สามีรอวันหย่า

นับวันรอให้ถึงวันหย่า(รำคาญเมีย)

ชีวิตดีๆ มีอยู่ที่ไหนเธอจะไปอยู่...ใครๆ ก็บอกว่าเธอโชคดีตกถังข้าวสารที่ได้แต่งงานกับ ภาคินทร์ ลูกชายอดีตส.ส. ผู้ร่ำรวยเงินทองและบารมี เพราะคำสัญญาของพ่อทำให้เธอต้องแต่งงานกับสามีที่มีดีแค่หล่อรวย นอกนั้นก็ไม่ได้เรื่อง วันๆ กินแต่เหล้าเมาดีกรีเป็นเจ้าพ่อปล่อยเงินกู้ใช้ชีวิตมีความสุขไปวันๆ และที่สำคัญใช้ชีวิตเพื่อวันรอหย่า...

สวัสดีฉันชื่อผัดไทย ลูกสาวกำนันเปี๊ยกแต่จำต้องแต่งงานกับลูกชาย ส.ส. ตามข้อตกลงของผู้ใหญ่ที่ได้คุยกันไว้ ตอนนี้เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านสามีได้เกือบสองปีแล้ว ชีวิตก็วนลูป ทำงานบ้าน บ่นสามี มีอยู่แค่นี้จริงๆ

เช้าวันที่ไม่ค่อยสดใส (ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ)

ภายในบ้านหรูสองชั้นอยู่กันสองคนสามีภรรยา

"เฮ้ย ผัด หยิบกางเกงมาให้เฮียหน่อย เอาตัวสีดำที่เคยใส่อะ" ร่างสูงใหญ่ยืนหวีผมหล่ออยู่หน้ากระจก ยักคิ้วทำหน้าทะเล้นชื่นชมตัวเอง ว่าโคตรจะหล่อ หยิบน้ำหอมขึ้นมาฉีดพรมตามเสื้อส่วนด้านล่างยังไม่ได้ใส่กางเกง สวมเพียงบ็อกเซอร์สีน้ำเงินรัดติ้ว มองเห็นขนขาอ่อนปะปลาย

"กูนี่มัน เกิดมาหล่อจริงๆ" ยิ้มชื่นชมตัวเองไม่หยุด หล่อขนาดนี้ ณเดชยังต้องชิดซ้ายหมากปริญชิดขวา

ร่างสมส่วนเดินถือกางเกงตัวโปรดมาวางไว้บนเตียง ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองสามีแล้วได้แต่ส่ายหน้า ไม่อายขนตูดบ้างเลยหรือไง

"ใส่แล้วก็เอามาซักด้วย ไม่ใช่ไปซุกไว้แล้วก็มาถามหา แล้วนี่เฮียจะไปไหน" แต่งตัวหล่อขนาดนี้คงหนีไม่พ้น โรงเหล้าข้างเมรุเป็นแหล่งซ่องสุมของพวกขี้เมา หรือไม่ก็คงไปลานปล่อยกู้ มีอยู่สองอย่าง

"บ่นอะไรนักหนาวะ แค่กางเกงระดับเสี่ยคินทร์ซื้อใหม่ได้เป็นโหล วันนี้ ไอ้สักเอาลูกสาวมาขัดดอกก็ว่าจะเข้าไปดู " ถ้าสวยก็จะขอจองตัวไว้ก่อน เอาไว้หย่ากับเมียค่อยเจอกัน ของสวยๆ งามๆ ใครมันจะไม่อยากได้แต่ตอนนี้มีเมียไง เมื่อไหร่จะครบสองปีวะ รอหย่าจนจะตายก่อนละ ถ้าไม่ใช่เพราะข้อตกลงของพ่อเขาไม่แต่งหรอก

"จะทำอะไรก็ช่วยนึกถึงหน้าลูกเมียในอนาคตด้วยนะเฮีย ทำตัวแบบนี้ใครเขาจะมาเอา" ผัดไทยเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่วางระเกะระกะอยู่ตามข้างเตียง แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังถอดลงตะกร้าไม่ได้อีกหน่อยคงเป็นง่อย

"ก็เธอไงผัด ที่เอาอยู่ตอนนี้ อย่าบ่นให้มาก มันน่ารำคาญ แล้วนี่อีกกี่วันจะถึงวันหย่า" นับนิ้วรอ รวมนิ้วเท้าไปยังไม่ใกล้เลย เวรกรรมยิ่งใกล้ถึงวันยิ่งร้อนรน น้องหมวย เชอรี่น้องมาย น้องกิ๊บน้องอาย ส้มโอพุชจี่ รอเฮียก่อนนะ หย่ากับเมียแล้วเจอกัน

