วนกลับมาที่เดิมเฉย! เคยมีใครบอกเขามั้ยว่าเขาเป็นคนที่ตื้อเก่งโคตรของโคตรเลยอ่ะ แต่เอาจริงๆ นะไม่เห็นจำเป็นต้องตื้อ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าฉันน่ะ... ไปอยู่แล้ว!
บ้านเซฟ
มาอีกแล้ว ฉันมาที่นี่ยังกับมันเป็นสถานที่เที่ยว มาทีไรฉันก็ต้องเข้าครัวทุกที แต่เพราะมันยังไม่เย็นมากนักบวกกับพึ่งจะยัดทะนานลงท้องไปไม่นาน เซฟเลยยังไม่หิว ฉันว่าเขาคงเป็นคนที่ระบบเผาผลาญดีมากแน่ๆ กินข้าวแต่ละทีเหมือนกินบุฟเฟ่ต์แต่ไม่ยักกะลงพุงหรือออกข้างสักกะนิด ผิดกับฉัน แค่สูดอากาศเข้าไปก็อ้วนแล้วมั้ง
จะกินอะไรแต่ละทีนี่ต้องคิด เพราะฉันเตี้ยอยู่แล้วถ้าอ้วนอีกคงดูไม่จืด
“ดูซีรีส์กันนน” เซฟว่าแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาด้านหน้าทีวีจอแบนขนาดยี่สิบสี่นิ้ว
“นี่ชีวิตว่างมากใช่ปะเนี่ย?” ฉันถอนหายใจแล้วมองหน้าเขาอย่างเหนื่อยๆ
“ก็เราไม่รู้จะไปไหน แต่ยังไม่อยากให้หลินกลับ”
ตอนแรกก็เหนื่อยนะ แต่พอฟังประโยคนี้เท่านั้นแหละ หายเป็นปลิดทิ้ง หาย
