บ่วงร้ายวิวาห์ลวง

นิลลา

นิลลา....

"นิลจบมอสามแล้วจะเรียนต่อมอสี่มั้ยที่ครูถามเพราะครูไม่เห็นนิลไปลงชื่อขอทุนเลย" คุณครูประจำชั้นถามฉันเมื่อฉันเอางานมาส่งที่ห้องพักครูเพราะทุกๆ ปีฉันจะเข้าไปขอทุนเรียนฟรี แต่มาตอนนี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้เรียนต่อแล้วถึงแม้ว่าจะอยากเรียนมากแค่ไหนก็ตาม ความฝันของฉันก็คือการได้สวมชุดรับปริญญาฉันอยากให้ยายภูมิใจในตัวฉัน แต่ตอนนี้ยายของฉันท่านป่วยไม่สบายฉันก็เลยอาจจะต้องพักเรื่องการเรียนเอาไว้ก่อนแล้วไปหางานทำเพื่อหาเงินมาเป็นค่าเดินทางพายายไปโรงพยาบาลเนื่องจากว่าโรงพยาบาลอยู่ไกลจากหมู่บ้านมาก ถ้าไปครั้งหนึ่งก็ต้องหาเงินค่ารถจำนวนไม่น้อย

"นิลคงจะไม่ได้เรียนต่อค่ะคุณครูเพราะยายของนิลไม่ค่อยสบายนิลก็เลยต้องทำงานหาเงินพายายไปหาหมอ" ฉันบอกกับคุณครูประจำชั้นไปตามตรงเนื่องจากว่าตอนนี้ยายของฉันท่านไม่สบายป่วยออดๆ แอดๆ ไม่มีแรงไปรับจ้างทำงานที่ไหน ส่วนฉันตั้งแต่จำความได้ฉันก็โตมากับยายอยู่กับยายมาตลอดเราสองคนอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งอยู่หลังโรงเรียนอันที่จริงจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ถูกเพราะฟังดูหรูหราเกินไปเรียกว่าเพิงน่าจะเหมาะสมกว่าซึ่งสภาพของเพิงที่ฉันกับยายอยู่ตอนนี้มันจะพังแหล่มิพังแหล่แล้วเพราะยายไม่เงินมาซ่อมบ้านซ่อมหลังคาที่รั่วบ่อยครั้งที่ฝนตกแล้วน้ำรั่วหลังคาเราสองคนยายหลานก็ต้องพากันไปขอนอนที่โรงเรียนแทน อยากจะบอกว่าเราสองคนยายหลานอยู่กันอย่างลำบากอดบ้างอิ่มบ้าง ทุกครั้งที่ฉันเห็นยายเหนื่อยเห็นยายลำบากฉันน้ำตานองหน้าทุกครั้งเพราะสงสารยาย ฉันสัญญากับยายว่าถ้าโตขึ้นฉันจะทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูยายให้สุขสบายจะไม่ยอมให้ยายต้องลำบากอีกเพราะยายลำบากเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เกิด วันไหนที่ยายไม่มีเงินซื้อข้าวยายก็จะไปขอข้าวที่วัดมาให้ฉันกิน ฉันสงสารยายมากที่ท่านแก่แล้วแต่ต้องคอยมาหาเลี้ยงฉันอีก ฉันเคยถามยายบ่อยครั้งว่าพ่อกับแม่ของฉันอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่มาหาเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่เลย ตอนแรกยายก็ไม่ยอมบอกเพราะเห็นว่าฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจจนกระทั่งฉันโตขึ้นยายถึงยอมบอกความจริงกับฉันว่าพ่อของฉันท่านติดคุกข้อหาฆ่าคนตายถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต พอพ่อติดคุกแม่ก็เอาฉันมาทิ้งไว้กับยายแล้วบอกกับยายว่าจะไปหางานทำที่ต่างจังหวัดและจากวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันกับยายก็ยังไม่เจอหน้าแม่เลย ยายติดต่อแม่ไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าแม่ไปอยู่ที่ไหนไปทำงานกับใคร

"เสียดายนิลเรียนเก่งมากได้ที่หนึ่งทุกเทอมเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวนิลค่อยลงเรียนกศนเอาก็ได้ค่ะคุณครู"

"ครูดีใจนะที่นิลยังไม่ทิ้งการเรียน"

"นิลไม่ทิ้งการเรียนหรอกค่ะ นิลจะพยายามเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่นิลจะทำได้ นิลจะทำงานไปด้วยแล้วเรียนไปด้วยถึงแม้ว่าจะจบช้ากว่าคนอื่นก็ไม่เป็นไรค่ะ"

"ครูขออวยพรให้นิลโชคดีนะลูก"

