บทที่ 1 ความฝัน

2157 Words

“ไอเด็กบ้า…” มินตราส่ายหน้าให้กับความขี้เล่นของบอล ทว่าคำพูดของบอลก็ทำเธอฉุกคิด ยิ่งตอนนี้ที่เธอปล่อยตัวจนน้ำหนักเพิ่มขึ้น แถมยังรู้สึกว่าตัวเองมีพุงอีก “ไม่หรอก…” มินตราพึมพำออกมา เธอกำลังคิดว่าตัวเองอาจจะตั้งครรภ์ แต่คงไม่…เพราะระหว่างที่อยู่อิตาลีเธอกินยาคุมกำเนิดตลอด “อะไรของพี่…” พอเห็นมินตราส่ายหน้าแถมยังพูดคนเดียวแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกเป็นห่วง บอลเอ่ยถามพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ “เข้าบ้านเถอะพี่ ดึกแล้ว” “ฉันนอนไม่หลับ อยู่เป็นเพื่อนก่อนดิ” “งั้น...เอาปะ ผมโทรหาพี่ปลัดให้มาหา...เห้ย! ใจเย็นดิพี่ ผมแค่ล้อเล่น” บอลพูดไม่ทันจบกล่องทิชชูก็ถูกยกขึ้นพร้อมจะปาใส่ จนทำให้น้องตัวดีร้องออกมาเสียงดังลั่น “แกได้ค่าจ้างจากคุณไตรภพเท่าไรบอกมา...” มินตราขู่ฟ่อ บอลชอบเหลือเกินที่จะจับคู่ให้เธอกับปลัดไตรภพที่เป็นปลัดอำเภอของหมู่บ้านเธอ “ไม่ ไม่เหลือน่ะสิพี่ เงินมันหอมนะ” บอลหัวเราะร่า แม้ว่าเขาจะได้รับค่าตอบแทนที่เป็นมือทอดสะพานให้กับพี่สาว แต่ความจริงแล้วเขาก็แค่อยากให้มินตราหายจากการเป็นซึมเศร้าเพียงเท่านั้น “ไอ้น้องบ้า แกไปเลยนะ ไม่ต้องมาใกล้” “โหย ไม่ใกล้ได้ไง บ้านเราติดกันแค่นี้ ผมเปิดประตูมาก็เห็นพี่นั่งหัวโด่แล้ว” “งั้น ฉันไปเอง...” มินตราลุกพรวดขึ้นจากซุ้มไม้หน้าบ้าน ก่อนที่จะสะบัดตูดเดินหนีไป “เฮ้ย พี่! อ้วกพี่ล่ะ มาเก็บก่อน~” “แกเก็บไปเลยนะ ถือเป็นค่าจ้างที่แกเอามาจากคุณไตรภพ!!” มินตราตะโกนออกมาจากบ้านหลังจากที่ก้าวขาขึ้นบันได เธอรู้สึกหงุดหงิดขณะเดียวกันก็นึกขันให้กับความขี้เล่นของคนเป็นน้อง มีแค่บอลนี่แหละที่ทำให้ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาของเธอมีสีสัน บ้านไม้เรือนไทยมีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปี ด้วยสภาพที่เสื่อมโทรมตามกาลเวลาทำให้ต้องรีโนเวทใหม่หลายครั้ง แต่บรรพบุรุษของเธอกลับยึดติดกับสิ่งก่อสร้างเดิม ทำให้บ้านมีโครงสร้างเป็นไทยแท้ในสมัยโบราณ มันสวยงามและมีมูลค่าเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา ซึ่งบ้านของเธอถือเป็นบ้านตัวอย่างที่มีนิตยสารไทยนำไปเผยแพร่หลายฉบับ รอบบ้านปลูกด้วยไม้ยืนต้นที่ให้ดอกในฤดูหนาว ทั้งดอกลำดวน พะยอม กระดังงา และอีกหลายดอกที่ให้กลิ่นหอมตลบอบอวลในทุก ๆ ครั้งที่เธอกลับบ้านในฤดูหนาว ทว่ายามนี้กลิ่นของดอกไม้นานาพันธุ์นี้กำลังทำให้เธอเวียนหัว มินตราเดินไปปิดหน้าต่างห้องนอนของตัวเอง อยากจะยืนชมจันทร์อีกสักหน่อย ทว่าเวลานี้เธอก็รู้สึกเวียนหัวเหลือเกิน “...