KARIBAL KO ANG DIYOS

KARIBAL KO ANG DIYOS By: Joemar Ancheta (Pinagpala)

KARIBAL KO ANG DIYOS

By: Joemar Ancheta (Pinagpala)

(CHAPTER 1)

RIZZA’S POINT OF VIEW

Madalas hindi ang tao ang gumagawa o nagdedesisyon sa kanyang buhay, hindi sa lahat ng panahon, ang kagustuhan niya ang nasusunod, may puwang ang kapalaran sa paggguhit nito. Kapalaran ang nagtatakda kung sino ang ating mga maging magulang at tadhana ang naglalaan kung sa pagkapanganak natin ay sa mayaman o mahirap na pamilya tayo mapupunta. Tulad ng sa buhay ko, hindi ako ang dumisenyo kung ano ang aking naging kapalaran dahil ako hindi nagkaroon ng masasabi kong pamilya. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ng may Nanay, Tatay at mga kapatid. Ayon kasi sa pari na nag-alaga sa akin at nagpalaki, iniwan ako sa harap ng simbahan at si Father Thomas na ang unang pari na nakapulot sa akin ay hindi na ako dinala pa sa DSWD o bahay-ampunan. Inalagaan niya ako at dinala-dala ako sa huli niyang parokong pinagsilbihan. Mula sa Cavite, lumipat siya sa Baggao Cagayan at doon na ako nagkaisip. Dahil sa katandaan, namatay ito nang walong taong gulang ako. Mabait si Father Thomas na unang nag-alaga sa akin. Daddy ang tawag ko sa kanya. Lagi akong ipinapasyal. Kumakain sa labas. Pinapamili ng mga bagong sapatos at damit. Naging masaya ang kabataan ko sa kanya. Mahal na mahal ko siya. Magaan ang loob ko at itunuring ko siyang ama. Anak din kasi ang tawag niya sa akin. Isa ako sa mga nalungkot at nagluksa nang biglaang namatay si Father Thomas. Inatake sa puso habang natutulog. Isang kamatayang hindi niya napaghandaan. Namatay siyang hindi kami nag-usap. Dumating ang mga kaanak niya at dinala siya sa Manila. Naiwan ako sa probinsiyang walang kakilala. Walang mag-aalaga. Mula noon, sa Baggao, Cagayan na ako tumira. Sa mismong kumbentong iyon na ako lumaki.

Malungkot man ang aking kabataan, ang tanging alam ko lang ay kaya kong baguhin ang aking buhay. Kaya kong ayusin ang aking hinaharap. Kaya kong pakialaman ang aking tadhana.

Yung sumunod sa nag-alaga at nagpalaki sa akin na pari, iyon ang naging malupit sa akin. Iyon ang demonyong nakasuot ng sotana. Si Father Dimas. Sa murang edad, maaga na akong nagigising para tumulong na maglinis sa buong kumbento. Sinisigawan, minumura at sinasaktan kapag may mali akong nagawa. Ang kabutihan lang, pinag-aral pa rin naman niya ako. Iyon nga lang, hindi ako itinuring na anak-anakan. Itinuring niya akong kasambahay, katulong. Noon ko nakita na hindi lahat ng pari mabait. Hindi lahat straight. Hindi lahat, pinaninindigan nila ang kanilang pagiging dakila. Hindi lahat malinis at marangal.

Sampung taong gulang ako noong dumating si Kuya Paul sa buhay ko. Siya ang bagong sakristan. Sa mga nakaraang taon, may mga sacristan kami pero siya lang yung tanging nag-stay-in. Siya ang maglilinis sa simbahan at ako naman sa kumbento. Nang isang araw lang iyon nakiusap sa bagong pari kung pwedeng doon siya manilbihan kapalit ng kanyang pag-aaral. Sa tantiya ko, nasa kinse na si Kuya Paul noon. Maputi, gwapo, mahiyain at tahimik. Limang taon ang tanda ni Kuya Paul sa akin. Pumayag ang pari pero may kondisyon na doon na sa kumbento rin titira kasama ko. Dala ng pangangailangan, pumayag si Kuya Paul kahit malapit lang ang bahay nila sa simbahan. Hikahos kasi sa buhay sina Kuya Paul at galing silang Manila. Umuwi sila dahil baldado na ang tatay niya at di na nila kayang makipagsabayan daw sa buhay Manila. Dahil ayaw ni Kuya Paul ang matigil sa pag-aaral kaya ginagawan niya ng paraan na makatapos. Isa pa, wala silang makain kung hindi siya gagawa ng paraan. Hindi rin naman siya marunong sa bukid. Wala naman siyang mapasukan na ibang trabaho sa lugar na iyon dahil pagsasaka ang pangunahing ikanabubuhay ng tao sa Baggao, Cagayan.