"ขอบคุณค่ะคุณครู ถ้าอย่างนั้นนิลขอกลับบ้านก่อนนะคะไม่รู้ว่าป่านนี้ยายจะเป็นยังไงบ้าง"

"จ๊ะรีบกลับไปดูยายเถอะ"

"สวัสดีค่ะคุณครู" ฉันยกมือไหว้ลาคุณครูก่อนจะรีบกลับบ้านเพราะเป็นห่วงยายมาก หลายวันมานี้ฉันได้ยินเสียงยายไอตลอดเวลาพอฉันบอกให้ไปหาหมอยายก็ไม่ยอมไปบอกว่ายายต้มยากินแล้วอีกประเดี๋ยวก็ดีขึ้นแต่ฉันก็ไม่เห็นว่าอาการของยายจะดีขึ้นเลย

"แค่ก แค่ก แค่ก" พอฉันมาถึงบ้านฉันก็ได้ยินเสียงยายไอไม่หยุดฉันรีบวางกระเป๋านักเรียนแล้วรีบขึ้นไปดูยายบนบ้านทันทีด้วยความเป็นห่วง

"ยายจ๋ายายเป็นยังไงบ้าง" ฉันพยุงตัวยายให้ลุกขึ้นนั่งแล้วถามอาการ

"ยายไม่เป็นอะไรลูก แค่ก แค่ก แค่ก"

"ไม่เป็นอะไรยังไงจ๊ะยายไอหนักขนาดนี้นิลว่ายายไปโรงพยาบาลเถอะนะจ๊ะ" ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมยายให้ไปโรงพยาบาลแต่ยายก็ยังไม่ยอมไปฉันรู้ว่ายายกลัวเสียเงินค่ารถเนื่องจากบ้านของเราอยู่ห่างไกลจากโรงพยาบาลมากพอสมควรถ้าไปก็ต้องเหมารถคนในหมู่บ้านไปทั้งไปทั้งกลับซึ่งก็หลายบาทอยู่

"ยายไม่เป็นอะไรจริงๆ ลูก แค่ก แค่ก แค่ก" ฉันรู้ว่ายายพยายามที่จะไม่ไอให้ฉันได้ยินแต่ยายคงทนไม่ไหวจริงๆ

"ยายจ๋าถ้ายายรักนิลยายต้องยอมไปโรงพยาบาลกับนิลนะจ๊ะ"

"ยายรักนิลนะลูกแต่ยายไม่อยากให้นิลต้องเสียเงินพายายไปหาหมอยายกินยาต้มเดี๋ยวก็หายแล้ว"

"มันไม่หายหรอกจ๊ะนิลเห็นยายกินยาต้มมาหลายวันแล้วยายก็ยังไม่หายซักที นะจ๊ะยายไปโรงพยาบาลกับนิลเถอะนิงขอร้อง"

"แล้วนิลมีเงินเหรอลูก"

"นิลพอมีจ๊ะ เพราะตอนพักกลางวันนิลไปรับจ้างป้าแม่ครัวที่โรงเรียนล้างจานทุกวัน"

"ยายขอโทษนะลูกที่ทำให้นิลต้องลำบาก"

"ยายห้ามโทษตัวเองแบบนี้สิจ๊ะนิลไม่สบายใจเลยที่ยายเป็นแบบนี้ก็เพราะยายทำงานหนักเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูนิล เดี๋ยวยายรอก่อนนะนิลไปหารถพายายไปหาหมอก่อน^^"

ฉันวิ่งออกมาจากบ้านแล้วไปเรียกลุงชัยที่อยู่ใกล้ๆบ้านเพื่อขอให้แกไปส่งฉันกับยายที่โรงพยาบาลเพราะลุงชัยแกมีรถยนต์ ฉันขอร้องลุงชัยให้ไปส่งพร้อมกับยื่นเงินที่มีทั้งหมดให้กับลุงชัย

"นิลมีเงินอยู่แค่นี้ลุงพอจะไปส่งนิลกับยายได้มั้ยจ๊ะ" ฉันยื่นเงินที่มีทั้งหมดให้กับลุงชัยจากนั้นแกเอาเงินไปนับแล้วก็ถอนหายใจซึ่งฉันรู้ว่ามันคงไม่พอกับค่าเดินทางแต่ฉันมีเท่านี้จริงๆ

"อันที่จริงมันก็ไม่พอหรอกนะเดี๋ยวนี้อะไรก็แพงน้ำมันก็แพงแต่ไม่เป็นไรลุงจะไปส่งก็แล้วกัน"

"ขอบคุณลุงชัยมากเลยนะจ๊ะนิลจะไม่มีวันลืมพระคุณเลย" ฉันรีบยกมือไหว้ลุงชัยหลังจากนั้นฉันก็วิ่งกลับมาที่บ้านแล้วจัดการเก็บของใช้ที่จำเป็นของยายแล้วพายายออกมาจากบ้านเพื่อไปหาหมอที่โรงพยาบาล