หรือจะไปหาหมอดี” มินตราไม่อยากไปหาหมอสักเท่าไร ไปหาหมอแต่ละทีต้องไปไกลถึงตัวอำเภอ แม้แต่ตอนนี้ที่ลาออกจากงานเธอยังไม่อยากไปสมัครงานใหม่ เพราะไม่อยากขับรถผ่านเส้นทางถนนลูกรัง “เฮ้อ...” หญิงสาวเดินมาเอนตัวลงบนที่นอน เธอมีอาการนอนไม่หลับหลังจากกลับจากอิตาลี เคยนอนไม่หลับถึงสองวันซึ่งเธอก็เอาแต่นั่งอยู่กับที่ จนร่างกายเหนื่อยล้าและปิดสวิตช์ดับไปเอง ทว่าหลายวันมานี้เธอนอนกลางวันมากขึ้น อยู่ ๆ ก็อยากนอนแถมรู้สึกอ่อนเพลียแม้ว่าทั้งวันจะไม่ได้ทำอะไรก็ตามแต่ ทำแค่อาหารไปส่งคนงานที่สวนแค่นั้น ซึ่งมารดาก็บอกให้ไปหาหมอ แต่คนที่หมดอาลัยตายอยากอย่างเธอจะไปเพื่ออะไรกัน “เฮ้อ...โรมของแม่ทำอะไรอยู่นะ” มินตรายกกรอบรูปขนาดเล็กที่มีรูปของบุตรชายอยู่ เธอลูบใบหน้าของเขาผ่านกรอบรูปด้วยความรู้สึกคิดถึงจับขั้วหัวใจ น้ำตาที่หลั่งออกมาทำให้เธอต้องรีบยกมือขึ้นมาเช็ด คำมั่นสัญญาที่ให้กับทางครอบครัวว่าจะไม่ร้องไห้อีกนั้นเธอทำไม่ได้เลย แม้กระทั่งคนที่บ้านให้ไปพบจิตแพทย์เพราะเธอไม่สามารถกลับไปทำงานได้ตามปกติ เธอก็ยังไม่ดีขึ้น เหม่อลอยในทุกวินาที เคยแม้กระทั่งขับรถตกถนน โชคยังดีที่ปลัดอำเภอมาเห็นพอดี และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่เธอได้พบกับเขา พ่อแม่เธอแทบจะยกเธอให้กับคุณปลัดหลังจากที่รู้ว่าอีกฝ่ายสนใจเธอ ทว่าหัวใจที่อัดแน่นไปด้วยชายคนนั้นก็ไม่อาจรับใครเข้ามาได้อีก “โอเค...ไปหาหมอก็แล้วกัน” มินตราวางกรอบรูปของบุตรชายไว้ตามเดิม ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ หลับตาลง ...ความฝันที่มาพร้อมกับความสุขนั้นเธออยากให้มันเป็นจริงสักครั้ง ทำไมเธอถึงได้เห็นรอยยิ้มและการวิ่งเล่นของกรุงโรมเพียงแค่ในฝันกัน แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้เข้าไปอยู่ในฝันนั้น อยากโผลเข้ากอดใจแทบขาด ทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มให้จากที่ไกล ๆ ไกลจากตรงนี้คงเป็นอิตาลี เวลาที่ช้ากว่าทำให้ที่ซิซิลีเพิ่งจะหัวค่ำ ทว่าฤดูหนาวเช่นนี้ก็มืดเร็วจนกรุงโรมต้องกลับเข้าบ้าน “โรมา...กลับเข้าบ้านได้แล้ว” โรมาเป็นภาษาอิตาลี คาลเวิร์ตพยายามทำให้บุตรชายคุ้นชินกับภาษาของเขา ซึ่งตอนนี้กรุงโรมก็ปรับตัวได้มากพอสมควร “ฮะ....โรมอยากนอนแล้ว” กรุงโรมในวัยสามขวบพูดชัดขึ้น เขาเดินมาหาคนเป็นพ่อหลังจากที่ให้อาหารนกที่ทะเลสาบแล้วเสร็จ “นอนเร็วเกินไปก็ไม่ดีนะ” เขาว่าพร้อมกับย่อตัวลงอุ้มตัวเล็กขึ้น คาลเวิร์ตเลี้ยงลูกชายของเขาได้ดีพอสมควรจากคำแนะนำของพี่สาวที่มาช่วยเลี้ยงในช่วงแรก หลังจากที่ตัวเล็กออกจากโรงพยาบาล แถมเธอยังเป็นถึงคุณหมอที่สามารถดูแลบุตรชายของเขาได้เป็นอย่างดี ทว่า “โรมอยากนอน โรมอยากฝันถึงแม่มิน” ฝ่าเท้าหนาชะงักไป เขาหันไปมองใบหน้าของกรุงโรมที่แดงให้กับอากาศที่หนาว “งั้น...