เวลาต่อมา...
เสียงพูดคุยของแม่ยายกับลูกเขยดังแข่งกับเสียงนกกระจิบ แม่ของมินตราเหมือนกับเธอไม่มีผิดเพี้ยน ช่างพูดและมีแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“แล้วรักลูกของแม่หรือเปล่า หรือมาเอาแค่ลูกเหมือนที่มินตราเล่าให้ฟัง” ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับ ถ้าเขาไม่รัก...คงไม่ถ่อมาถึงที่นี่หรอก
“หึ แค่นี้แม่ก็ชื่นใจแล้วล่ะ ขอแค่มีใครสักคนคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอยามแก่เฒ่า ให้ชีวิตก่อนความตายมีความสุข ก็แค่นี้ที่แม่อยากจะบอก แต่ก็พยายามเข้านะ ตาเทิดน่ะ...หวงลูกของเขามาก”
“...ครับ” ชายหนุ่มอุ้มกรุงโรมขึ้นเมื่อเห็นว่าตัวเล็กกำลังจะเดินลงบันไดบ้าน เขากดจมูกลงที่แก้มนุ่มยุ่นนี้ก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะยกขึ้นดันหน้าคนเป็นพ่อออก
“แงง~ ลง ๆ” ตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา จนคุณยายที่มองอยู่ยกยิ้ม
“วัยกำลังซนอยากรู้อยากเห็น ปล่อยให้เขาเล่นเถอะนะ” คาลเวิร์ตมองกรุงโรมที่กำลังหลบสายตาของเขา ตัวเล
