[ไอ้หลิน เดี๋ยว ไอ้...!]
ตู้ด ตู้ด ตู้ด...
ฉันตัดสายทิ้งเอาซะดื้อๆ โดยไม่สนใจว่ามันจะพูดอะไรต่อ ฉันก็รู้นะว่ามันเป็นห่วงแต่ฉันก็ดูแลตัวเองได้ปะวะ? โตแล้วนะ คิดเป็นน่า เซฟก็ไม่ใช่พวกมือปลาหมึกเหมือนพวกมันซะหน่อย... มั้ง
“มีอะไรเหรอ?” เซฟถามหลังจากเห็นฉันฟึดฟัดกับโทรศัพท์ ฉันถอนหายใจก่อนจะไหวไหล่นิดๆ
“ก็ไอ้เจอ่ะ มันโทรมาหาเพื่อนไปโยนโบว์ลิ่ง แต่พอเราบอกว่าอยู่บ้านเซฟสองคนมันก็เลยโวยวาย”
“ทำไมอ่ะ เจชอบหลินเหรอ?”
“โห เซฟ พูดอะไรน่ากลัวจังวะ จะบ้าเหรอ มันไม่ได้ชอบเราหรอก มันแค่กลัวเซฟจะปล้ำเราเพราะเห็นอยู่กันสองคนไง” ฉันอธิบายให้เขาฟังทุกอย่างไม่ปิดบัง เพราะฉันเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก ถ้าไม่นับตอนเซฟเมา เขาก็ไม่เคยเกินเลยกับฉันขนาดนั้นนะ
“เหรอ เจกลัว แล้วหลินไม่กลัวเหรอ? เราก็เป็นผู้ชายนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหวานก่อนจะวางมือตัวเองไว้บนมือฉัน เท่านั้นแหละ สติฉันแตกกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศ ภา
