BAD TOXIC 5
1025 Words
เวลาต่อมา
โรงเหล้าของZOPUB
“ไอ้บอล”
“ครับเฮีย”
“มึงเอา ใบสั่งของนี้ไปให้ไอ้เต บอกให้มันส่งของในวันพรุ่งนี้เช้าและส่งให้ไวที่สุด” ไทม์ส่งลิสรายชื่อสินค้าให้กับบอล เชิงมองตาให้บอลนั้นรู้ว่าเขานั้นหมายถึงอะไร
“ได้ครับเฮีย” บอลจึงพยักหน้ารับและหันไปหาบัวที่นั่งนิ่งมองเขาอยู่ที่เบาะหลัง ทั้งสองคนจึงพยักหน้าให้กันเป็นเชิงว่ารับรู้
ปึง..เสียงปิดประตู
ในรถจึงตกอยู่ในความเงียบ บัวนั้นเธอนั่งกอดอกตัวเองเพราะบรรยากาศในรถมันเย็นแปลกๆ อาจเป็นเพราะไทม์เปิดแอร์เบอร์แรงสุดก็ได้ เธอจึงเสมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถ
“หนาวเหรอ?”
คำถามของไทม์ทำให้บัวนั้นหลุดออกจากภวังค์
“นิดหน่อยค่ะ”
พรึ่บ! ไทม์ถอดเสื้อคลุมออกแล้วยื่นให้กับหญิงสาวที่อยู่ได้หลัง
“เอาไปใส่”
“ไม่เป็น เอ่อ..ขอบคุณนะคะ” บัวที่กำลังจะปฏิเสธแต่เธอเห็นสายตาที่ดุดันของไทม์แล้วเธอก็ต้องกลืนคำพูดเดิมลงไปและเอ่ยคำขอบคุณออกไปแทน
“หึ แล้วพักอยู่ที่ไหน”
“แถวมหาลัยH ค่ะ”
“อืม”
แล้วบนรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง จนไทม์นั้นเอ่ยถามหญิงสาวออกไปอีกครั้ง
“ทำงานที่ร้านกาแฟนานหรือยัง”
“พึ่งทำได้แค่สองเดือนค่ะ” บัวตอบกลับไปในแววตาของเธอนั้นมันช่างดูไหววูบ
“ได้เรียนอยู่หรือเปล่า”
“บัว ไม่ได้เรียนแล้ว..” เธอเงียบในคำถามและเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ
“ทำไม?”
“..คือบัวไม่มีเงิน บัวไม่อยากให้บอลต้องหาเงินให้บัวได้เรียนอยู่ฝ่ายเดียว”
“แล้วมันรู้ไหม ว่าเธอไม่ได้เรียนแล้ว”
“บัวว่าจะบอกกับบอลเร็วๆ นี้” บัวส่ายหน้าตอบไทม์กลับไปด้วยใบหน้าหวานนั้นดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“เอาอย่างนี้ไหมบัว” ไทม์จึงเอ่ยถามบัว
“คะ” บัวขานรับออกไป
“มาทำงานที่นี่ไหมละ?”
“...”
“ทำกับฉันที่ZOPUB”
“คือ...” บัวพอได้ยินในสิ่งที่ไทม์พูด เธอถึงกับทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะตอบเขากลับไปยังไงดีเพราะบอลนั้นกำชับเธอนักหนาว่าไม่อยากให้เธอนั้นเข้ามาหาวุ่นวายที่ที่ทำงานของเขา เธอยังคงสงสัยแต่พอถามเขาไปบอลก็ไม่ยอมบอกเหตุผลจริงๆ ของเขาว่าทำไม แล้วแบบนี้เธอจะมาทำงานกับไทม์ได้ยังไงกัน
“ยังไม่ต้องตอบ แต่เอาข้อเสนอฉันเก็บเอาไปคิดดูให้ดี”
“...”
“ข้อแรกฉันจะให้เงินเดือนเธอมากกว่าสามเท่าจากที่ทำงานเดิมของเธอ”
“...”
“ข้อสองเธอกับไอ้บอลจะได้กลับไปเรียนอย่างที่เธอหวังโดยที่ฉันเป็นคนส่งเธอและมันเรียนต่อจนจบ”
“...”
