SADISM 9
1507 Words
Rrrrrrrr
“อื้อ ...โทรศัพท์เฮียอ่ะ รับสิ” ฉันปาโทรศัพท์ไปที่หน้าของแผ่นดินก่อนจะฟุบลงนอนต่อ เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เช้าแล้วเพราะไอ้บ้าพลังที่นอนอยู่ข้างๆเนี่ยแหละ ตั้งแต่วันที่มีเรื่องที่มหาวิทยาลัยเขาก็มาขลุกอยู่ในห้องฉันได้สองอาทิตย์แล้วแถมยังไม่หยุดทำตัวหื่นด้วย
...คนที่ซวยก็เป็นฉันเนี่ยแหละ ไม่ได้อยากให้อยู่เลยด้วยแต่ค้านอะไรไม่ได้คงรู้ใช่มั้ยว่าเพราะอะไร
“อืม รับดิ ...จะนอน” ไอ้บ้า โยนโทรศัพท์กลับมาโดนหน้าฉันดังกึก ถ้าฉันทำจมูกป่านนี้ดั้งคงเบี้ยวไปแล้วมั้ง ฉันลุกขึ้นนั่งก่อนจะกดรับสาย
“ใครคะ”
(นั่นโทรศัพท์ของพี่แผ่นดินหรือเปล่าคะ) เสียงใสๆจากปลายสายทำให้ตาฉันสว่างขึ้นมาทันทีเลย
“อ่ะ ใช่ค่ะ สักครู่นะคะ”
(ไม่ต้องหรอกค่ะ ...พี่เขาน่าจะนอนอยู่งั้นช่วยฝากบอกเขาทีนะคะว่าช่วงสายๆลีอาจะโทรมาหาใหม่) แล้วเธอก็วางสายไปทิ้งให้ฉันนั่งจ้องโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“อืม ...ใครโทรมาอ่ะ ฮ้าวว” เขาดึงโทรศัพท์คืนไปแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆ
“ผู้หญิงอ่ะ ชื่อลีอา” นั่นใครเหรอ? ประโยคนี้ฉันเก็บไว้ในใจแต่ไม่ได้ถามออกไป ก็จะถามทำไมในเมื่อเขากับฉันไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา
...นั่นสิไม่ได้เป็นอะไรกัน
“อ๋อ สงสัยคงมาถึงไทยแล้ว” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหายเข้าห้องน้ำไปแล้วออกมาในชุดที่แสนสบายแต่ดูดีตามแบบที่ตัวเองชอบ
“วันนี้ฉันไม่ได้กลับมานอนด้วยนะ เธอนอนก่อนเลย” อะไรของเขาคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปแล้วพูดเหมือนกับว่าฉันรอเขาให้กลับมานอนที่นี่อย่างนั้นแหละ
...ฝันอยู่หรือไง
“ฉันก็ต้องออกไปทำงานนี่นา มีเวลาอีกสองชั่วโมงสบายมากเลยยูกิ” ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วก็อัพรูปลงไอจีอีกนิดหน่อยเพื่อเรียกเรทติ้งซึ่งมันก็ได้ผลดีมากเลย
Instragram
20,015 Likes
Yukiko follow me!! @Cararel Center
289 Comments
Mmee หนูอยู่ที่นี่ๆ กรี๊ดด อยากเจอพี่มาก
Songki hope to see ya ?
