรงกังวล เมื่อคืนนี้หม่อมฉันไปยืนที่หน้าประตูบ้าน ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเพคะ"
อันหนิงรู้สึกโล่งใจ ถึงแม้ว่าพวกผู้อาวุโสจะไม่ได้เข้มงวดกับนาง แต่ถึงอย่างไรนางก็ยังมีความละอายอยู่บ้าง
เสี่ยวเจินเห็นว่าผู้เป็นนายยังคงกังวลใจ เด็กสาวจึงเปลี่ยนเรื่องชวนค
