ปึก! ปึก! ปึก! เสียงเนื้อกระทบดังระงมทั่วห้อง
“อ่า..บัว เฮียเสียวเหลือเกิน” ไทม์ครวญครางออกมาอย่างสุขสม เขาหลับตาพริ้มรับสัมผัสอันร้อนแรงจากด้านบน ที่มีหญิงร่างบางกำลังขย่มแก่นกายของเขาอยู่อย่างหนักหน่วง
ปึก! ปึก! ปึก!
“อ๊ะ เฮีย..นี่วาเองไม่ใช่ยัยบัว”
วาววา หญิงสาวที่เนสพามาให้ชายหนุ่มนั้นได้ระบายความใคร่เธอเอ่ยออกมา ทำให้ไทม์นั้นถึงกับอารมณ์คุกรุ่นขึ้นมาทันทีหลังจากที่เธอได้เอ่ยจิกชื่อคนรักของเขา
อึก!
“อ๊ะ..วะ..วา หายใจมะ..ไม่ออก”
ไทม์เอื้อมมือขึ้นบีบลำคอหญิงสาวด้านบน จ้องมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด ทำให้หญิงสาวหยุดการกระทำเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงและลมหายใจติดขัดราวกับจะหยุดหายใจ
“อย่าสะเออะมาเรียกคนรักของฉันแบบนั้น!”
“อึก วะ..วา ขะ..ขอ โทษ”
ไทม์ได้เพิ่มแรงบีบที่ลำคอขาว ตอนนี้เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ หญิงสาวพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ วาววาเธอกำลังจะหมดลมหายใจ ดวงตาของเธอนั้นกำลังเหลือกขึ้น
ก๊อก ก๊อก
พรึ่บ! ไทม์สะบัดลำคอขาวทิ้งอย่างไม่ใยดี หญิงสาวล้มลงบนเตียงน้ำหูน้ำตาไหล ตัวสั่นเทามองไทม์อย่างหวาดกลัว
“เฮือกกก! แฮ่ก ๆ อึก..”
“หึ ไม่อยากตายก็รีบไสหัวไป!”
หญิงสาวรีบหอบหิ้ว เสื้อผ้าของเธอรีบวิ่งออกไปทันที
ไทม์จึงลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบเอวเดินออกมาข้างนอกด้วยด้วยอารมณ์ที่ยังคงคุกรุ่น
“มีอะไร?” ไทม์เอ่ยถามกวิน ลูกน้องคนสนิทของเขาอีกคน กวินนั้นอายุเท่ากับเขาและเป็นคนของพ่อเขาด้วยเหมือนกันแต่กวินเป็นคนที่ไว้ใจได้และเก็บความลับได้ดี
“จากกล้องวงจรปิดที่อพาร์ทเม้นท์ คุณบัวกำลังออกจากอพาร์ทเม้นท์ครับ”
“ไอ้บอลละ?”
“หลังจากที่มันไปส่งคุณบัว คนของเรารายงานมาว่ามันขับรถออกไปทันทีแต่คนของเราไม่ได้ตามไปเพราะคุณบัวเดินออกมาจากอพาร์ทเม้นท์พอดีเลยตามคุณบัวแทนครับ”
ไทม์หลังจากที่ฟังกวินพูดรายงานเรื่องบัว เขาก็เดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่ ครุ่นคิดอยู่ในใจว่าเธอนั้นจะออกไปไหนในเวลานี้
“ไปไหนของเธอ?”