ขอบคุณนะ โคตรซึ้งอ่ะ แต่คราวหลังไม่ต้องก็ได้ คำว่าเตี้ยอ้วน ดูตันๆ มันเสียดแทงหัวใจดังจึ้กเลย -_-;
ไม่นะ ฉันยังผอมเพรียวขาเรียวน่ารักกะปุกลุ๊กอยู่
“เดี๋ยวเราช่วยนะ” เขาว่าพลางเปิดตู้เย็นแล้วหยิบใบกะเพรากับหมูสับยื่นให้ฉัน ก่อนจะขยับร่างไปยืนพิงตู้เย็นมองฉันนิ่งๆ
“ถ้าจะช่วยก็ล้างใบกะเพราแล้วเด็ดให้เราหน่อยดิ” ฉันรื้อแขนเสื้อขึ้นเตรียมเข้าสู่โหมดแม่ศรีเรือนเต็มที่ เพราะบ้านฉันทำอาหารขายมาหลายอย่างก่อนจะมาจบที่บะหมี่ ฉันเลยมีดีกรีแม่ครัวติดตัวมาด้วย
“ไม่เอาอ่ะ เราจะช่วยยืนเป็นกำลังใจให้หลินทำสำเร็จ”
“แถวบ้านเราเรียกยืนขี้เกียจ =_=^”
“เราทำกับข้าวไม่เป็นอ่ะ ถึงหน้าเราจะให้ก็เหอะ” เขาเบ้หน้าแล้วยืนมองฉันหยิบครกกับสากเตรียมจำตำพริกกับกระเทียมเข้าด้วยกัน ฉันปรายสายตาดุดันมองเซฟอย่างที่ไม่เคยทำ อาจจะเพราะพอเข้าครัวแล้วฉันจะเพิ่มดีกรีความดุขึ้นหลายเท่ามั้ง
“ไม่เป็นก็ฝึกดิ นี่คือคำสั่ง”
“ไรอ
