“เหตุใดถึงได้มาเดินเป็นเหยื่อล่อเช่นนี้เล่าพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยถามกับเหว่ยหั่วที่ออกมายืนรับลมนอกเรือน อีกฝ่ายมองมาด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์คล้ายมีบางคำที่เขาอยากจะได้ยินจากปากหย่งฟู่
“...ท่านพี่”
“ดีมาก” องค์ชายยิ้มออกมาด้วยความพอใจสวนทางกับสายตาเย็นชาของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายยิ่งนัก
“กระหม่อมไม่นับเป็นคำชมหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้แล้วๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าบัลลังก์ของแคว้นเจียงแห่งนี้มีแค่หนึ่งที่นั่ง มันอาจมีเพียงคนเดียวที่ได้ไปแต่เบื้องหลังอำนาจสูงสุดนั้นแวดล้อมไปด้วยผู้คนมากมายที่พยุงและผลักดันคนๆ นั้นเอาไว้ ตำแหน่งฮ่องเต้เองจึงมิได้โดดเดี่ยว” เหว่ยหั่วกล่าวเมื่อเห็นว่าน้องชายตัวดีลำบากใจที่จะเรียกเขาว่าพี่
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ต้องการจะมีครอบครัว ไม่ต้องการพี่น้องหรือคนรักเพราะเจ้ากลัวว่าจะต้องเสียมันไป แต่รู้อะไรหรือไม่ สายสัมพันธ์นี้มิได้มีเพียงเจ้าที่ดูแลปกป้อง อีกฝ่ายเองก็จะรักษามันเอาไว้ด