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่หน้าห้องตรวจส่วนยายคุณหมอกำลังดูอาการอยู่ ฉันภาวนาขอให้ยายไม่เป็นอะไรมาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

"หนูเป็นหลานสาวของยายดาวใช่ไหม" คุณหมอเดินออกมาจากห้องแล้วถามฉัน

"ใช่ค่ะคุณหมอยายหนูอาการเป็นยังไงบ้างคะยายหนูไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ยคะ"

"ยายหนูตอนนี้อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่หมอคงต้องให้แกนอนดูอาการที่โรงพยาบาล" ฉันใจไม่ดีเมื่อได้ยินแบบนี้

"แล้วยายหนูจะเป็นอะไรมากมั้ยคะ"

"ตอนนี้หมอยังตอบอะไรไม่ได้มากเพราะต้องตรวจอย่างละเอียดอีกทีแต่เท่าที่ตรวจดูเบื้องต้นยายหนูป่วยหลายโรคเลยนะ"

"คุณหมอช่วยยายหนูด้วยนะคะหนูไม่เหลือใครแล้วหนูเหลือยายแค่คนเดียวถ้าไม่มียายหนูก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงอยู่กับใคร" ฉันไหว้วิงวอนขอให้คุณหมอช่วยยาย

"เรื่องการรักษาหนูไม่ต้องเป็นห่วงนะทางโรงพยาบาลเราดูแลผู้ป่วยทุกคนสุดความสามารถอยู่แล้ว"

"ขอบคุณนะคะ แล้วตอนนี้ยายหนูอยู่ไหนคะหนูอยากไปดูอาการยาย"

"ยายหนูมีอาการเหนื่อยหอบและอ่อนเพลียมากอาจจะเป็นเพราะไอหนักมาหลายวันหมอก็เลยฉีดยาเพื่อให้ ตอนนี้หนูไปรอยายที่ห้องผู้ป่วยรวมก่อนก็ได้นะเดี๋ยวสักพักพยาบาลคงจะพายายหนูไป"

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันนั่งรอไม่นานพยาบาลก็พายายมานอนที่เตียงซึ่งตอนนี้ยายกำลังหลับอยู่อาจจะเป็นเพราะยาที่คุณหมอฉีดให้ หลังจากนั้นฉันก็เดินไปบอกกับลุงชัยที่รออยู่ว่าให้แกกลับไปก่อนเพราะคืนนี้ฉันจะนอนเฝ้ายายที่โรงพยาบาล

ฉันนั่งเฝ้ายายอยู่จนมืดและรู้สึกหิวมากเพราะตั้งแต่กลางวันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยแต่พอนึกขึ้นได้ว่าไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทฉันก็ทำได้แค่เดินออกไปกินน้ำเปล่าเพื่อประทังความหิว และในขณะที่ฉันกำลังยืนกินน้ำอยู่ที่ตู้กดน้ำฟรีในโรงพยาบาลก็มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสะสวยแต่งตัวดูดีมีฐานะเดินมาทักฉัน

"หนูจ๊ะ"

"คะ??"

"หนูหิวมั้ย อ่ะนี่จ๊ะฉันซื้อขนมกับนมมาฝาก" ผู้หญิงคนนี้ยื่นถุงขนมมาให้ฉันแต่ฉันไม่กล้ารับเพราะเราไม่รู้จักกัน

"เอ่อคุณเป็นใครเหรอคะทำไมถึงซื้อขนมมาให้หนู"

"พอดีว่าฉันมาเยี่ยมญาติน่ะแล้วฉันก็สังเกตเห็นหนูนั่งเฝ้ายายมาตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงตอนนี้ฉันไม่เห็นหนูกินอะไรเลยฉันคิดว่าหนูน่าจะหิวก็เลยเดินออกไปซื้อขนมกับนมมาให้หนูน่ะ รับไปสิจ๊ะ"

"ขอบคุณนะคะแต่หนูอิ่มน้ำแล้วค่ะ" ฉันรู้สึกเกรงใจก็เลยไม่กล้ารับ

"รับไปเถอะ หนูรู้มั้ยว่าฉันถูกชะตากับหนูมากเลยนะ" สุดท้ายฉันก็ต้องรับขนมกับนมมาถือไว้แต่ก็ไม่ได้กินเพราะฉันคิดว่าจะเก็บไว้ให้ยายกินตอนที่แกตื่น

เอาตอนแรกมาฝากค่ะ ซึ่งตอนแรกนี้ไรท์ขอเล่าความเป็นมาของน้องนิลก่อนนะคะ