SADISM STORY II (PHANDIN x YUKI)

ปึงๆๆๆ “อื้อๆ มะ ไม่ไหวแล้ว นายท่านคะ อ๊าย!!” “หันไปสิวะ อื้อ ถ้าฉันยังไม่พอใจเธอก็ห้ามหลับ!” ปึงๆๆๆ “จะขาดใจแล้ว อ๊าๆ แรงเกินไป อ๊า” “โว้ย!!! ไม่ไหวแล้วเว้ย เอากันเบาๆหน่อยได้มั้ยคะคนจะนอน!!” นี่มันเกิดเหตุฆาตกรรมกันข้างห้องฉันหรือเปล่าเนี่ย! เสียงบ้านี่มันไม่หยุดมาห้าชั่วโมงแล้วนะและเหมือนว่ามันจะไม่หยุดง่ายๆด้วย ...คนบ้าอะไรมันจะอึดได้ขนาดนั้นวะ ตึงๆๆๆ “ไอ้โรคจิต!!! ....ฮือ ฉันง่วง ฉันอยากนอน” ฉันเอาทั้งเอียร์ปลั๊กมาใส่ทั้งเอาหมอนปิดหูก็ไม่ช่วยให้เสียงทุเรศพวกนี้หยุดเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เริ่มสงสัยแล้วว่าซื้อคอนโดราคาหลายสิบล้านเพื่อมาฟังเสียงทุเรศๆแบบนี้น่ะเหรอ “เออ! ไม่นอนก็ได้เว้ย ไปนอนโซฟาก็ได้” ฉันขนหมอนกับผ้าห่มลากไปที่โซฟาด้านนอกก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหลับอย่างสบายใจ เห้อ การนอนนี่มันดีต่อใจฉันจริงๆ Rrrrrrrrr เว้ยย อะไรกันนักกันหนา คนจะนอนเนี่ย “ว่า! ถ้าโทรมาเรื่องไร้สาระขอวางค่ะ” (แหม เรื่องถ่ายแบบนี่ไร้สาระมั้ยคะลูกสาว) เสียงแบบนี้มันเจ๊สวยนี่หว่า! ซวยแล้วไอ้กิเอ้ยย “แหะๆ กินึกว่าพวกประกันโทรมาอ่ะ งานอะไรคะ ค่าตัวเท่าไหร่” (มาที่บริษัทเดี๋ยวจะบอกให้ทุกอย่าง แล้วก็มาไวๆนะจ้ะเพื่อนหล่อนนั่งกันหน้าสลอนเลยเนี่ย) “เอ้า พวกมันก็รับด้วยเหรอ กรี๊ดด เดี๋ยวรีบไปเลยค่า” ฉันหยิบเสื้อมาสวมแล้วเดินออกจากห้องในชุดเสื้อเอวลอยสีขาวกับกางเกงวอร์มสีดำ ก็แหมปกติเวลาผู้หญิงอยู่ห้องเขาใส่เสื้อกันที่ไหนเล่า จริงมะ? “พวกคนบ้า กลางวันแสกๆยังฟัดกันเสียงดังขนาดนี้ หึ่ย ขนลุก” ฉันเดินผ่านห้องข้างๆก็ยังได้ยินเสียงครางของสองคนนั้นอยู่เลย คิดแล้วก็ขนลุก ผู้หญิงคงช้ำในตายไปแล้วมั้งโดนทำรุนแรงขนาดนั้นน่ะ “โชคดีนะเธอ ขอให้ปลอดภัย” PD ON ปึกๆๆๆๆ “แฮ่กๆ ไม่ไหว ไม่ อื้อ...” ผู้หญิงคนนี้อยู่ๆก็หลับไปเฉยเลย อะไรวะ! ยังไม่ทันระบายอารมณ์ออกหมดเลยแค่ห้าชั่วโมงกว่าเอง ผมไม่นิยมมีอะไรกับศพหรอกนะ ไอ้ประเภทคนหลับแล้วลักลับมันไม่เร้าใจว่ะ หึ “ให้แม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดแล้วเตรียมรถฉันจะไปร้านไอ้ทอย” เศษถุงยางใช้แล้วกระจายเกลื่อนทั่วห้องไม่ต้องอธิบายให้มากความ พวกลูกน้องก็ชินแล้วที่เห็นภาพแบบนี้เพราะผมเป็นพวกมีอารมณ์ทางเพศสูงและมีรสนิยมที่ค่อนข้างเฉพาะเจาะจงเป็นพิเศษ ...อย่างเช่น การมีเซ็กแบบรุนแรงให้คู่ขาเจ็บตัว เป็นต้น “แล้วคุณซินดี้ล่ะครับ” อืม ชื่อซินดี้เหรอ? ผมโบกมือไล่ให้เอาไปไว้ที่อื่น ก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นสูบจนเต็มปอดแล้วปล่อยออกมาในครั้งเดียว “โอนเขาบัญชีไปตามชั่วโมงที่ทำได้” พวกลูกน้องก้มหัวแล้วเดินออกไปด้านนอก ห้องกลับเป็นห้องเหมือนเดิมไม่มีกลิ่นคาวสวาทหลงเหลืออีก ...