ผมมองไก่ทอดที่วางอยู่ตรงหน้า สั่งมาซะชุดใหญ่ จะกินคนเดียวอย่างไรให้หมดวะเนี่ย สงสัยจะต้องเอาไปให้พนักงานใส่กล่องแล้วเอากลับไปกินที่เต็นท์พี่ลม
ขณะที่กำลังยกถาดขึ้นก็นึกถึงคนที่ชอบกินนักหนาขึ้นมา จริงสิ เธออยู่ที่นี่ด้วยนี่หว่า ผมวางถาดลงที่เดิมแล้วเอาสมาร์ตโฟนออกมาต่อสายหาทันที
[โทรมาทำไม พริตตี้เทใช่ปะ]
“แสนรู้นะมึงอะ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้เสียงเศร้าอย่างเช่นทุกครั้งที่ถูกเบี้ยวนัด
[ฮ่า ๆ สรุปว่ากูเดาถูก มึงอยู่ไหนอะ ตอนนี้กูอยู่ข้างนอกพอดี เดี๋ยวไปหา]
“อยู่ที่เดียวกับมึงอะ มาหากูหน่อยดิที่ร้านไก่ทอด กูสั่งมาแล้วไม่อยากลุกออกไป เดี๋ยวเขาเก็บทิ้ง”
[อยู่ที่เดียวกับกู… มึงรู้ได้ไงว่าตอนนี้กูอยู่ไหน]
“กูเห็นมึงเดินผ่านหน้าร้านเมื่อกี้ มึงเลิกถามแล้วเดินมาสักทีเถอะ”
[เออ ๆ] กลอยพูดจบก็กดตัดสายไปในทันที
ผมคอยมองออกไปหน้าร้าน ครู่หนึ่งเธอก็มาถึง ผมลุกขึ้นยืนแล้วโบกไม้โบกมือให้