“และข้อสุดท้ายเธอก็จะได้ที่พักและได้อยู่ใกล้ชิดกับไอ้บอลด้วยดีไหม เป็นไงข้อเสนอฉัน”
“แล้วบัวต้องทำอะไรบ้าง”
คำถามของร่างบางทำให้ไทม์นั้นถึงกับยกยิ้มอย่างพอใจขึ้นมาทันที
“มาช่วยฉันคิดบัญชีที่ร้าน”
“.....”
“บางทีฉันคิดว่าตัวเองทำงานหนักจนเกินไป น่าจะมีคนมาช่วยแบ่งเบาบ้าง” ไทม์ที่เห็นหญิงสาวนั้นนั่งฟังเงียบเขาจึงพูดถึงเหตุผลให้เธอนั้นฟัง
บัวจากที่นั่งฟังไทม์อย่างเงียบๆ เธอนั้นรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้ฟังเหตุผลของไทม์เธอจึงเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง
“แต่เงินเดือนที่เฮียเสนอมามันเยอะมากเลยนะคะ”
“หึ เธอคิดว่าการคิดบัญชีผับมันง่ายหรือไง”
“บัวไม่รู้” บัวส่ายหน้าตอบออกไป
“ก็ไม่แปลกที่เธอยังไม่รู้”
“..ทำไมคะ?”
“เพราะงานมันอาจจะหนักจนเธอนั้นร้องไห้อยากจะลาออกเลยก็ได้”
“อึก..” บัวกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอเมื่อได้ฟังจากน้ำเสียงของไทม์เมื่ิอครู่ มันฟังดูเยือกเย็นแปลกๆ
“ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นทำไมทำน่าแบบนั้น มันก็แค่งานบัญชีทั่วไปมันจะทำให้เธอร้องไห้ได้ยังไงกัน จริงไหม?”
บัวนั้นถึงกับสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ไทม์นั้นก็หัวเราะออกมาดังสนั่นรถและเขาก็จ้องมองเธอจากทางกระจกเอ่ยถามเธอออกมา
“คงจะจริง บัวว่ามันคงไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอก แหะๆ” บัวตอบกลับไทม์ไป เธอหัวเราะเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อนความกลัวในใจ
Rrrrrrr ~Rrrrrrr ~ เสียงมือถือของไทม์ดังขึ้น
จึงทำให้บัวนั้นเสมองไปทางอื่นและเธอดูโล่งใจขึ้นมาทันที
ติ้ด! “ว่าไง”
“จัดการให้ดี อย่าให้มีปัญหาตามหลัง”
“เออ เดี๋ยวกูไปส่งเอง”
ติ้ด!
Linee~ เสียงการแจ้งเตือนมือถือของบัวดังขึ้นหลังจากที่ไทม์นั้นกดวางสาย
BALL.badin : บัวให้เฮียไทม์ไปส่งนะ งานบอลมีปัญหา
BALL.badin :ไว้บอลจะแวะไปหา ห้ามมาหาบอลอีกเด็ดขาด
BALL.badin : ถึงห้องแล้วรีบไลน์หาบอล ดูแลตัวเองให้ดี เป็นห่วงนะครับ
“เธอคงจะรู้แล้ว”
“ค่ะ บอลไลน์มาบอกแล้ว”
“มานั่งข้างหน้าสิ ฉันจะได้พาเธอไปส่ง”
ไทม์เอ่ยบอกบัวให้เธอนั้นเปลี่ยนที่นั่งจากเบาะหลังให้มานั่งข้างหน้าแทน บัวจึงลงจากรถจากด้านหลังและเปิดขึ้นไปนั่งข้างหน้ากับชายหนุ่ม ก่อนเขาจะออกรถมุ่งหน้าไปที่หอพักของเธอทันที
เวลาต่อมา
สร้อยสน อพาร์ทเม้นท์
“พักที่นี่เหรอ?”
“ค่ะ ทำไมเหรอคะ?”
“ความปลอดภัยไม่มี”
“...”
“ทางเข้าก็เปลี่ยว อันตราย”
“...”
“ย้ายออกซะ”
“เอ่อ..คือบัวอยู่ได้ คุณป้าเจ้าของเธอก็ใจดีกับบัวมาก”
“...”
“บัวยังคงไม่ย้ายออกในตอนนี้หรอกค่ะ”
“หึ..ดื้อจริงนะ”
“...” น้ำเสียงของไทม์ทำให้บัวนั้นชะงักลง ทำไมนะเวลาที่ได้ฟังน้ำเสียงแบบนี้ของไทม์แล้วมันฟังดูน่ากลัวชอบกล หรือเธอนั้นจะคิดมากไปเอง
- Writer
