BAD TOXIC 14

1168 Words

เวลาผ่านไป.. 01.00 น. “โอย..เสร็จซะที” บัวพูดออกไปพร้อมชูมือขึ้นบิดตัว เพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อเพราะเธอนั้นนั่งทำบัญชีมาเป็นเวลานาน เธอก้มเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเพื่อที่เตรียมตัวจะกลับอพาร์ทเม้นท์เพราะเธอทำบัญชีที่ไทม์ได้เอามาให้เธอได้ทดลองทำนั้นเสร็จแล้วไทม์บอกกับเธอว่าให้ลองหัดทำแบบนี้ซักหนึ่งอาทิตย์ก่อน แล้วค่อยลงมือทำของจริงซึ่งเธอก็โอเคนะจะได้ไม่เกิดความผิดพลาดแต่ตอนนี้คงต้องหาเจ้าตัวก่อน ให้มาตรวจงานของเธอเพราะตั้งแต่ที่ไทม์ออกไปนี่มันก็ราวสองชั่วโมงแล้วที่เขายังไม่กลับมา แกร็ก.. “บัว” เสียงบุคคลมาใหม่นั้นเอ่ยเรียกบัวจากทางด้านหน้าประตู เธอจึงหันกลับไปและส่งยิ้มให้กับเขา “อ้าว เนส มีอะไรเหรอ?” บัวถามออกไป “จะกลับเลยเปล่า พอดีเฮียให้ฉันไปส่งเธอ” “อืม กลับเลยก็ได้แต่เฮียไทม์เขายังไม่ได้ตรวจงานฉันเลย” บัวบอกออกไปเพราะถ้าเธอกลับไปแล้วเธอคิดผิดไทม์จะว่าเธอหรือเปล่า “ไปเหอะ เฮียคงไม่กลับมาง่ายๆ หรอก คุยงานยันสว่างแหละ” “หืม..ขนาดนั้นเลยเหรอ เฮียไทม์นี้ขยันเนอะ” บัวพูดชมไทม์ออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไรต่างจากเนสที่หัวเราะในความใสซื่อของหญิงสาว “ฮ่าๆๆ บัวนี่น่ารักเนอะ ไปๆ กลับเถอะดึกแล้ว” บัวยืนงงกับท่าทีของเนส อะไรกันเธอก็แค่ชมไทม์ก็ไทม์นั้นขยันจริงๆ ทำงานหามรุ่งหามค่ำเชียวนะ ไม่ขยันได้ไงจริงไหม เวลาต่อมา สร้อยสน อพาร์ทเม้นท์ 01.30 น “ขอบคุณนะเนสที่มาส่ง” “ก็มาส่งทุกวันไหมครับ” บัวเอ่ยขอบคุณเนสเพราะมันก็จริงอย่างที่เจ้าตัวพูดนั่นแหละเพราะเนสจะเป็นคนมาส่งเธอแบบนี้ทุกวัน เธอเคยบอกไทม์แล้วว่าเธอกลับเองได้แต่ไทม์นั้นไม่ยอม ให้เธอเลือกระหว่าง เขากับเนส ว่าเธอจะให้ใครเป็นคนมาส่ง เธอก็ต้องเลือกเนสจริงไหม ใครจะไปเลือกเจ้านายตัวเองกันละ “ขึ้นห้องดีๆ ละ ดูเงียบนะมีคนพักอยู่บ้างเปล่าเนี่ย” เนสชะเง้อมองเอ่ยถามออกไปเพราะมันดูเงียบงันผิดปกติราวกับไม่มีคนพักอาศัยอยู่เลยนอกจากบัว “ฮ่าๆๆ มีสิ ใครเขาจะเดินเข้าออกกันเวลานี้ละ” บัวพูดออกไปด้วยท่าทีขำขัน “เออเนอะ โอเคยังเจอกันพรุ่งนี้นะ” “อืม ขับรถกลับดีๆ นะ ถึงแล้วยังไงไลน์บอกฉันด้วย” บัวบอกออกไปเพราะเขากับเธอนั้นแลกไลน์กันตั้งแต่วันที่เธอได้ทำงานวันแรก อีกอย่างเธอก็ไม่สนิทกับใครนอกจากเนสที่คุยกันบ่อยสุด ส่วนคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครเข้ามายุ่งกับเธอเลยแค่เธอหันไปยิ้มให้ก็รีบหลบสายตาเธอกันแทบทุกคนไม่รู้ว่าทำไมหรือเธออาจจะคิดไปเองอีกแล้วก็ได้ บัวจึงพาตัวเองขึ้นห้องเพื่อที่จะพักผ่อนร่างกายอันเหนื่อยล้าตอนนี้เธอนั้นรู้สึกว่าตัวเธอง่วงมากอีกอย่าง พรุ่งนี้เธอต้องตื่นไปทำงานที่ร้านกาแฟต่ออีก -ห้องของบัวบูชา- Lineeeeee ~ เสียงการแจ้งเตือนมือถือของบัวดังขึ้น Nesnes : ถึงแล้ว ฝันดีนะบัว BUAbucha : โอเค ฝันดีนะ บัวหยิบมือถือขึ้นมาพิมตอบกลับไปหลังจากที่เธอนั้นพึ่งอาบน้ำเสร็จและเตรียมตัวเข้านอน ก่อนนอนเธอเดินไปที่ตู้ยาหยิบยาแก้แพ้ขึ้นมากินเพราะช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อยเธอจึงกินดักเอาไว้ก่อนอีกอย่างคืนนี้เธอจะได้นอนหลับอย่างสบาย “อือ..