นี่ผมใช้ชีวิตแบบนี้มานานขนาดไหนแล้ววะ หรือตั้งแต่ตอนนั้น “เห้อ ช่างแม่ง คิดแล้วปวดหัวเลิกคิดเหอะ” ผมเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย รอยสักที่เพิ่มมาในแต่ละปียิ่งทำให้รู้ถึงลิมิทความซาดิสม์ของผมว่ามันเพิ่มมากขึ้นขนาดไหน “นายครับ ...คุณนายโทรมาครับ” ผมรับโทรศัพท์มาเปิดลำโพงแล้วโยนมันทิ้งไว้ที่โซฟา ...อยากจะรู้นักว่าจะโทรมาพูดอะไรอีก (แผ่นดิน ทำไมถึงไม่กลับบ้านเลยล่ะพ่อเธอคิดถึงมากนะ) น้ำเสียงยั่วยวนน่าสะอิดสะเอียนทำให้ผมแทบขย้อนอาหารที่เพิ่งกินไปออกมาอย่างง่ายดาย “อืม แล้วไง?” (ฉันก็คิดถึงเธอนะ ...คิดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อนด้วย กลับมาอยู่บ้านได้แล้วนะ) ลูกน้องเห็นว่ามันคือเรื่องส่วนตัวก็ขอที่จะเดินออกไปแต่ผมยกมือไม่ให้มันเดินออกไป ...ความแพศยาของผู้หญิงคนนี้มันไม่ได้จบแค่คำพูดพวกนี้หรอก “คิดถึงฉันหรือคิดถึงไอ้นั่นของฉันกันแน่ คุณแม่เลี้ยง” แทนที่เธอจะโมโหที่ผมพูดแบบนั้นกลับหัวเราะแบบชอบใจซะอีก (จริงๆก็คิดถึงทั้งสองอย่างนั่นแหละแต่คิดถึงอย่างหลังมากกว่า) “ร่าน! เก็บคนงานที่บ้านฉันไปกี่คนแล้วล่ะ ตรวจโรคบ้างก็ดีนะระวังจะตายก่อนได้เป็นคน” ผมตัดจบด้วยการตัดสายทิ้งแล้วโยนโทรศัพท์ลงตู้ปลาก่อนจะแต่งตัวเพื่อเตรียมออกไปข้างนอก “เอ่อ นายครับ” มาร์คทำหน้าอึดอัดใจ ผมก็เข้าใจนะว่าทุกครั้งที่แม่นั่นโทรมามาร์คจะต้องอยู่ฟังความแพศยาที่ผู้หญิงคนนี้พูดจนจบทุกครั้ง ที่มันต้องทนเพราะว่าผมสั่งยังไงล่ะ “ไม่ต้องคิดมากหรอก มึงควรจะชินได้แล้ว” ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินไปขึ้นรถทันที โทรศัพท์เครื่องใหม่ถูกวางไว้ที่รถเรียบร้อยพร้อมกับข้อความจากเพื่อนชั่วๆที่ผมคบอยู่ด้วย -ของพนันมาถึงแล้วเหลือแค่มึงคนเดียว- “หึ แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย” ทันทีที่รถเคลื่อนตัวมาจอดหน้าร้านไอ้ทอย ใจผมนี่แม่งเต้นแรงอย่างกับเด็กที่รู้ว่ากำลังจะได้ของเล่นชิ้นใหม่จากพ่อแม่ ...ที่มันน่าตื่นเต้นกว่าปกติคือของเล่นชิ้นนี้มีชีวิตยังไงล่ะ! “ไหนวะ ของพนันชิ้นใหม่” พวกมันมองไปที่สาวๆสี่คนที่กำลังโพสท่าเซ็กซี่ตามคอนเซปต์ที่พวกเราตั้งไว้ตั้งแต่แรก ทุกคนสวยมาก สวยทั้งหมดแต่ไม่รู้ทำไมสายตาผมถึงตามมองแต่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลาเลยวะ “เจอเหยื่อแล้วดิมึง” ผมไม่ตอบอะไรแต่กลับมองสำรวจร่างกายเธอจนแทบจะทะลุปรุโปร่ง แค่มองเท่านั้นเองดูเหมือนว่าลูกชายผมก็ตื่นตัวเต็มที่ซะแล้ว ...เธอมันแม่มดชัดๆ “พายัยนั่นไปรอในห้องดิ๊” ลูกน้องผมลากพนักงานหญิงที่รุปร่างดีในระดับนึงเข้าไปในห้องซึ่งเธอก็เหมือนจะเต็มใขที่จะเดินเข้าไปด้วยซ้ำ “กูไปปล่อยของก่อน แล้วเดี๋ยวออกมา” ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป “รู้งานดีนี่ ...รูดซิบฉันลงก็พอแล้วก็ขึ้นให้เสร็จ” จากตอนแรกที่เธอทำหน้าเอียงอายตอนนี้กลับแปลงร่างเป็นเสือสาวที่พร้อมจะขย้ำผมให้จมเขี้ยว เหอะๆ มาดูกันว่าใครจะจมเขี้ยวใคร “มองอะไรอ่ะ เริ่มดิเสียเวลา” “ได้ค่ะ นายท่าน”