Bear I will ka
“มะ ไปทำงานหาเงินกันกิ” หลังจากมาถึงแล้วก็เข้าไปเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมไปโปรโมทงานจนผ่านไปหลายชั่วโมงงานก็จบลงด้วยดีแถมยังได้รับคำชมจากเจ้าของแบรนด์อีกยกใหญ่
“หิวจัง อยากกินสเต๊กเนื้อ” ฉันเดินเข้าร้านโปรดก่อนจะเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดเหมือนทุกครั้ง
“ขอโทษนะครับ ..ไม่แน่ใจว่าผมจะขอนั่งด้วยได้หรือเปล่า” ฉันเลยหน้ามองก็ต้องตกใจอยู่พอสมควรนะก็เขาคือคุณเจ้าของแบรนด์ที่จ้างฉันมาเนี่ยแหละ
...แต่ เอ ชื่ออะไรนะจำไม่ได้แล้วอ่ะ
“นั่งได้สิคะ เชิญค่ะ” เขายิ้มกว้างก่อนจะนั่งลงที่ตรงข้ามของฉัน เราสั่งอาหารมาทานแล้วคุยถึงเรื่องงานในวันนี้อย่างออกรสชาติ เขาดูเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากอยู่นะแถมยังนิสัยดีด้วย
...แล้วก็เพิ่งจะจำได้ว่าเขาชื่อ อชิ -_- ดีจริงๆเลยยูกิเขาเป็นนายจ้างแกนะเว้ย
“แล้วปกติเวลาว่างคุณยูกิชอบทำอะไรครับ”
“กินอนอ่ะ ไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอกค่ะ ...พอดีเป็นคนชอบนอนมากกว่าขยับตัว ฮ่าๆ” เขายิ้มเขินก่อนจะหลบสายตาฉันไปมองที่อื่น แล้วหน้าเขาก็ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เมาไวน์เหรอ” คุณอชิเกาหัวเก้อๆแล้วยื่นนามบัตรของตัวเองมาตรงหน้าฉัน
“คือผมอยากชวนคุณยูกิไปดูหนัง ทานข้าวน่ะครับ ...คือในฐานะเพื่อนก็ได้แค่อยากให้คุณไปกับผม เอ่อ ผมหมายถึงในเวลากลางวันนะครับ” คำพูดเขาดูตะกุกตะกักแต่ก็น่ารักมาก เขาดูจริงใจแถมไม่ได้มีแววตาเจ้าชู้อะไรส่งมาให้ฉันเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว
...ขนาดนั่งกินข้าวกันอยู่ยังไม่มีการเอื้อมมือมาแตะเนื้อตัวฉันเลย ต้องสุภาพบุรุษขนาดไหนอ่ะ
“เฮ้ย ไม่ต้องคิดเยอะขนาดนั้นค่ะ ...ถ้ากิว่างกิไปแน่นอนแต่ต้องขอเช็คตารางกับทางเจ๊สวยก่อนนะ” เขายิ้มเขินอีกครั้งก่อนจะหันมาสบตาฉัน ซึ่งบอกเลยว่าเป็นใครก็ใจเต้นอ่ะ ในจุดนี้
แต่เวลาแห่งความสุขของฉันมักจะสั้นเสมอเพราะสายตาฉันเหลือบไปเห็นคนที่เข้ามาใหม่เป็นแผ่นดินกับผู้หญิงคนนึงที่ดูสวยสง่ามาก แถมสองคนยังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างน่ารักเลยทีเดียว
“คุณกิมองอะไรเหรอครับ ...อ๋อ สองคนนี้นี่เอง”
“รู้จักด้วยเหรอคะ”
“ครับ ก็สองคนนั้นเป็นคู่รักกันมานานแล้วนะครับแถมยังหมั้นกันนานแล้วด้วยเห็นว่าน่าจะมีข่าวดีเร็วๆนี้” เหมือนกับฟ้าผ่าลงที่กลางหัวฉันเลยอ่ะแทบไม่ต้องฟังประโยคหลังๆของคุณอชิเลยเพราะทุกอย่างมันชาไปหมด ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ได้
...แต่มันก็รู้สึกไปแล้วอ่ะนะ
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าซีด” สัมผัสอุ่นจากมือของเขาช่วยดึงสติให้กลับมาจนสังเกตุได้ว่ามีสายตาไม่พอใจมาจากร่างสูงที่โอบเอวคู่หมั้นของตัวเองอยู่