พ่อต้องรีบนอนด้วยหรือเปล่า” “_” “เผื่อจะฝันถึงแม่มิน....เหมือนกับโรม” กรุงโรมไม่เข้าใจมากนัก ใบหน้าเล็กเพียงแค่พยักหน้าให้กับสิ่งที่คนเป็นพ่อพูด ก่อนที่คาลเวิร์ตจะอุ้มบุตรชายเข้าไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ รีบอาบน้ำ แต่งตัวให้กับกรุงโรม จะได้เข้านอนด้วยกันในค่ำคืนนี้... เช้าวันต่อมา... กรุงโรมตื่นแต่เช้าเหมือนกับพ่อของเขา ใบหน้าและดวงหน้าขาวใสกับแก้มเป็นพวงสีแดงระเรื่อนั้นน่าฟัด จนคนเป็นพ่อต้องโน้มหน้าลงมาฝังจมูกกับแก้มเล็กนี้ กลิ่นหอมของบุตรชายนั้น หอมเหมือนแม่ของเขา “เมื่อคืน...โรมฝัน” “_” “ถึงแม่มิน...” คาลเวิร์ตเพียงแค่ยกยิ้มมุมปาก ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่คนเป็นลูกจะไม่พูดถึงเธอคนนั้น ตัวเล็กพูดเก่งขึ้นมาก คงเป็นเพราะพี่สาวของเขาที่สอนให้หลานชายพูดตลอดสามเดือนที่ฝ่านมา “โรมกินยาหรือยัง” “ครับ” ตัวเล็กตอบกลับในทันที เขายังคงต้องกินยาตามหมอสั่งไปจนครบหกเดือน เพื่อให้การรักษานั้นดำเนินต่อไป ขณะที่ในฝ่ามือของเขายังคงมีซูเปอร์แมนตัวโปรดแม้ว่าจะถูกยึดไปแล้วหลายหน ซึ่งตอนนี้ที่เห็นคนเป็นพ่อมอง กรุงโรมก็ได้แต่ก้มหน้าลง “โรมา...ซูเปอร์แมนไม่มีจริงหรอกนะ” กรุงโรมส่ายหน้า เขาขยับลงจากตักของคนเป็นพ่อด้วยท่าทางน้อยใจ “มีจริงฮะ แม่มินบอกว่า...อึก ซูเปอร์แมนอยู่ไกล” ดวงตากลมโตเริ่มแดงก่ำเมื่อถูกขัดใจ พ่อของเขาช่างแข็งกระด้าง ขณะเดียวกันที่คาลเวิร์ตก็ได้แต่ส่ายหน้า “หึ อย่าพูดให้ปู่ได้ยินเชียว” เขาเพียงแค่หัวเราะออกมา ก่อนจะยื่นลำแขนไปคว้าตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งที่ตักแกร่งดังเดิม “ความฝันคืออะไรฮะ ทำไมแม่มินอยู่ในนั้น” เสียงเล็กพึมพำออกมาอีกครั้ง กรุงโรมมองฝูงนกที่กำลังบินว่อนอยู่เหนือทะเลสาบ ขณะเดียวกันที่คำพูดของเขาทำให้คนเป็นพ่อก้มลงมอง “โรมา...ความฝันไม่มีจริงหรอกนะ ตื่นมามันก็จบลง...” ตัวเล็กไม่เข้าใจ เขาส่ายหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ความสงสัยนั้นได้แต่เก็บเอาไว้ ความคิดถึงที่เกิดขึ้นเขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าจะอธิบายว่าอย่างไร ทำได้เพียงแค่คิดอยู่ในหัว และขณะนั้นเองที่มาร์โคได้เดินเข้ามาใกล้ “นายครับ คุณครูมาแล้วนะครับ” กรุงโรมหันไปมองมาร์โคก่อนคนเป็นพ่อเสียอีก เขาทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยที่ตอนนี้คุณครูมาสอนหนังสือเขาแล้ว กรุงโรมต้องเรียนหนังสืออย่างหนักไม่เหมาะกับเด็กน้อยในวัยสามขวบ คุณปู่ของเขาให้กรุงโรมเริ่มเรียนภาษาก่อนเป็นอันดับแรก ทว่าเขาต้องเรียนถึงสามภาษาด้วยกัน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าการทำตามอย่างไม่รู้อะไร