ไอ้เจๆๆๆๆ อย่านะ อย่าพึ่งมานะ! ฉันรีบกดโทรกลับแล้วจิตใจเริ่มเตลิดเมื่อเสียงรอสายยังคงดังต่อเนื่อง ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนรับโทรศัพท์ มือไม้ที่ตอนแรกก็อยู่ของมันเฉยๆ ดันสั่นขึ้นมา
มันทำจริง ฉันรู้... ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ถลาเข้ามารุมเละแน่ๆ เอาไงดี ถ้าเข้าตาจนฉันคงบอกให้เซฟล็อกประตูบ้านอ่ะ เวรๆๆ
“ไม่มากินด้วยกันเหรอ?” เสียงคนไม่รู้เรื่องรู้ราวเอ่ยขึ้นก่อนจะสบสายตาฉัน โอ๊ย บางทีก็อยากเป็นเขาบ้างนะ จะได้ไม่ต้องคิดมาก ฮือๆ ฉันยังกดโทรออกอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งเสียงปลายสายดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ ไม่ทันที่จะพูดอะไร...
[เปิดประตู]
เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าถึงแล้ว!
“เจๆ มึงใจเย็น เค้าไม่ได้ทำอะไรกู เมื่อกี้กูไปทำกับข้าวแล้วไม่ได้ดูโทรศัพท์” ฉันเริ่มอธิบายเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายหน้าบ้าน บางทีพวกมันคงจะปีนรั้วเข้ามาแหงๆ ไอ้พวกป่าเถื่อนนนนน!
[ไม่รู้ มาเปิดประตูให้พวกกูก่อน เดี๋ยวกูจะไปถามมันเอง] ไอ้เจ