สู้หน่อยยัยบัวว เก็บเงินให้ได้จะได้สบายซักที หาวว..” บัวพูดขึ้นกับตัวเองและเธอก็ปิดไฟที่หัวนอนแล้วก็หลับไป 03.00 น “อื้อ..” เสียงครางในลำคอของหญิงสาวที่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอกำลังถูกก่อกวนอยู่แต่เป็นเพราะความเพลียจากงานบวกกับฤทธิ์ยาแก้แพ้ที่เธอนั้นได้กินไปก่อนนอนด้วย เธอเลยแค่ขยับตัวและหลับต่อในที่สุด “ขี้เซาจริงนะ” เสียงทุ้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาเขานั่งอยู่ข้างกายของร่างบางที่นอนหันหน้ามาทางเขาอยู่ เขาจับปอยผมของเธอที่ปกปิดใบหน้าให้พ้นออกจากใบหน้าหวานของเธอ “เฮียชอบบัว..” “ไม่สิ..เฮียรักบัว” ไทม์พูดกับคนหลับที่อยู่ตรงหน้าพลางโน้มใบหน้าหนาไปเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานและกดจูบที่ริมฝีปากบางของบัว ขมเม้มอย่างแผ่วเบา ร่างสูงเอื้อมมือขึ้นมานวดคลึงที่หน้าอกของเธออย่างเบามือ “ขอเฮียชิมหน่อยนะ” ไทม์พูดขึ้นพร้อมกับเลิกชุดนอนลายหมีของหญิงสาวขึ้นเกยบนเนินอก “อึก โนบราเหรอ หึ!” ไทม์ลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นหน้าอกของบัว มันไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไปแต่มันช่างสวยงามในสายของเขายิ่งนัก ไทม์จึงโน้มหน้าเขาไปสูดดมหน้าอกของเธออย่างหลงใหล ดูดเลียไล่วนทั่วเต้างามเขาหยอกล้อกับจุกชมพูของเธออยู่นานจนหญิงสาวนั้นเริ่มขยับกาย “อื้อ..” ร่างบางที่กำลังหลับอยู่นั้นครางออกมาอย่างเสียวซ่านมันเหมือนดั่งความฝันที่เธอนั้นได้รับสัมผัสแปลกๆ ที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร “อื้อ..” บัวหลับตาพริ้มบิดตัวเกร็งไปมาเธอควบคุมร่างกายของตัวเองนั้นไมได้ จ๊วบ จ๊วบ~ “หึ วันนี้พอแค่ก่อนนะหนูบัวของเฮีย” ฟอดดด~ ไทม์พูดขึ้นพร้อมกับโน้มใบหน้าไปหอมแก้มนวลอย่างหนักเพราะเขาไม่อยากรบกวนเธอมากจนเกินไปอีกอย่างถ้าบัวนั้นตื่นขึ้นมาแล้วจะหวาดกลัวเขาเอาได้ ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไทม์ถึงได้กล้าทำแบบนี้เพราะเขารู้นะสิว่าเธอนั้นกินยาก่อนนอนไป ใช่แล้ว ในห้องของบัวนั้นมีกล้องขนาดจิ๋วได้ถูกติดตั้งไว้อยู่ทุกซอกทุกมุม เน้น ว่าทุกซอกมุม เขารู้ทุกอย่างทุกการกระทำของเธอในทุกๆ วันมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอภายในห้องได้ ส่วนนอกห้องจะเป็นหน้าที่ของกวิน เขาติดตั้งไว้นับตั้งแต่วันที่เขาได้ซื้ออพาร์ทเม้นท์ที่นี่ต่อจากป้าเจ้าของคนก่อนแล้ว ไทม์ลุกขึ้นยืนตัวสูงเขาจ้องมองร่างบางด้วยรอยยิ้มอยู่พักหลังจากนั้นไทม์ก็เดินออกจากห้องของหญิงสาวไปทันที “กลับ” ไทม์เอ่ยบอกกวินที่ยืนรอเขาอยู่ด้านนอกห้อง กวินพอได้รับคำสั่งก็รีบเดินตามไทม์ออกไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more