CHAPTER 47
Noon ko naramdaman ang pag-iisa. Noon ko naisip na wala pala ako pwedeng matakbuhan. May mga kaibigan man ako ngunit hindi ganoon kalalim ang naging pagkakaibigan namin ni Mimi. Parang ang dating kasi, magkaibigan lang kami dahil magkaklase. Umikot ang mundo ko sa pagsisilbi ko sa simbahan, sa Diyos at ang pagmamahal ko kay Paul noon at kay Rhon nang lumaon. Napakahirap para sa akin ang lumayo. Hindi ko alam kung saan ako tutungo. Sa kabila ng kawalan ko ng pamilyang malalapitan, itinataboy pa ako ng pamilya ni Rhon. Sa'n ako pupunta ngayon? Parang lahat na lang pinagtalikuran na ako.
Naisip ko ng umuwi na lang sa aming tinitirhan ni Rhon. Doon pa lang sa hospital parang may nagmamanman na sa akin. Parang lahat ng kilos ko, binabantayan. Ngunit kapag