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ง่วงอีกแล้ว ฮ่าๆ”
“ปกตินอนวันละกี่ชั่วโมงครับเนี่ยแล้วถ้าผมโทรไปจะได้คุยกับคุณยูกิหรือเปล่า”
“อืม นอนวันนึงก็หลายชั่วโมงอยู่นะแต่ถ้าโทรมาก็จะรับค่ะ” ฉันยิ้มหวานกลับไปจนเราทั้งคู่ต่างเขินกันและกัน สักพักนึงก่อนที่คุณอชิจะขอเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก
ครืด
“เอ่อ พี่ดินคะ ลีอาว่าไปนั่งโต๊ะอื่นดีกว่ามั้ย โต๊ะนี้มีเจ้าของแล้วนะคะ” แผ่นดินเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามฉันแล้วนั่งจ้องหน้านิ่งๆแม้ว่าคู่หมั้นของเขาจะเรียกแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไรกลับมา
“ไม่เป็นไรค่ะ นั่งได้ค่ะ” เธอยิ้มแหยแล้วนั่งลงข้างๆเขา
“อ้าว ...สวัสดีครับคุณลีอา” อชิที่เดินเข้ามาก็มีสีหน้างงเล็กน้อยแต่ก็นั่งลงข้างๆฉันก่อนจะเอ่ยทักทายทั้งสองคน แต่ดูเหมือนว่าแผ่นดินจะไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะมัวแต่จ้องหน้าฉันอยู่
“ไอ้นี่ใคร?” แผ่นดินพูดเสียงนิ่งโดยไม่สนว่าทุกคนจะทำหน้ายังไงเลยเหรอเนี่ย! สองคนนั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่กแต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจ
“มองคนอื่นทำไมตอบมาสิว่าไอ้นี่ใคร”
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย ...ฉันไม่ตอบ คุณอชิคะเราไปกันเถอะ ขอโทษด้วยนะคะ” ฉันตอบปัดแผ่นดินแล้วหันไปขอโทษคู่หมั้นของเขาก่อนจะเดินออกมาแต่ว่า..
ผลั๊วะ!
“กรี๊ดด นายทำบ้าอะไรเนี่ย ...เป็นอะไรมากมั้ยคะ” จู่ๆแผ่นดินก็กระชากคอเสื้อของคุณอชิไปต่อยซ้ำๆที่ใบหน้าก่อนจะใช้เท้าเตะจนเขาหมดสติไป ทุกคนในร้านต่างก็อึ้งทำอะไรไม่ถูกและไม่มีคนกล้าแจ้งตำรวจด้วยเพราะแผ่นดินน่ากลัวมากจนไม่มีใครกล้าที่จะวัดดวงด้วย
“ถามไม่ตอบมันก็ต้องเจ็บตัวแบบนี้ ...แล้วจะตอบได้หรือยัง” เขาให้ลูกน้องลากตัวคุณอชิไปมุมห้องเพื่อเป็นการขู่ว่าถ้าฉันไม่พูดเขาจะสั่งให้ลูกน้องซ้อมคุณอชิให้หนักกว่านี้แน่นอน
“เขาเป็นเพื่อนฉัน ...มันทำให้นายมีปัญหามากขนาดนั้นเลยเหรอ” แทนที่จะรู้สึกผิดแต่เขากลับทำหน้านิ่งแล้วเดินมากระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า...
“บอกแล้วไงว่าตัวผู้ทุกตัวที่ใกล้เธอมันมีปัญหากับฉันทั้งหมดนั่นแหละ ...กลับไปเตรียมตัวโดนลงโทษสถานหนักได้เลยเพราะฉันปรานีเธอมามากพอแล้ว?” ฉันไม่ได้กลัวที่เขาขู่แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกเสียวสันหลังวาบมันยังคงชัดเจนอยู่เลย
...แม้ว่าเขาจะเดินออกไปจากร้านนี้แล้วก็ตาม!!
“นายสั่งให้พาคุณกลับครับ” ลูกน้องของแผ่นดินผายมือให้ฉันเดินตามไปแต่ฉันไม่ได้ทำตามที่เขาสั่งเพราะต้องอยู่ดูแลคุณอชิก่อน
“นายบอกว่าถ้าคุณดื้อให้ยิงผู้ชายคนนี้ทิ้งได้เลยเพราะงั้นยอมตามพวกเรามาดีๆเถอะครับ”
- Writer
