สองวันต่อมา
จังหวัดเชียงใหม่
“เสี่ยครับ” ธเนตรเดินเข้ามากระซิบ
ปกรณ์หันมองลูกน้องด้วยสายตาไม่พอใจ เขากำลังดีลงานใหญ่ หากงานนี้สำเร็จเขาจะได้กำไรมหาศาล บอกลูกน้องไว้แล้วว่าห้ามเข้ามาขัด “สำคัญ?”
“ไอ้เรศโทรเข้ามาบอกว่าคุณอลินเจ็บท้องครับ”
“หา!” ปกรณ์ลุกพรวดจากเก้าอี้ ใจวูบโหวงมือทั้งสองข้างสั่นเทา “รีบกลับ”
“อะไรกันคุณปกรณ์ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง” ผู้ร่วมลงทุนขมวดคิ้วไม่พอใจ ไหนร่ำลือว่ามืออาชีพ จู่ ๆ มาแสดงท่าทีแบบนี้ได้ยังไง
“ผมมีธุระสำคัญ...”
“ชีวิตนี้มีอะไรที่สำคัญกว่าเงินทองด้วยเหรอ”
ปกรณ์รู้ดีว่านักธุรกิจคนนี้ไม่ว่างมาพบเขาบ่อย ๆ ทั้งยังติดต่อยาก ถ้าหากพลาดครั้งนี้ก็พลาดตลอดไป เรื่องงานสำคัญก็จริง แต่การลืมตาดูโลกครั้งแรกของลูกนั้นมีแค่ครั้งเดียว เงินมากเท่าไหร่ก็ไม่คุ้มค่าที่จะแลก “มีครับ ผมเพิ่งค้นพบ ขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลา”
“ผมไม่ได้มีเวลาบ่อย ๆ ด้วยสิ ถ้าพลาดครั้งนี้ผม
