BAD TOXIC 6
600 Words
1 เดือนผ่านไป...
ร้าน Sogood cafe’
“พี่บัวคะ ชงอันนี้ต้องใส่นมประมาณนี้หรือเปล่าคะ” เสียงใสของนามิพนักงานคนใหม่ที่เหมือนแพรได้รับเข้าทำงานเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนั้นเอ่ยถามบัวแต่นามิก็ต้องชะงักมือวางของในมือนั้นลงและสะกิดเข้าที่ไหล่บางของหญิงสาว
“...”
“พี่บัว ฟังหนูอยู่หรือเปล่า?”
“อ๊ะ..ว่าไงนามิ ขอโทษทีพี่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” บัวถึงกลับหลุดออกจากภวังค์ทันทีและเอ่ยถามนามิออกไป
“พี่บัวไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าพี่ดูซีดเซียวขนาดนี้”
“นามิ..” บัวหันมาสบตากับนามิ เธออยากจะระบายความอึดอัดนี้กับใครสักคน เพราะถ้าเรื่องที่เธอไม่สบายใจนั้น ถ้าบอลได้รู้ บอลต้องเป็นห่วงเธอยิ่งกว่าเดิมอย่างแน่นอน
“พี่บัวมีอะไร พูดให้หนูฟังก็ได้นะ หนูไม่บอกกับใครหรอก”
“พี่รู้สึกว่า เหมือนมีคนกำลังตามพี่อยู่”
“จริงเหรอคะ! อุ๊บบ” นามิตกใจเธอตะโกนออกมาเสียงอย่างดัง แต่พอเธอได้สติเธอรีบปิดปากทันที
“พี่อาจจะแค่รู้สึก...” บัวตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
ใช่ เธอคิดว่าเธอนั้นถูกสะกดรอยตามอยู่ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน หรือทำอะไรเธอรู้สึกว่ามีคนคอยจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งในห้องนอนของเธอเอง
“ทำไมพี่บัวถึงรู้สึกแบบนั้นละ”
“เวลานามิถูกจ้องมองอยู่ นามิสัมผัสความรู้สึกนั้นได้ไหม”
“อ่าหะ ก็เคยเป็นนะคะ คนเรามักจะสัมผัสได้ว่าตัวเองนั้นกำลังถูกจ้องมองอยู่”
“นั่นแหละ.. ที่พี่รู้สึก”
“แล้วพี่เคยหันไปเจอหรือสบตากับคนที่คิดว่าตามพี่อยู่บ้างไหม”
“ไม่” บัวตอบพลางส่ายหน้ากลับไป ด้วยสีหน้ากังวล
“งื้อ..น่ากลัวจังพี่บัว” นามิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาเธอมองซ้ายมองขวาดูเป็นกังวลแทนบัวขึ้นมาทันที
“แต่คงไม่มีอะไรหรอก”
“เอ้า ทำไมพี่คิดง่ายๆ แบบนี้ละ บางทีมันอาจจะรอจังหวะที่ดีอยู่ก็ได้นะพี่บัว”
“ไม่หรอก ถ้าเขาคิดที่จะทำคงทำไปนานแล้วเพราะพี่รู้สึกแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว” บัวตอบกลับไปอย่างหนักแน่น ตอนแรกเธอนั้นรู้สึกกลัวแล้วมันก็เริ่มชินไปพักหนึ่งแต่พอมาหลังๆ มานี้เธอนั้นเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาอีกเพราะว่าเธอนั้นรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองในเวลาที่เธอนั้นหลับอยู่นะสิ แบบนี้มันก็น่ากลัวเกินไป
แล้วอีกเรื่องหนึ่งนั้นคือคุณป้าเจ้าของอพาร์ทเม้นท์แกได้ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นและแกได้บอกไว้ว่าเจ้าของคนใหม่นั้นจะมาดูแลแทน
ซึ่งมันก็หมายความว่าคุณป้าได้ขายอพาร์ทเม้นท์ของแกให้กับคนอื่นแล้วและเธอนั้นก็ยังไม่เคยได้เห็นหรือได้รู้จักกับเจ้าของอพาร์ทเม้นท์คนใหม่เลย
“ถ้าพี่บัวมีอะไรที่นามิพอจะช่วยได้ก็บอกนะไม่ต้องเกรงใจ”
“อืม ขอบคุณนะ”
Lineeeeeee~เสียงการแจ้งเตือนมือถือของบัวดังขึ้น
BALL.badin : เดี๋ยววันนี้บอลไปรับนะ
บัวหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นข้อความจากบอลน้องชายของเธอเอง เธอจึงรีบตอบกลับบอลนั้นทันที
BUAbucha : โอเค ^.^
- Writer