Naging magaan ang loob ko kay Kuya Paul dahil mabait din naman siya at napakaamo pa ng kanyang mukha. Ang gwapo kasi niya at ang puti. Hindi rin hambog kagaya ng ibang mga galing sa Maynila. Madalas mabilis lang nalilinisan ni Kuya Paul ang simbahan at kahit iyon lang ang nakatoka niyang trabaho ay tinutulungan niya agad ako sa paglilinis sa buong kumbento. Siya na rin ang nag-iigib dahil nakikita niyang hirap na hirap akong magbuhat. Tinutulungan din niya akong magbunot sa sahig ng kumbento. Gusto kasi ni Father Dimas na makintab ang sahig. Yung parang pwede kang manalamin. Ayaw rin niya na may alikabok o kalat na nakaligtaang linisin. Dapat lahat ng makita niya ay laging malinis. Dapat pulido ang pagkakalinis lalo na mga ang mga baso, kutsara at tubig. Minsang ngang amoy sabon ang baso na hinugasan ko, inihagis niya sa akin ang baso. Nabasag iyon. Sa gulat ko, napaiyak ako pero lalo siyang nagalit. Kung hindi raw ako titigil sa kaiiyak, palalayasin ako. Sa takot kong mapalayas, pinigilan ko ang sarili ko. Wala kasi akong alam sa na pupuntahan sa labas. Wala akong matakbuhan. Nakulong lang kasi ako sa kumbento. Hindi ako nakakapasyal. Hindi nakalalabas. Kulong ako sa mundong ginagalawan ko lamang.

Kung palalayasin ako ni Father Dimas, saan naman ako sisilong? Wala akong kamag-anak na malalapitan dahil hindi ko naman alam kung sino ang aking mga magulang. Kung tutuusin, mag-isa lang ako sa mundo. Walang iiyak kapag namatay ako. Wala sa akin ang maghahanap. Wala sa akin ang nagmamahal. Ang sakit lang isipin. Ang sakit sa pakiramdam na sa ilang bilyong tao sa buong mundo, may kagaya kong mag-isa lang dahil walang alam kung sino ang nagluwal sa kanya o sino ang mga kadugo niya.

“Ngayon na nandito na ako, hayaan mong maranasan mong magkaroon ng kapamilya. Ako na ang magiging kuya mo ha?” sabi sa akin ni Kuya Paul nang pangalawang araw niya sa kumbento at natanong niya ang tungkol sa buhay ko. Sabay naming nilalabhan ang malalaking kurtina noon ng simbahan.

“Kung wala ka rito Kuya Paul, siguradong ako lang mag-isa ang tatapos ng lahat ng ito,” naibulalas ko.

“Sa edad mong sampu? Ganito na kabigat ang mga ginagawa mo araw araw?”

“Opo, may kusinera na stay-out si Father Dimas ngunit hindi naman iyon tutulong sa iba pang trabaho. Sa akin lahat iniaatang kaya pagod na pagod ako maghapon. Parang tulog na lang ang aking pahinga.”

“Talaga? Kawawa ka naman. Hindi bale, mula ngayon, andito na ako para tulungan ka.”

“Salamat Kuya Paul.”

“Wala ‘yon. Naawa lang ako sa’yo lalo na sa kuwento mo sa buhay mo. Sana, balang-araw Rizza, magkaroon ka ng masasabi mong sarili mong pamilya. Makakapag-asawa ka at magkaroon kayo ng supling. Sigurado akong kapag mangyari iyon, masasabi mong may sarili ka na ring pamilya na magmamahal sa’yo.”

“Sana Kuya. Sana.”

“Anong sana? Mangyayari iyon.”

“Sana ikaw na lang ‘yon,” bulong ko sa aking sarili. Napangiti ako habang pinagmamasdan siya habang kumukusot at nakikita ko ang walang pang-itaas niyang katawan na kumikintab dala ng pawis. Kapag nakikita ko kasi ang hubad na katawan ni Kuya Paul na kumikintab ang kaputian nito idagdag pa ang napakinis at napakagwapo nitong mukha ay napapalunok ako. May kung ano akong nararamdamang kakaiba. Pero lagi ko sinasabi sa sarili ko, kuya ko lang siya. Hindi ako dapat magka-crush sa kanya. Hinahangaan ko lang siya sa kabaitan niya sa akin. Isa pa, hindi rin lang naman siguro niya ako gusto. Hindi siya kailanman magkakagusto sa akin kasi bata pa ako. Sampung taong gulang ako noon pero malaking bulas na ako. Matangkad ako sa aking mga kaedad. Nagsisimula na kasing lumaki ang aking dibdib at nararamdaman kong nagkakaroon na rin ang korte ang aking kapatawan. Pero alam ko, ramdam kong bata pa talaga ako. Mukha lang dalaga.

Kinagabihan no’n ay bumuhos ang ulan at dahil maginaw at pagod ay mabilis akong nakaidlip dahil sa pagod. Ngunit kaiidlip ko lang nang parang may naulinigan akong ingay sa katabi kong maliit ding kuwarto ni Kuya Paul. Gawa lang kasi sa lawanit ang hinati sa dalawang kuwarto namin. Umupo ako. Muli akong nakiramdam. Meron nga. Yung kalabog na parang may naglalaban? Kinabahan ako. Agad akong lumabas sa kuwarto ko at sumilip sa medyo nakabukas na kuwarto ni Kuya Paul. Nagulat ako nang makita ko si Father Damian na pilit ibinababa ang suot ni Kuya Paul na lumang shorts.