"อีกยี่สิบกว่าวัน ก็ทนเอาหน่อยแล้วกัน แต่อย่าเพิ่งตายก่อนนะ ไม่งั้นเฮียได้เป็นผัวผัดไปจนตายเลยนะ" เธอประชด ถ้าเขาตายคงเป็นวิญญาณที่ทรมานน่าดู อยากหย่าแต่ดันตายก่อน

"พูดเป็นรางนะ เดี๋ยวปั๊ดจูบให้ปากเจ่อ ติดกระดุมเสื้อให้หน่อยสิ" ไม่ชอบคนแต่ชอบใช้ มีเมียไว้ใช้งานก็ดีแต่ต้องไม่ใช่คนนี้นะ ขี้บ่นเกิน

"อีกหน่อยก็คงเป็นง่อย ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง วันๆ ก็กินแต่เหล้า นี่เฮียไม่คิดจะเปลี่ยนตัวเองบ้างเลยหรือไง" หงุดหงิดแต่ก็เดินไปติดกระดุมเสื้อให้

"บ่นอะไรนักหนาวะผัด ขี้บ่นแบบนี้ใครเขาจะเอาเป็นเมีย ก่อนจะบอกให้เฮียเปลี่ยนเปลี่ยนตัวเองให้เลิกบ่นก่อนเถอะ" บ่นอะไรก็ไม่รู้บ่นได้ทั้งวัน วาสนากูไม่ได้ผู้หญิงพูดน้อยเรียบร้อยเป็นเมียบ้างเหรอวะ ได้แต่งคนแรกก็สุดแสนจะขี้บ่น มีดีอย่างเดียวคือสวย

"ที่ผัดต้องบ่นก็เพราะเฮียเป็นแบบนี้ไง ถ้าเฮียปกติเหมือนคนอื่นผัดจะบ่นไหม ทำตัวแบบนี้ ใครที่ไหนจะมาทนได้ ผัดทนมาได้ขนาดนี้ ผัดก็ว่าผัดสุดๆ แล้วนะ" บ่นแค่นี้ยังน้อยไปกับสิ่งที่เขาทำ

"เฮียมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ถึงจะทำตัวไร้สาระแต่ลีลาเด็ดนะเว้ย แค่นี้ผู้หญิงก็หลงกันตาย" ความหลงตัวเองยกให้ที่หนึ่ง

"อะ เสร็จแล้วเฮียรีบไปเถอะ ผัดจะซักผ้า แล้วกางเกงในเมื่อไหร่จะเลิกม้วนไว้บนฝักบัว นิสัยซกมกแบบนี้เลิกได้ก็เลิกนะ" ก่อนไปก็ขอบ่นอีกหน่อย นิสัยซกมกเกินไปจริงๆ

"มันก็มีลืมบ้างเปล่าวะ เป็นเมียเก็บได้ก็เก็บ เก็บไม่ได้ก็ม้วนมันไว้อย่างนั้นแหละ อ้อเฮียฝากเขียนลงบัญชีให้ด้วยนะ ไอ้แป๊บยืมไปห้าหมื่นดอกร้อยละสาม สามเดือนคืนทบต้นทบดอก" พูดจบก็หันไปมองกระจกสวมกางเกงยีนคู่ใจ หยิบสร้อยที่ใส่ประจำขึ้นมาสวม กูนี่มันหล่อได้ใจจริงๆ เอามือเสยผมแล้วเดินออกไปนอกห้อง

ผัดไทยได้แต่ถอนหายใจกับนิสัยของเขา อีกยี่สิบกว่าวันไม่นานเกินรอ..ถ้านานกว่านี้ไม่ใช่เธอหรอกที่จะขาดใจตายแต่เป็นเขาต่างหาก เดินถือตะกร้าเข้าไปซักในห้องซักรีด ความจริงเธอจะจ้างแม่บ้านก็ได้แต่ตัวเธอจะไม่มีอะไรทำก็เลยทำๆ ไปแก้เบื่อ แม้จะต้องตามเก็บตามเช็ดจนเหนื่อยก็ตาม ก็ถือว่าฝึกความอดทนไปในตัว ถ้าผ่านสามีคนนี้ไปได้คนต่อไปก็สบายๆ

ความฝันคืออยากมีสามีที่คลั่งรักเธอแทบบ้า แต่สิ่งที่ได้ตอนนี้คือคลุ้มคลั่งถ้าไม่ได้ดื่มเหล้า..ต่างกับสิ่งที่ฝันเหลือเกิน