กรุงโรมลงจากตักคนเป็นพ่อ เขาเดินไปหาลุงมาร์โค ก่อนที่มาร์โคจะย่อตัวลงอุ้มนายน้อยขึ้นพร้อมกับเดินจากไป ชายหนุ่มยิ้มให้กับใบหน้าบูดบึ้งของตัวเล็ก “คุณครูใจร้ายหรือครับ” กรุงโรมส่ายหน้าปฏิเสธ เขาเพียงแค่ขี้เกียจเท่านั้นเอง “แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ คุณพ่อไม่พอใจนะครับ” “พ่อชอบดุ” มาร์โคหัวเราะในลำคอ เจ้านายของเขาเลี้ยงลูกเป็นที่ไหนกันเล่า อาจจะเป็นเพราะคนเป็นนายถูกสอนมาเช่นนี้ ทำให้เขาคิดว่าการดุลูกบ่อย ๆ นั้นจะทำให้บุตรชายเชื่อฟัง “แม่มินไม่เคยดุโรม” มาร์โคเพียงแค่ยกยิ้มบาง ๆ เขายังคงติดต่อกับมินตราเหมือนเคย ขณะเดียวกันที่คนเป็นนายมีหลายครั้งที่แอบถามถึงเธอคนนั้น “ตั้งใจเรียนนะครับ...” กรุงโรมยกมือขึ้นไหว้คุณครูคนสวยที่ยืนรออยู่ตรงหน้าตามที่คนเป็นแม่เคยสอน ทว่า “ที่อิตาลี...เขาไม่ไหว้แบบนี้นะคะ” สาวสวยที่พูดได้หลายภาษานี้เป็นครูของกรุงโรมที่พ่อของเขาว่าจ้างให้มาสอน เธอมีดีกรีเป็นถึงนักจิตวิทยาเด็ก “ฝากด้วยนะครับ” มาร์โคเอ่ยพูด ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ปล่อยให้กรุงโรมได้เรียนหนังสือ แม้ว่าเด็กน้อยคนนี้จะเริ่มเรียนก่อนเด็กทั่วไปก็ตามแต่ มาร์โคเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นของคนเป็นนาย คาลเวิร์ตพูดน้อยลงมากกว่าเดิมหลายเท่าจนทำให้หลายครั้งบรรยากาศระหว่างเขากับนายอึดอัดไปเสียหมด “ไปเลยไหมครับ” คาลเวิร์ตส่ายหน้า เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปหยิบไม้สนุ๊กขึ้นมาถือไว้ในมือ “คาสิโนไม่น่ามีปัญหาอะไร วันนี้...ไม่ต้องไป” เขาว่าพร้อมกับโน้มตัวลงแทงลูกสนุ๊ก ใบหน้าที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรนั้นทำให้มาร์โคลอบถอนหายใจ “คุณคาร์นไปคุยงานแทนคุณเคเรนด์แบบนี้ไม่ดีเลยครับ” พอเห็นว่านายเงียบไปมาร์โคก็อยากจะพูดบางอย่างออกมา “ช่างเถอะ พ่อกูเลือกที่จะทำแทน หึ” คาลเวิร์ตแค่นหัวเราะ พ่อของเขายังคงเอาใจเคเรนด์แม้อีกฝ่ายจะทำผิดมากแค่ไหนก็ตามแต่ เพราะอย่างนี้กระมั้งคนเป็นน้องถึงไม่รู้จักโตเสียที เพียงแค่อีกฝ่ายร้องขออยากไปง้อมิล่าที่ประเทศไทย พ่อของเขาก็พร้อมเสียเหลือเกินที่จะทำงานแทน “คงไม่มีใครมาทำอะไรพ่อกูได้หรอก” คาลเวิร์ตคิดอย่างนั้น แม้อายุจะมากแล้ว แต่พ่อของเขายังคงแข็งแรงดี แถมมีแต่คนยำเกรง “แล้ววันนี้...นายจะทำอะไรครับ” “_” คนเป็นนายไม่ตอบ ในแต่ละวันของเขามันช่างน่าเบื่อ โชคยังดีที่มีลูกให้ชื่นใจ “เอ่อ...แล้วงาน เอ่อ...ต้อนรับคุณคาริสา นายจะไปไหมครับ ผมจะได้...” “ไป” “อะไรนะครับ” “ฉันจะไป”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more