อาการคลื่นไส้เวียนศีรษะของพะยอมยังคงเรื้อรัง และไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น อีกทั้งยังจะดูหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทุกที เธอเริ่มจะเดินไปในตลาดไม่ไหว จนต้องให้จุกเอาผักบุ้งไปขายแทน
แปลงผักที่เพียรพยายามทำวันละนิดละหน่อยก็ต้องชะงักไปก่อน เพราะจับจอบได้ไม่เท่าไร ก็เป็นลมเป็นแล้งต้องมานั่งดมยาใต้ร่มไม้ ลำบากจุกที่ต้องไปทำต่อ
“พี่จะเดินไปไหวเหรอ วันก่อนไปแค่นาตรงต้นพะยอมใหญ่ยังเป็นลมอยู่เลย” จุกเอ่ยถามพี่สาวที่ชวนเขาเดินไปที่โรงพยาบาล พะยอมเริ่มรู้สึกแล้วว่าอาการป่วยนี้เป็นปัญหากับการใช้ชีวิตของเธอเสียแล้ว หากไม่ไปรักษาให้หายก็จะทำอะไรไม่ได้อยู่แบบนี้
“ไหว ต้องไหว ถ้าพี่ไม่ไปให้หมอรักษา ก็จะลำบากเอ็งเดินเอาผักบุ้งไปส่งร้านป้าน้อยอยู่แบบนี้ทุกวัน ไหนจะผักอีก ไม่ต้องได้ปลูกกันแล้ว ขุดดินได้ไม่กี่ทีก็หน้ามืดเป็นลมเสียแล้ว” หญิงสาวว่าพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาสาวเท้าไปบนถนน
เดินกันมาพักใหญ่ก็ถึงเขตชุมชน คราวน