"Father! Bakit ho? Bakit ho ninyo ako hinuhubaran? Ayaw ko ho! Please! Huwag ho! Huwag Father!" nanginginig na sinabi ni Kuya Paul.

"Huwag kang magulo kung ayaw mong masaktan! Gusto mong pauwiin kita sa inyo? Matitigil ka sa iyong pag-aaral. Walang makakain ang pamilya mo! Walang mangyayari sa buhay mo! Pero kung papayag ka, dadagdagan ko pa ang pera na ibinibigay ko sa inyo, tatasan ko ang sustento mo.”

"Pareho tayong lalaki, Father.”

“Ano naman? Gusto nga kita!”

“Bakla kayo? Ano hong gagawin ninyo sa akin?" maluha-luhang niyang tanong.

Sinikap ni Kuya Paul na hawakan ang shorts niya para hindi ito tuluyang mahuhubad ni Father ngunit walang nagawa ang kaniyang bubot na lakas sa lakas ni Father Dimas.

"Di ba gusto mong pag-aralin kita? Sandali lang 'to. Patatapusin kita kahit anong gusto mong kurso basta atin lang 'to. Pagbibigyan mo ako sa tuwing gusto ko at walang makakaalam sa munting lihim natin." Halatang hayok na hayok na si Father Dimas. Malikot na ang mga mata nito at mga kamay.

"Father, pari kayo. Alagad ng simbahan. Ayaw ko ho!" sinikap ni Kuya Paul ang tumayo ngunit hinila nni Fathrer ang kaniyang mga paa kaya siya muling napaupo.

"Tarantado ka ah! Gusto mo pang masaktan ha? Papag-aralin naman kita saka pinapakain at binubuhay ko ang pamilya mo tapos simpleng hiling ko di mo mapagbigyan! Anlaki na ng utang ng pamilya mo sa pagkakahospital ng Papa mo sa akin kaya kung tutuusin nabayaran na kita sa mga magulang mo!"

"Father, maawa na ho kayo. Pagtatrabahuan ko ho. Kahit ano na lang ho ang iutos ninyo huwag lang ho sa ganitong paraan. Iba na lang ho ang ipagawa ninyo sa akin, huwag ho sa paraang ganito..." pakiusap ni Kuya Paul, nanginginig at napapaluha na siya.

"Anong iba na lang tarantado e ito ang gusto ko!" kasunod iyon ng isang malakas na suntok ni Father Dimas sa sikmura ni Kuya Paul na sinundan ng isa pa sa kaniyang tagiliran. Dahil sa kahinaan sa pagiging binatilyo at kinse anyos lang at sa takot sa pari na labanan kaya napapasinghap na lang siya. Ako man ay natatakot na mapagbalingan kahit gusto kong tulungan si Kuya Paul. Ano naman ang maitutulong ko? Naluluha ako nang makita ko si Kuya Paul na para lang isang basang sisiw na padausdos na pumuwesto sa sulok ngunit hinila pa din siya ni Father Dimas.

Pinahiga siya sa kama.

Umibabaw si Father Dimas kay Kuya Paul. Parang naging tuod na lang si Kuya Paul. Hindi na ito gumagalaw sa kama. Nanginginig siya habang si Father Dimas ay nasa rurok ng makamundong pagnanasa kaya kahit anong gawin ni Kuya Paul na pakikipag-usap, pakikipaglaban at pagwawala ay hindi niya nadadaig ang lakas nito.

Nang ibinaba niya ang short ni Kuya Paul ay agad na sanang isubo ng pari ang nasa pagitan ng hita ni Kuya Paul pero inilayo lang ni Kuya Paul iyon. Hindi ganoon kadaling maisubo siya ng pari dahil iginagalaw niya ang kanyang katawan. Nasinagan ko kung gaano lang kalaki iyon. Sakto lang. May katabaan at kahabaan din ito kaya baliw na baliw si Father Dimas.

Sisigaw sana si Kuya Paul nang naisubo na siya ngunit tinakpan na ni Father ang kaniyang bibig. Napakapit siya sa gilid ng kaniyang kama. Ramdam na ramdam ko yung galit sa mukha ni Kuya Paul. Alam kong binababoy na siya ng isang pari at gusto kong tumulong ngunit paano? Anong gagawin ko para hindi matuloy kahit pa nakikita kong isinusubo na siya ng pari?

Bahala na. Basta dapat may gagawin ako. Hindi ako makapapayag na hindi ko matulungan si Kuya Paul. Hindi ko na inisip pa kung anong mangyayari sa akin, ang mahalaga ay makatulong ako kay Kuya Paul nang mga oras na iyon.