PD ON
ผมมองยูกิที่เดินออกไปจนสุดสายตาความรู้สึกทุกอย่างแม่งอธิบายไม่ถูกจริงมันทั้งเจ็บและใจหายไปพร้อมๆกัน เหมือนกับลมหายใจผมจะหมดไปซะตอนนี้เลย
“เฮียดินคะ ไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ เชลหิวแล้ว” มิเชลคนนี้ไม่เหมือนกับคนเดิมที่ผมเคยรู้จัก ...ไม่สิไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอะไรกับเธอด้วยมั้ง
ตอนแรกที่ผมเจอเธอก็มีบางส่วนในความรู้สึกที่แย้งว่าเธอไม่ใช่มิเชลคนที่ผมรักแต่หลักฐานตรงหน้ามันฟ้องอยู่ว่าเธอคือมิเชล ทั้งใบหน้า และน้ำเสียง
“นังคนนั้นคือใครเหรอคะ ...น่าโมโหชะมัด เชลน่าจะตบสั่งสอนมันให้หายแค้นเลย” หลายปีที่เธอหายไปผมไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนไปเจออะไรมาบ้างแต่เธอดูไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
...เพราะเมื่อก่อนมิเชลไม่เคยแม้สักครั้งที่จะใช้คำหยาบแล้วเรื่องใช้กำลังก็เลิกคิดไปได้เลยแต่กับคนนี้ไม่ใช่ การกระทำหลายอย่างที่เธอทำให้ผมรู้สึกว่าต่างจากมิเชลคนเก่าราวฟ้ากับเหว
“เมื่อก่อนไม่เห็นเคยอารมณ์ร้อนแบบนี้นี
