BAD TOXIC 12
691 Words
-ห้องทำงานของไทม์-
ไทม์ยังคงนั่งครุ่นคิดอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่าหญิงสาวนั้นหายตัวไปไหน กวินรายงานกับเขาว่า คนของเขานั้นพลาดกับเธอตอนขณะที่เธอนั่งแท็กซี่ช่วงสี่แยก เป็นช่วงที่รถลูกน้องของไทม์นั้นกำลังขับตามไปแต่ไฟนั้นขึ้นสีแดงเสียก่อน
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ทำให้ไทม์นั้นหลุดออกจากภวังค์
“เข้ามา”
“เฮียครับ มีคนมาขอพบครับ”
“บอกไปว่ากูไม่ว่าง ไสหัวไปไหนก็ไป” ไทม์ตอบกลับไป ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาเสวนากับใครหน้าไหนทั้งนั้น จิตใจเขามันเต็มไปด้วยเรื่องของบัว
“เอ่อ แต่..”
“มึงพูดไม่เข้าใจหรือไงวะ! ทำไมมันเป็นใคร!”
“ขอโทษครับเฮีย ผมจะไปบอกกับบัวเดี๋ยวนี้ว่าเฮียไม่ว่าง” เนสรีบก้มหัวพูดออกไปทันทีหลังจากที่ไทม์นั้นตวาดเขาดังลั่นห้องทำงานและเขากำลังจะเตรียมตัวเดินออกจากห้อง
“เดี๋ยว!” ไทม์รีบรั้งเนสเอาไว้ก่อนจากที่ได้ยินชื่อบุคคลที่มาหาเขาและหันไปหาเนสเพื่อที่จะถามเขาอีกครั้ง
“ครับเฮีย”
“มึงว่าใคร มาหากูนะ”
“บัวครับ พี่สาวไอ้บอล”
“...”
“แต่ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะให้เธอกลับไปก่อน”
“บัวงั้นเหรอ..” ไทม์ถามออกไปอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
“ครับ”
“หึ ไปพาเธอมาหากู”
“ครับ” เนสพูดพร้อมกับพยักหน้ารับ
“ไอ้เนส..มึงรู้ใช่ไหมว่าอะไรควรพูดและอะไรไม่ควรพูด”
“คะ..ครับเฮีย” เนสตอบไทม์ด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ เขาจึงรีบเดินออกไปเพื่อไปตามหญิงสาวมาพบกับเจ้านายของเขาทันที
“หึ ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้หนูบัวของเฮีย”
ผ่านไปสักพัก..
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา” ทำให้ไทม์ถึงกับกระตุกยิ้มและพูดออกไป
แกร็ก..
ตึก..ตึก..ตึก..เสียงฝีเท้าบางเดินเข้ามาใกล้ไทม์เรื่อยๆ ไทม์จึงหันกลับไปด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง
“...”
“...”
ทั้งสองคนไม่มีใครได้เอ่ยอะไรออกมา ไทม์กับบัวต่างพากันจ้องตาของกันและกันอยู่พักจึงกลับกลายเป็นว่าบัวนั้นต้องเอ่ยออกมาก่อนเพราะทนสายตาของไทม์ที่จ้องมองเธอนั้นไม่ไหว
“คือบัวมีเรื่องจะถามเฮียไทม์”
“อืม ถามมาสิ”
“เฮียไทม์ยังจะรับบัวเข้าทำงานอยู่ไหมคะ”
“หึ พึ่งคิดได้เหรอ” ไทม์สบถขำในลำคอและเอ่ยถามเธอออกไป
“...”
“เงียบ” ไทม์เลิกคิ้วสูงถามระหว่างที่บัวนั้นยังคงยืนเงียบอยู่
“คือบัว..แค่อยากรู้ว่าถ้าบัวรับข้อเสนอของเฮียแต่บัวขอทำงานช่วงกลางคืนได้ไหมคะ”
“...”
“คือเฮียไม่ต้องให้เงินเดือนบัวเยอะขนาดนั้นก็ได้คือบัวอยากทำแค่ช่วงกลางคืน อีกอย่างที่ร้านกาแฟรุ่นพี่ของบัวเขาดีกับบัวมากบัวยังอยากช่วยงานเขาอยู่จะได้ไหมคะ เฮียไทม์”
“...” ไทม์ที่นั่งฟังเหตุผลขอหญิงสาวก็ครุ่นคิดสักพักหนึ่งและเขาก็ยกยิ้มขึ้นมุมปาก ยืนขึ้นและเดินออกมาหาร่างบางตรงหน้า “..ได้สิ”
คำตอบของไทม์ทำให้บัวนั้นส่งยิ้มหวานให้กับเขา เธอยืนยิ้มอยู่นานเหมือนกำลังโล่งใจที่ไทม์นั้นรับข้อเสนอของเธอ
“ขอบคุณนะคะ เฮียไทม์”
“หึ แล้วจะเริ่มงานวันไหนดีละ..”
“เอ่อ..บะ..บัว บัวขอเป็นช่วงที่บอลไปทำงานแล้วได้ไหมคะ”
“หืมม?” ไทม์แกล้งขมวดคิ้วสงสัยออกไป
“คือบัวยังไม่อยากให้บอลเขารู้เรื่องนี้ เฮียไทม์อย่าพึ่งบอกกับบอลได้ไหมคะ”
“อ่อ..ฉันจะไม่ยุ่งก็แล้วกัน”
“ขอบคุณนะคะ แล้วคนอื่น..” บัวยังพูดไม่ทันจบประโยค ไทม์ก็แทรกขึ้นมาก่อน เธอจึงส่งยิ้มหวานให้กับไทม์ทันทีหลังจากได้ยินประโยคที่ไทม์ในพูดกับเธอ
“..และคนอื่นก็จะไม่ยุ่งเรื่องของเธอด้วยเหมือนกัน”
- Writer
