วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มไร้แสงจันทร์ แต่ทว่าจูเลียก็สามารถมองเห็นใบหน้าของเอลวินได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขากำลังเขินอายและประหม่า
แต่ทว่าในใจของจูเลียกลับรู้สึกว่านั่นมันน่ารักมากเลย...
เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นมุมที่น่ารักจากบุรุษหน้าโหดคนนี้ซะด้วยซ้ำ
เธอดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะเดินไปเปิดไฟ แต่ทว่าเอลวินก็ฉุดรั้งแขนเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองจูเลียด้วยดวงตาที่ทั้งประหม่าและเย็นชาในเวลาเดียวกัน
"ข้าไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากมายขนาดนั้นนะ เจ้าดูหมิ่นข้ามากเกินไปแล้ว.."
เธอเลิกคิ้วขึ้นมาเพื่อมองหน้าเขา
"หมายความว่าท่านเอลวินจะสานต่อ การกระทำที่เริ่มไว้เมื่อครู่งั้นหรือคะ"
ความเงียบปกคลุมเราอีกครั้ง เพราะเอลวินนั้นไม่ชินกับการกล่าวตรงไปตรงมาของจูเลียเลย แต่ทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขานั้นอยากจะทำ...
มันไม่ใช่เรื่องที่เริ่มต้นแล้วจะจบลงโดยง่ายสักหน่อย
จูเลียถอดเครื่องประดับบนผมออก น
